Onverwachte wending

En toen was het alweer afgelopen. Vroeger dan gepland, inderdaad. En dat heeft alles te maken met het huizenprobleem waar ik vorig stukje over schreef. De dag na de regenbui in Myanmar die mijn tent onder water zette had een skype-sessie met Laura met als thema: 'hoe nu verder?'. Om voldoende bereik te krijgen op mijn telefoon moest ik eerst een uur rijden naar een ander deel van het schiereiliand. We bespraken onze opties en aan het eind van het gesprek waren we eruit: we gingen een bod uitbrengen op ons huidige huurhuis! Spannend!!! Na het verbreken van de verbinding wilde ik naar mijn motor lopen, maar merkte dat het ondertussen flink was gaan waaien en nu begon het ook net te regenen. Nouja, gelijk nog maar even de hypotheekadviseur bellen dan. Na een half uurtje was ik ook daarmee klaar. De regen werd echter alleen maar erger en het begon ook al te schemeren. Ik besloot nog even te blijven zitten bij het kraampje waar ik zat en werd gelijk voorgesteld aan de hele familie van de drankjesverkoopster. Toen het ondertussen donker was geworden en de regen iets verminderde besloot ik te gaan. De familie reageerde bezorgd. 'More coming' zei het vrouwtje. Ik probeerde uit te leggen dat ik toch een keer moest gaan. Ik liep naar de motor, maar ze kwam achter me aangerend met een regenjas in haar handen. 'Go slowly, good luck!' zei ze terwijl ze me de jas overhandigde. Ik knikte dankbaar en startte mijn motor. Vijf minuten later nam de regen weer onwijs toe. Niet veel later zette ook de wind aan het begon het te onweren. Dikke stromen regenwater plensden tegen mijn gezicht en vertroebelden mijn visus (die toch al niet al te best was in het pikdonker). Het laatste kwartier naar mijn kampeerplek moest ik over een klein paadje door het regenwoud dat door de regen natuurlijk erg modderig was geworden. In constante slip reed ik langs de zwiepende takken en omgevallen bomen. Elke keer als het onweer ergens vlakbij insloeg schrok ik me half dood. Maar gelukkig, uiteindelijk zag ik een lichtje branden en wist ik dat ik weer terug bij de camping was. Toen de schrik was weggeebt besefte ik me dat ik zojuist misschien wel de vetste rit van mijn leven had gemaakt! Mede-kampeerders waren ook blij me weer te zien. Een van hen had al een horror-scenorio in haar hoofd ontwikkeld dat ik een allergische reactie had gekregen op de kwallenbeet eerder die middag en dat ik nu ergens langs de kant van de weg lag. Een andere kampeerder had wat informatie opgezocht op zijn smartphone: Het bleek te gaan om een orkaan die een paar honderd kilometer verder voor overstromingen, evacuaties en 30 doden had gezorgd. Voor ons viel het gelukkig mee, maar kamperen zat er niet in die nacht. Dus we sliepen met z'n alleen in het campingrestaurant, uiteraard na eerst een goede 'hurricane-party' te hebben gehouden.

De dagen daarna klaarde het op en het werd de ware schoonheid van het paradijsje pas goed zichtbaar. Ik ontmoette een gescheiden Duitse reiziger die zijn tweeling van 11 jaar op bezoek had en met z'n vieren ontdekten we het schiereiland op de motor. Bij grandfathers beach (een van de mooiere stranden die ik ooit gezien heb) gaven we de kinderen rijles. Ook konden we zelf de verleiding niet weerstaan om even met 80-90 km/u over het uitgestrekte en verlaten strand te scheuren. Het was een machtige ervaring. Zeker een item dat nog op mijn 'bucket-list' stond. Check.

Na de eenvoud en de warme tropische stranden van Myanmar was Maleisië even wennen. Zowel qua weer (regen...) als qua uitstraling leek het eigenlijk of we alweer in Europa zaten. De vriendelijkheid van de mensen was gelukkig wel Aziatisch hetgeen we onder andere merkten toen we liftend naar Georgetown gingen. We stapten in bij staalarbeiders, boeren, een Lexus rijdende moslima en een huisvrouw die ons in de dertig minuten durende rit uitgebreid verslag deed van haar financiële zorgen.
Aangekomen op bestemming kreeg ik een telefoontje van Laura: ons bod was geaccepteerd!! Zonder lang na te denken belde ik de vliegtuigmaatschappij om mijn vlucht te vervroegen. Er komt namelijk NOGAL wat kijken bij een huis kopen, heb ik gemerkt. Op ons laatste dagje in Kuala Lumpur wist ik het nog voor elkaar te krijgen om in een put met losliggende deksel te vallen waarbij onder andere mijn camera sneuvelde. Balen, maar de timing was niet slecht.. Na nog wat op de zwarte markt te hebben rondgelopen stopten we onze koffers vol met de genuinely fake horloges, brillen en andere artikelen die we toch echt niet hadden kunnen laten liggen en stapten in het vliegtuig. Zo'n 20 uur later werden we verwelkomt door een heus ontvangstcomité op Schiphol. Echt bijkomen zat er niet in, want er moesten nog van allerlei financiële zaken geregeld worden. Maar het was het allemaal waard, want zondag hebben we het koopcontract getekend!

Pluspuntje: Ons eerste koophuis!

Minpuntje: Het weer in Nederland. Surfen op de Mentawai eilanden was toch ook wel lekker geweest..