Hello Latin America, my old friend!
Blijf op de hoogte en volg jeroen
30 Juli 2012 | Ecuador, Quito
De reis begon enigszins vreemd, niet bepaald gastvrij. Na de reguliere paspoort controle raakten Markus en ik verzeild in een soort van kruisverhoor uitgevoerd door een van de medewerkers van United Airlines. Hoe lang we elkaar al kenden, wat het doel van onze reis was en waarom we dan in godsnaam onze stage in Ecuador moesten doen.
Op die laatste vraag moesten we hem een goed antwoord verschuldigd blijven. Waarom eigenlijk Ecuador? Een zoektocht naar het onbekende? Avontuur? Een vlucht uit Nederland? Of gewoon omdat de mogelijkheid zich aanbood? Voor het weer had ik het in ieder geval niet hoeven doen. In het hoog gelegen Quito is het in de winter namelijk niet bepaald warm. Thuis was het ook geen droomzomer, maar net nu ik weg ging werd het toch wel erg lekker.
Voor degenen die nog niet op de hoogte zijn van het plan: vier (bijna) dokters die stage gaan lopen in Ecuador.
Waar precies? Metropolitan hospital Quito op chirurgie-, neurologie- gynaecologie en kinderafdeling.
Hoe lang? Zes weken.
Waarom? Zie boven..
Eindelijk was het zo ver: Lawrence of Arabia was tot een eind gekomen! Als ik geweten had dat de film drie-en-een-half uur duurde was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Maar goed, het vliegtuig zette de landing in en even later zetten we de eerste stap in Houston, Texas.
Aangezien we 10 uur moesten wachten op de aanlsluitende vlucht besloten we een bus ´down town´ te pakken. Even leek het erop dat ik Laurens (studiemaatje) nog zou ontmoetten, maar helaas was hij te druk met het uit elkaar halen en in elkaar knutselen van menselijke harten.
In de bus ontmoetten we Jason, een dikke vriendelijke neger die weinig goeds over Houston te zeggen had en ´the hell out of there´ zou gaan zodra zijn militaire dienst er op zat. Hij stond er echter op een biertje met ons te drinken, dus zo gezegd, zo gedaan. Nadat we in de ´Domino Pizza´ onze ogen hadden uitgekeken naar veel te dikke Amerikanen (zeker toekomstige klanten voor Laurens) zetten we onze reis voort en enkele uren later bereikten we eindbestemming Bogota, Colombia. De weersverwachting op internet maakte dat waren we het er vrij snel over eens dat we niet te lang in de hoofdstad moesten blijven.
We verbleven bij Angela: een hele lieve dame van middelbare leeftijd die soms een tikkeltje overbezorgd kon zijn. Ze liet ons veel mooie plekjes van de stad zien waaronder de bibliotheek en een leuk Carlos Gardel barretje, doch altijd goed om zich heen kijkend of we niet op het punt stonden om beroofd te worden. Haar bezorgheid was in zekere mate terecht, gezien het feit dat op elke hoek van de straat een militair/politieagent op wacht stond.
In de avonden gingen we op stap met haar nicht (Dumbira) en neef (José). Jose was wat minder bezorgd. Op de motor had hij een tocht gemaakt naar Machu Pichu (toch een redelijk eindje van Colombia) en was voor niks en niemand bang. Het was dan ook Jose die ons ´s avonds een tour gaf door de drugs- en hoerenbuurt van Bogota, gewoon om laten zien dat dit óók Bogota was.
Na vier dagen met toch eigenlijk best prima weer vertrokken we (getipt door Jose) naar het bergdorpje Tobia, waar mijn adrenalinedrang aardig goed bevredigd werd. Het hoogtepunt was ´canoping´; van de ene berg naar de andere waarbij je aan een lange stalen kabel hing met 600m onder je een adembenemde vallei.
Daarna belandden we in Salento, een klein dorpje vlakbij een wondermooie vallei met 60 meter hoge (!) palmbomen en zo mogelijk de beste koffie die ik ooit gedronken heb. Ons aanvankelijke plan om slechts 1 dag te blijven werd al snel bijgesteld en gedurende 3 dagen maakten we prachtige tochten ter voet en ter paard naar watervallen en koffieplantages. De avonden werden gevuld met een lokaal spel genaamd Tejo; een soort jeux de boules, maar in plaats van een klein wit balletje moest je een envelopje gevuld met buskruid zien te raken. Nice..
Echter, de dagen tikten weg en we moesten ons nu toch echt richting Ecuador gaan bewegen. Na een slopende acht uur durende busreis belandden we in Pasto waar het Marcus wel een goed idee leek om midden op de dag 30km tegen een berg op te gaan fietsen. Met bloed, zweet en nog net geen tranen wist ik uiteindelijk de top te halen, waar we even konden uitrusten in een thermaal bad. De terugweg (30km tegen bergafwaarts) was natuurlijk heerlijk en halverwege werden we nog uitgenodigd door een gezin van 11 die ons 'Canela' (een mierzoete warme drank waarvan we maar gezegd hebben dat ie erg lekker was) aanbood. Toen we vertelden dat we medische studenten waren vroeg de minst aantrekkelijke dochter van het gezin of we haar niet even wilden onderzoeken. Daar zijn we maar niet verder op ingegaan..
De volgende was het dan zo ver; toen we na 15u bussen niet meer wisten hoe we moesten zitten kwamen we eindelijk aan in Quito. Op het moment zitten we in een erg fijn hostel met een dakterras dat uitkijkt over de hele stad. De eerste salsa is gedanst, exotische vruchten zijn verorberd en morgen begint avontuur nr 2; werken in een Equadoriaans ziekenhuis.
Pluspuntje: het fruit! Een zeer uitgebreide selectie met veel dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Goed betaalbaar ook (b.v. 24 bananen voor $ 1,50).
Minpuntje:
Het is hier al om 19.00u donker..
Foto"s:
https://picasaweb.google.com/berkhoutje/colombia2012
Op die laatste vraag moesten we hem een goed antwoord verschuldigd blijven. Waarom eigenlijk Ecuador? Een zoektocht naar het onbekende? Avontuur? Een vlucht uit Nederland? Of gewoon omdat de mogelijkheid zich aanbood? Voor het weer had ik het in ieder geval niet hoeven doen. In het hoog gelegen Quito is het in de winter namelijk niet bepaald warm. Thuis was het ook geen droomzomer, maar net nu ik weg ging werd het toch wel erg lekker.
Voor degenen die nog niet op de hoogte zijn van het plan: vier (bijna) dokters die stage gaan lopen in Ecuador.
Waar precies? Metropolitan hospital Quito op chirurgie-, neurologie- gynaecologie en kinderafdeling.
Hoe lang? Zes weken.
Waarom? Zie boven..
Eindelijk was het zo ver: Lawrence of Arabia was tot een eind gekomen! Als ik geweten had dat de film drie-en-een-half uur duurde was ik er waarschijnlijk nooit aan begonnen. Maar goed, het vliegtuig zette de landing in en even later zetten we de eerste stap in Houston, Texas.
Aangezien we 10 uur moesten wachten op de aanlsluitende vlucht besloten we een bus ´down town´ te pakken. Even leek het erop dat ik Laurens (studiemaatje) nog zou ontmoetten, maar helaas was hij te druk met het uit elkaar halen en in elkaar knutselen van menselijke harten.
In de bus ontmoetten we Jason, een dikke vriendelijke neger die weinig goeds over Houston te zeggen had en ´the hell out of there´ zou gaan zodra zijn militaire dienst er op zat. Hij stond er echter op een biertje met ons te drinken, dus zo gezegd, zo gedaan. Nadat we in de ´Domino Pizza´ onze ogen hadden uitgekeken naar veel te dikke Amerikanen (zeker toekomstige klanten voor Laurens) zetten we onze reis voort en enkele uren later bereikten we eindbestemming Bogota, Colombia. De weersverwachting op internet maakte dat waren we het er vrij snel over eens dat we niet te lang in de hoofdstad moesten blijven.
We verbleven bij Angela: een hele lieve dame van middelbare leeftijd die soms een tikkeltje overbezorgd kon zijn. Ze liet ons veel mooie plekjes van de stad zien waaronder de bibliotheek en een leuk Carlos Gardel barretje, doch altijd goed om zich heen kijkend of we niet op het punt stonden om beroofd te worden. Haar bezorgheid was in zekere mate terecht, gezien het feit dat op elke hoek van de straat een militair/politieagent op wacht stond.
In de avonden gingen we op stap met haar nicht (Dumbira) en neef (José). Jose was wat minder bezorgd. Op de motor had hij een tocht gemaakt naar Machu Pichu (toch een redelijk eindje van Colombia) en was voor niks en niemand bang. Het was dan ook Jose die ons ´s avonds een tour gaf door de drugs- en hoerenbuurt van Bogota, gewoon om laten zien dat dit óók Bogota was.
Na vier dagen met toch eigenlijk best prima weer vertrokken we (getipt door Jose) naar het bergdorpje Tobia, waar mijn adrenalinedrang aardig goed bevredigd werd. Het hoogtepunt was ´canoping´; van de ene berg naar de andere waarbij je aan een lange stalen kabel hing met 600m onder je een adembenemde vallei.
Daarna belandden we in Salento, een klein dorpje vlakbij een wondermooie vallei met 60 meter hoge (!) palmbomen en zo mogelijk de beste koffie die ik ooit gedronken heb. Ons aanvankelijke plan om slechts 1 dag te blijven werd al snel bijgesteld en gedurende 3 dagen maakten we prachtige tochten ter voet en ter paard naar watervallen en koffieplantages. De avonden werden gevuld met een lokaal spel genaamd Tejo; een soort jeux de boules, maar in plaats van een klein wit balletje moest je een envelopje gevuld met buskruid zien te raken. Nice..
Echter, de dagen tikten weg en we moesten ons nu toch echt richting Ecuador gaan bewegen. Na een slopende acht uur durende busreis belandden we in Pasto waar het Marcus wel een goed idee leek om midden op de dag 30km tegen een berg op te gaan fietsen. Met bloed, zweet en nog net geen tranen wist ik uiteindelijk de top te halen, waar we even konden uitrusten in een thermaal bad. De terugweg (30km tegen bergafwaarts) was natuurlijk heerlijk en halverwege werden we nog uitgenodigd door een gezin van 11 die ons 'Canela' (een mierzoete warme drank waarvan we maar gezegd hebben dat ie erg lekker was) aanbood. Toen we vertelden dat we medische studenten waren vroeg de minst aantrekkelijke dochter van het gezin of we haar niet even wilden onderzoeken. Daar zijn we maar niet verder op ingegaan..
De volgende was het dan zo ver; toen we na 15u bussen niet meer wisten hoe we moesten zitten kwamen we eindelijk aan in Quito. Op het moment zitten we in een erg fijn hostel met een dakterras dat uitkijkt over de hele stad. De eerste salsa is gedanst, exotische vruchten zijn verorberd en morgen begint avontuur nr 2; werken in een Equadoriaans ziekenhuis.
Pluspuntje: het fruit! Een zeer uitgebreide selectie met veel dingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Goed betaalbaar ook (b.v. 24 bananen voor $ 1,50).
Minpuntje:
Het is hier al om 19.00u donker..
Foto"s:
https://picasaweb.google.com/berkhoutje/colombia2012
-
01 Augustus 2012 - 00:55
Ruud:
In de ogen van mijn vader is Angela een jongemeid, discussie gesloten.
Suerte en el viaje y hasta el próximo. Mi abrazo de siempre, Raúl -
06 Augustus 2012 - 04:32
Laurens:
Ha prins op het witte paard,
mooi verhaal, denk dat je beter bij de lonely planet kunt gaan werken dan dokter worden.
mooi dat je patienten klanten noemt en succes met je 24 bananen.
enjoy,
xoxo -
06 Augustus 2012 - 05:13
Carlinde:
Ha, dat klinkt goed!! In Nicaragua is het ook top, daarover later meer.
X
Carlinde y Caroline -
06 Augustus 2012 - 10:09
Rietha:
Dat klinkt super, avontuur 1. Hopen dat avontuur 2 ook zulke mooie verhalen oplevert.
Succes! -
06 Augustus 2012 - 10:32
Dino:
heel mooi verhaal Jeroen! we hebben je gemist in Loosdrecht dit weekend, niet vergeten dat dat ook heel chill is,hehe. Geniet van je avontuur! -
06 Augustus 2012 - 11:49
Marten:
Hey Jeroen,
Leuk verhaal en mooie foto's veel plezier en succes daar! Foto met koffie-proces is leuk. Heb je eenzelfde cocaine-foto?
Grtz,
Marten -
07 Augustus 2012 - 11:54
Eren:
Jeroen, ik droomde weg bij je verhaal.
Ik kan niet wachten!!!!
Ik wacht op meer verleidelijke verhalen.
Groeten aan de andere musketier! -
07 Augustus 2012 - 12:32
Laura:
Lieffie leuk verhaal! En mooie foto's ook!
Ik wacht nu op je op skype om de uitgebreide versie te horen.
Tot zo ;-)
X -
07 Augustus 2012 - 15:17
Peter En Rietha:
Hallo Jeroen,
We begrijpen dat jij je daar uitstekend vermaakt, mooi. We blijven je verhalen volgen. En voor nu: succes met je co-schap. -
14 Augustus 2012 - 15:52
Mamma Gerda:
Fijn dat we gisteren geskyped hebben en dat ik nu weer helemaal up to date ben en nu bv weet dat je daar inderdaad in het ziekenhuis aan het werk bent! Veel liefs. -
20 Augustus 2012 - 20:45
Micha:
Prachtig onderhoudend verhaal Jeroen, het venijn zat in de staart met de dochter en natuurlijk de 24 bananen. Dat is nog eens een uitdaging. Ciao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
