Avonduren

Werken in het 'Hospital Metropolitano' in Quito was niet helemaal zoals we ons hadden voorgesteld. We werden ontvangen door dokter Larrea, een hele aardige kinderarts die ons het hele ziekenhuis liet zien. Het is een ziekenhuis met ongeveer 200 bedden dat niet onderdoet voor Nederlandse ziekenhuizen qua apparatuur en mogelijkheden. Al snel bleek dat dit kwam omdat dit een privé ziekenhuis was, dus een ziekenhuis waar alleen rijke mensen kunnen komen.
Ook de taal bleek nog wel een probleem te zijn. Eén op één met mensen praten ging nog wel, maar het volgen van wat er in een overdracht gezegd werd zat er niet in. Daar kwam nog bij dat alle medicijnnamen en labuitslagen anders waren dan gewend en dat we aanvankelijk erg weinig zelf mochten doen. Opmerkelijk was ook dat er overbodig veel ondezoek werd gedaan. Zo werd bijvoorbeeld bij een jongen met kniepijn een CKMB (enzym wat hartschade aantoont) bepaald en er waren meer van dit soort onzin bepalingen. Dit jongetje raakte trouwens 1 dag later in een septische shock met een hersenvliesontsteking waarna hij een aantal dagen op de intensive care heeft gelegen. Ik vond het best moeilijk om alleen  al te begrijpen wat er allemaal gebeurde, maar als ik het goed heb was het idee dat hij een cellulitis had met een groep B streptococ (vervelend beestje) die vervolgens voor alle verdere ellende heeft gezorgd.
Wat me verder opviel is dat iedereen in het ziekenhuis veel met zijn smartphone aan de weer was. Tijdens gesprekken met patiënten en overdrachten was de aandacht van co-assistenten en artsen vaak gericht op hun kleine apparaatje (hetgeen in Nederland zeker als onbeleefd zou worden ervaren). Soms om een medisch feit op te zoeken, maar ook vaak genoeg zag ik sms, facebook of spelletjes voorbij komen (zie foto).
Naar mate de weken verstreken werd het allemaal wat draaglijker. We konden eindelijk in een keer naar het ziekenhuis fietsen zonder af te stappen bij elke steile heuvel. Ik begon delen van de overdracht te begrijpen en ontmoette een relekste coassistent genaamd Jaime die me onder zijn hoede nam en tot mijn grote vreugde van nature een bijzonder langzame en duidelijke uitspraak had. Als er weinig  te doen was keken we samen naar interessante casussen zoals een meisje dat door een Kaaiman in haar keel was gebeten. Als Jaime  helemaal klaar was met zijn opleiding zou hij naar Noord Amerika of Europa vertrekken, evenals alle andere coassistenten die ik in het ziekenhuis tegenkwam. Geld en status waren de belangrijkste motieven.

Na ruim twee weken werken kwamen de andere twee musketiers (Chris en Eren) aan. In het eerste weekend samen gingen we naar Mindo, een klein dorpje een paar uur buiten Quito waar een heel vriendelijke en relekste sfeer hing. Je kon hier overal zorgeloos je spullen laten slingeren. Later toen we op weg waren naar een manege vertelde de taxi chauffeur me wat hier achter zat. 'De dieven worden verbrand.' 'Verbrand? Tot de dood?' vroeg ik terwijl ik bij mezelf naging of 'quemar' wel echt verbranden betekende. 'En doet de politie dan niets?' was mijn volgende vraag. "Wat willen ze doen drie als alles verbrand is, het hele dorp vervolgen?' antwoordde de taxi chauffeur. Daarmee was alles gezegd.

Na drie weken besloten Markus en ik dat we ook wel eens een publiek ziekenhuis wilden zien. Na enige moeite werden we geplaatst in 'la maternidad', met 30 bevallingen per nacht ook wel bekend als 'de bevalfabriek'. Voor Markus en mij was dit perfect: hij kon het gynaeclogische gedeelte doen en ik me bezig houden met de zorg voor de pasgeborenen.

Op de eerste dag maakte ik al meer mee dan in die weken in Metropolitano. Ik deed een dienst van 30 uur (hier de normaalste zaak van de wereld) waar in ik al in het eerste uur met een uur ambulance werd meegestuurd om een cyanotische drie dagen oude zuigeling te vergezellen. Aarzelend tekende ik een formulier dat ik slechts gedeeltelijk begreep en voor ik het wist zat ik met een huilende moeder en de zuigeling in de ambu. Ik leende moeder mijn telefoon wat haar leed wat leek te verzachten. Er was mij niet verteld dat het eigenlijk helemaal geen spoedrit was, dus ik was hard aan het hopen dat de kleine het zou overleven. Dat deed ie gelukkig en we kwamen veilig aan bij een privékliniek  waar nader onderzoek een groot hartdefect liet zien..

Na twee werkweken van 98 uur (waar mijn weerstand me reeds in detweede week in de steek liet) had ik toch wel wat geleerd. De co-assistenten (en ik dus ook) doen hier werk dat in Nederland nooit aan een co-assistent overgelaten zou worden. We vingen de kleintjes direct na de bevalling op  (een makkie als ze het goed deden, maar behoorlijk spannend als het niet helemaal zoals gepland ging), beademden ze indien nodig, beoordeelden welke zorg ze nodig hadden, prikten bloed, keken ze van top tot teen na en vulden helaas ook een stapel papierwerk in..

De laatste week in Ecuador beleefden we in de jungle (Cuyaneno) in het regenwoud dat elk jaar voor tweederde overloopt met water.
In vier dagen legden we een aanzienlijke hoeveelheid kilometers af per kano over de rivieren en meren van de Amazone. Daarbij werden we begroet door papegaaien, kaaimans, tucans, apen, vogelspinnen, roze dolfijnen en vele andere beesten. Enigszins bang gemaakt door verhalen over de 'penis 'fish' (een klein visje dat bij enkele ongelukkige zielen de plasbuis in zwemt en daar niet meer uitkomt) konden we het toch niet weerstaan om het water in te springen tijdens adembenemend mooie zonsondergangen. Muggen waren er bijna niet omdat veel planten daar antimuggen spul produceren wat dan in het water terecht kwam, hoe briljant! Waarom zijn de Europese planten daar niet opgekomen? Verder likten we naar citroen smakende mieren van bomen af, vingen we piranas en bezochten we een shamaan die me heeft gezuiverd van boze geesten. Al met al was deze trip dus een stuk beter te doen dan mijn vorige jungle ervaring.

Vandaag vieren we Chris' verjaardag en mijn laatste dag..

Minpuntje: het eten hier. Erg goedkoop, maar veelal hetzelfde: droge witte rijst met een kippenpoot en boontjes.

Pluspuntje: Over een paar dagen weer bruin brood, oude kaas, hagelslag, patatjes oorlog en natuurlijk het weerzien met velen die ik lief heb. Tot snel!

Fotos op https://picasaweb.google.com/berkhoutje/equador2012