El hambre viene, el hombre se va.. Por la frontera

Na een dagje genieten van Europese luxe in koloniale stad Antigua komen we aan in San Pedro en verblijven in het gastgezin waarmee Laura drie weken lang haar Spaans heeft geoefend. Deze bestaat uit moeder Conchita en twee schattige dochtertjes van 1 en 9 jaar. Vader werkt al 4 jaar in de Verenigde Staten en hem zien we dus alleen soms langsflitsen op Skype. Het is mooi om te zien dat Laura in zo'n korte tijd volwaardige gesprekken kan voeren aan de eettafel. Natuurlijk met de nodige fouten en met soms met even diep nadenken, maar desondanks met wederzijds begrip.

San Pedro is echt een klein paradijsje. En ik ben kennelijk niet de enige die er zo over denkt, want menig toerist is hier blijven plakken. Zeker ook de 'hippies' die dankbaar gebruik maken van de goedkope cocaine en andere drugs.
Tijdens het eten krijgen we van Cochita de gevolgen hiervan te horen. Vanwege de lage lonen in Guatemala is het sommige mensen erg aantrekkelijk om een handeltje te beginnen in genotsmiddelen. Echter, als je daar eenmaal aan begint kom je er niet zo makkelijk uit. Zo was er nog niet zo lang geleden een man uit het dorp die vanwege zijn familie had besloten te stoppen met deze handel. Op een nacht werd Conchita wakker van geschreeuw. De volgende dag lag de man in een grote plas bloed. Er zijn volgens Conchita slechts 2 wegen uit de drugshandel. De ene is gevangenis. Hij had de andere weg moeten nemen.

Niet iedereen zoekt zijn toevlucht in de drugshandel. Er zijn ook meer en meer mensen die hun geluk zoeken in Noord-Amerika. Een visa verkrijgen is vrijwel onmogelijk, dus een illegale vlucht is de enige optie. Dat kan op meerdere manieren. Zo is de broer van Conchita bijvoorbeeld ter voet de grens overgestoken. Dit betekent een tocht van minimaal 1 maand zonder eten en met slechts 2 flessen water. Het grootste deel wordt gepakt, gevangenen gezet en na een tijdje vrij gelaten met een forse boete. Een ander deel komt te overlijden vanwege de hitte, ziekte, het gebrek aan voedsel of dodelijke beten van slangen of schorpioenen. Slechts een kleine minderheid haalt de andere kant, werkt jarenlang voor een minimumloon (echter veel beter dan 50ct p/u die ze thuis zouden verdienen) en keert na enige jaren als een 'rijk' man terug naar huis.

Er is een andere optie, maar die is niet goedkoop. De neef van Laura's Spaans leraar heeft ervoor gekozen om de grensovergang met de trein te doen. Hiervoor heeft hij eerst een lening van 5000 euro afgesloten. Dit betaalde hij aan 'El Coyote', de gids die hem en de andere gelukzoekers de grens over moest smokkelen. Terwijl de trein wegreed klauterden de mannen mannen er op. Omdat ze uiteraard niet gezien mochten worden verbleven ze in de stukken tussen de wagons. Om de balans te behouden bij schokken en scherpe bochten gespten ze zich met hun riem vast aan de trein. Daarna was het een kwestie van wakker blijven tijdens de dagenlange durende tocht. In het geval van de neef lukte dit niet. Hij doezelde eventjes weg, verloor het evenwicht en kwam met zijn been onder de wielen van de trein terecht. Dat hij het overleefde is een wonder, maar of hij daar blij mee moet zijn? Momenteel zit hij weer in Guatemala. Zonder been, zonder geld en nog steeds zonder baan.

Door dit soort verhalen voelt het soms een beetje raar om de blije, onbezorgde toerist uit te hangen. In ieder geval heb ik meer er meer begrip voor gekregen wanneer mensen je weer eens proberen af te zetten. Aan de andere kant is toerisme wel een grote bron van inkomsten. Dat is dan ook wel weer goed om je je te beseffen.

Dus ja, toch maar door naar de volgende toeristenattractie: Tikal met zijn indrukwekkende Maya-ruines. Hierover zal ik vooral de foto's laten spreken.
Daarna naar Lanquin, een laid-back dorpje aan een grote rivier met turquoiseblauw water. Daar bezochten we onder andere e de nabij gelegen grotten van Semuc Champey. Normaal gesproken vind ik grotten altijd een beetje saai, maar dit was een goede uitzondering.
In de met kaarsen verlichtte grotten worden we opwacht door een spin zo groot als een honkbal. Dit verzwijg ik maar even voor Laura, anders wordt het wel een heel kort bezoek. Verderop staat de grot dusdanig onder water dat alleen onze hoofden nog droog blijven. Weer verderop zijn er redelijk pittige klimpartijen die in Nederland zeker als 'onveilig' zouden worden bestempeld. Dan komen we bij het hoogtepunt. Een waterval heeft een gat in de grond gemaakt, maar je kan niet zien waar het water heen gaat. De gids moedigt ons aan om in het gat te springen. Enige twijfel. Ok, what the hell..

En vandaag gelukkig levend en wel in de hangmat. In El Salvador. E Tunco om precies te zijn, befaamd om zijn sublieme golven. Een dagje rust. De golven zijn vandaag nogal hoog. vandaar.. En eindelijk even tijd om mijn reisblogje bij te houden.

Minpuntje: Het 'goooooaaaaaaaallllll' van de commentatoren hier bij elke mogelijkheid, ook als het gewoon een lelijk prutsdoelpunt is.

Pluspuntje: Nog 7 weken te gaan. Heerlijk..