On the road again - hobbeldehobbeldehobbel

Pokhara is dé stad om bij te komen van een lange wandeltocht. En dat is precies wat we deden. Uitrusten en chillen aan het o zo mooie Phewa meer. Bootje varen, tempeltje bezoeken, dat soort dingen. Maar de terugkeer naar een stad betekent ook keuzestress: wat is het beste hotel, waar gaan we eten, waar hebben ze de beste cappuccino, etc. Daar hadden we ons in de bergen nooit druk over hoeven maken! Maar ondanks dit luxeprobleem zorgde Pokhara ervoor dat we in een erg ontspannen vibe geraakten. Deze gemoedstoestand werd abrupt verstoord toen we gingen paragliden (met een hele grote kite een berg af rennen). Het leek ons wel mooi om deze stad eens van boven te verkennen en over het meer te zweven. Dat was het ook, de eerste vijf minuten. Daarna begon mijn maag zich door alle schommelingen te verzetten. Ik probeerde recht vooruit naar de horizon te kijken, maar het was tevergeefs. Toen de piloot voor de vierde keer vroeg of het wel ging hield ik het niet meer. Ik pakte een plastic tasje uit mijn zak en braakte die vol. Dat heb ik daarna al zwevende nog twee keer herhaald. En het allerergste was nog wel dat Laura nergens last van had. Bij haar ging de piloot zelfs nog truucs en stunts doen zonder dat ze ook maar en kick gaf. Maar goed, tot zover mijn paraglide-ervaring.
Een nog minder leuke ervaring volgde twee dagen later: het afscheid van Laura. Zoals jullie waarschijnlijk weten begint ze met een nieuwe baan in Nederland en derhalve zat haar tijd in Nepal erop. Na een lang afscheid gaf ik haar een laatste knuffel en liet haar achter op het vliegveld van Pokhara. 'Tot over twee maandjes, lieverd'.

Ik besloot dat ik nu lang genoeg geluierd had in Pokhara en toe was aan een nieuw avontuur. Dus ik huurde een motor, liet mijn NS-kaart achter als borg (lijkt inderdaad best op een ID-kaart) en vertrok richting de bergen. Het eerste stuk ging goed. De 'snelweg' (waar ook koeien op rondlopen) was in redelijke conditie en ik kon zo'n 70 km/u aanhouden. Direct nadat ik de afslag richting bergen had gepakt veranderde dit: de weg werd steeds slechter en toen het donker begon te worden ploeterde ik nog in de eerste versnelling een berg op. Totdat de weg ineens stopte. Huh! Ik tuurde nog eens goed in het donker, maar ik was echt op een doodlopend stuk geëindigd. En het was zeker een uur terugrijden naar de laatste splitsing. Ik klampte de enige voorbijganger in de omgeving aan en vroeg naar een hotel of guesthouse, maar het enige wat ik kreeg was een niet-begrijpende blik en de woorden 'no english'. Net toen ik op het punt stond om toch maar om te keren hoorde ik een stem. 'Hello, can we help you?' Het bleek dat de voorbijganger van zojuist Engelssprekende versterking had gehaald. Ik werd door Regun en Chir, twee leraren, meegenomen naar het dorpje Dowa dat slechts honderd meter verderop lag, maar wat ik in het donker niet had weten te onderscheiden. Ik werd voorzien van een goede maaltijd en nadat ik een liedje voor ze had gespeeld kreeg ik ook een bed toegewezen. De Nepalese gastvrijheid blijft me verassen.

De volgende dag zette ik mijn reis voort over de hobbelige en immer slechter wordende weg die dwars door watervallen en over rotsen liep en die in Nederland de titel 'weg' niet zou verdienen. Bij elke pijnscheut die en nieuwe hobbel deed veroorzaken vervloekte mezelf dat ik niet een betere motor had gehuurd. En waarom had ik nou weer die stomme gitaar meegenomen.. Stijf, pijnlijk en met natte koude voeten kwam ik aan in Jomsom. Deze ongemakken was ik op slag weer vergeten toen ik daar Marien en Inge trof, die vanaf daar de volgende dag weer terug zouden vliegen naar Pokhara.
We wisselen ervaringen uit onder het genot van een goed stuk appeltaart (jaja, hadden ze daar gewoon).

Vanaf daar werd de reis een stuk aangenamer. Ten eerste werd de weg een stuk beter: geen rotsen maar zand en kiezels. Verder was ik ondertussen de boomgrens gepasseerd waardoor de bergtoppen goed zichtbaar waren en het voelde alsof ik door een panaroma ansichtkaart reed. Toen ik werd verwelkomt door een overdaad aan kleurrijke Tiberiaanse gebedsvlaggetjes wist ik dat ik in Muktinath was aangekomen, en heilige plek voor zowel boeddhisten als hindu's en tevens mijn eindbestemming. De reden dat ik hier überhaupt heen was gereden was dat de oom en tante van Laura (Andre en Myra) nauw betrokken zijn bij een boeddhistisch vrouwenklooster.
Ik bezocht dit klooster en de namen André en Myra werkten als een toverspreuk: er verscheen een glimlach op de gezichten van de nonnen en er gingen letterlijk deuren voor me open. Ik mocht hun puja (gebed) bijwonen en ze zorgden dat het me aan niks ontbrak. Overladen met good-luck sjaals verliet ik hun prachtige klooster weer. Het was een bijzondere ervaring.

Op terugweg naar mijn hostel ontmoette ik Helmut: een hoogbejaarde Duitse filosofie-leraar die al dertig jaar in Nepal kwam en me overtuigde om nog een stukje door te rijden naar Djong, een plaatsje met zo mogelijk nog mooier uitzicht dan Muktinath. Ik volgde zijn advies op en de volgende dag lunchte ik bij hem en zijn gastgezin. Hij had niet gelogen over het uitzicht: het voelde echt alsof ik over de top van de wereld reed. Na de lunch begon ik aan de helse weg terug naar beneden. Zes uur later liet ik me vermoeid, verkleumd en verstijfd zakken in het heerlijk watje m warme water van de natuurlijke hot springs van Tatopani. En dat is waar ik nu nog ben, dit berichtje aan het typen aan die lieve mensen in Nederland.

Minpuntje: ik kan geen hobbel meer zien.

Pluspuntje: Hotsprings. Hmmm...