Pijn

'Niet aan denken. Niet aan denken.' De pijn in mijn rechter knie wordt langzamerhand onhoudbaar. 'Niet aan denken'. Ik zit in meditatie houding in de drukkende hitte op een houten vloer van een boeddhistisch klooster. 'Dit hoort ontspannend te zijn' hoor ik mezelf denken. Direct daarna dwalen mijn gedachten af naar Nederland. Naar ons huurhuis dat binnenkort wordt opgezegd. Hoe moet dat nu verder? 'Niet aan denken, überhaupt niet denken, focus op je ademhaling' zeg ik tegen mezelf. 'Dit is chill, dit is ontspannen, dit is relaxen, dit is goed voor je, hier heb je voor gekozen' probeer ik mezelf voor te houden. 'Maar die pijn dan? Auw, ik wil niet meer' piept een ander stemmetje in mijn hoofd. 'Nee, dit is chill, hier wordt je ontspannen van!' houd ik vol. Ik ga verzitten. Dit helpt even, maar na twee minuten is de pijn in mijn knie weer in volle hoedanigheid terug. 'Oh, fuck it, wie ben ik voor de gek aan het houden? Dit is helemaal niet chill, dit is klote! Zelfmarteling. Ik kap ermee'. Net op dit moment vertelt onze meditatieleraar dat we onze ogen mogen openen en dat de sessie voorbij is.
We zijn beland in het Pa-Auk- monastry, een van de grotere boeddhistische kloosters van Myanmar en volgen samen met honderden Burmese en internationale monniken vipassana meditatie. Het is een mooi gezicht om al die in rode gewaden gehulde kale koppen te zien rondlopen. En als je even verdwaalt raakt in het immense complex is er één gouden regel: volg de monnik. Omdat iedereen hetzelfde dagschema heeft kom je dan altijd weer op de goede plek uit. Klinkt best leuk toch? Alleen die pijn.. Ik weet nog van mijn vorige 10-daagse retraite dat de eerste drie dagen het ergst zijn, maar in tegenstelling tot de vorige keer kan ik me er niet doorheen bijten. Twee meditatiesessies hak ik de knoop door. Ik ga. Marien blijft, bikkel.

Ik stap in de nachtbus naar Dawei, een van de zuidelijkste steden van Myanmar. Achter me hoor ik flinke roggel. 'Gooiiiiiik, tfoe!' Ik draai me om en zie een vrouw van mijn leeftijd. Onbeschaamd herhaalt ze dit tafereel nog 3x. Niemand in de bus lijkt dit een probleem te vinden. Dit is Aziatische cultuur, dit hoort erbij. Onbegrijpelijk, maar waar. Ik weet dit omdat Dino er al eens een stukje aan gewijd heeft tijdens zijn verblijf in China (https://imnotmadeinchina.wordpress.com/2012/12/13/beyond-foe-yong-hai/). Dus ik haal m'n schouders op en kijk weer voor me uit. Vijf minuten begint een oudere man drie rijen achter haar. 'Gooooooooiiik, goooiiiiik, gooiiiiiiik, pauze.. TFOE!' Ik veroer me niet. 'Dit gaat nog een lange nacht worden' denk ik bij mezelf. Gelukkig wordt niet veel later de geluidsinstallatie van de bus op maximaal volume gezet hetgeen elk geluid in de bus (en wijde omgeving) overstemt.

Het roggelen is smerig, maar er is een andere Burmese gewoonte die nog net even wat ranziger is: het beetle-nut kauwen. Deze gewoonte is (gelukkig) alleen voorbehouden aan de mannen met als gevolg dat vrijwel elke Burmees rondloopt met roodbruine tanden, lippen en tong en de straten bezaaid zijn met rode kwakjes speeksel.

Nu lijkt het misschien of Burmezen (sorry, maar Burmezen klinkt net even beter als Myanmarezen) verderfelijke mensen zijn, maar niets is minder waar. Zelden ben ik op reis vriendelijkere of eerlijkere mensen tegengekomen als hier. Voorbeeld: de motorbike-verhuuder die me om vier uur 's nachts gratis van het busstation komt halen terwijl zijn kantoortje pas om 8u opengaat. Of de chauffeur van een mooie pick-up truck die ons een gratis lift van zes uur geeft en die vervolgens een behoorlijk stuk omrijdt om ons af te zetten bij het busstation terwijl hij al rijdende kaartjes voor ons heeft gereserveerd. En dan die kindjes in schooluniformen die breed lachend naar je zwaaien als je langsrijdt. 'Bye, bye!' Heerlijk.

Hoe kwamen we hier ook terecht alweer terecht? Volgens mij waren we bij mijn vorige stukje nog door de Himalaya aan het cruizen en besloten dat we wat meer warmte wilden. Nou, die hebben we gevonden. 30-35 graden en extreem hoge luchtvochtigheid op de meeste plaatsen in Myanmar. Soms verlang ik weer naar die koelte van de bergen. Het is ook nooit goed he..

Anyway, na ons motoravontuur gingen we terug naar Calcutta. We hadden onderweg Nandu, een Indiase net afgestudeerde dokter, achterop de motor meegenomen en ook in Calcutta bleef hij in ons gezelschap. Nandu had ooit iemand van de laagste sociale klasse van tuberculose af geholpen die hem sindsdien erg dankbaar was gebleven en hem als dank meerdere keren door Calcutta had rondgeleid. Ook deze keer liet hij Nandu (en dus ook ons) de bijzondere plekjes van de stad zien. Ik had iemand met een zwerverachtig uiterlijk verwacht, maar deze gozer zag er echt goed uit: haar keurig in model, glad geschoren en hippe kleren. Kon zo in een Bolllywood film. We hoorden later pas dat hij kapper was en dat hij de kleren en schoenen had geleend voor deze 'speciale gelegenheid': een dagje met de toeristen. We namen hem mee uit eten in een van de betere visrestaurants van de stad. Toen we 20 euro hadden afgerekend voor 4 personen kon hij dit niet geloven en wilde de rekening mee als bewijs voor zijn vrienden. We eindigden in de barbershop waar hij werkte waar zowel Marien als ik onder het genot van een kopje sterke chai een knipbeurt, baardtrim en een iets te hardhandige doch goedbedoelde massage kregen. Het was een mooie dag.

Van Calcutta vlogen we naar Yangon (Myanmar) om vanaf daar gelijk een nachtbus richting de westkust te pakken waar Laura, de vriendin van Lucas, ons opwachtte. Laura doet een duurzaamgheidsproject in Yangon, maar had besloten oud & nieuw aan het strand te vieren en wij waren uiteraard niet te beroerd om aan te haken. Het strandleven was goed: kokosnootje hier, zeevruchtje daar, overdag een beetje bij de zee hangen of met een brommertje over het strand crossen bij ondergaande zon, je kent het wel. Na een veel te dronken jaarwisseling was het tijd om verder te gaan. We liftten terug naar Yangon en na een paar grotten, een rubberfabriek en talloze gouden tempeltjes bezocht te hebben kwamen we bij het klooster waarmee ik mijn verhaal begon.

Daarna ben ik dus gevlucht. Gevlucht naar een paradijselijk strandje op het zuiderlijk schiereiland van Myanmar waar ik nu dit stukje typ en naar de neerslaande golven en de zoemende krekels luister. Wel ben ik vandaag volgens de wetten der karma gestraft voor mijn lafhartige vertrek uit het klooster: de hele dag stromende regen. En ja, ook water in de tent. Bedankt karma.

Pluspuntje:
Het eten. Hier in het zuiden hebben ze voornamelijk Thais eten. Jammie!

Minpuntje (1): straathonden. Zowel in India and Myanmar. Ze zien er niet uit, echt zielig. Als iemand nog een vrijwilligers project zoekt...

Minpuntje (2): ik reed vandaag met de motor bijna over een slang van 2m heen. Ben benieuwd wat ik komende dagen nog in mijn tentje ga tegenkomen..