Voorbereidingen
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
09 Juni 2014 | Guatemala, Antigua
Niet aangenomen voor de opleiding. BAM. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Met een licht gevoel in mijn hoofd sloot ik de e-mail en begaf me naar de SEH om de volgende patient op te vangen. Ik had me die dag al niet lekker gevoeld en dacht in eerste instantie aan een beginnende buikgriep, maar twijfelde er nu aan of het niet toch een voorgevoel was geweest? Een aantal collega's vroegen me of ik al iets gehoord had, maar ik kon het slechte nieuws nog niet over mijn lippen verkrijgen, dus ik antwoordde dat ik nog niks wist.
Het was natuurlijk een risico om een dergelijke reis te plannen zonder zekerheid op de toekomst, maar met name door de overtuiging van mensen in mijn omgeving was ik er zelf ook van uit gegaan dat ik zou worden aangenomen. En nu dan? Bij mijn huidige werk had ik mijn eigen vervanger reeds aangedragen.
Dus toch op zoek naar iets anders, maar wat?
Laura was ondertussen druk bezig met de voorbereidingen. Het ene voorwerp in de tas, het andere er weer uit. Dit stoere petje of toch deze praktische? Welke vond ik leuker? Hardloopschoenen mee of niet? En toen was het zover: Laura vloog naar Guatemala om daar Spaans te gaan leren. Voor het eerst was ik de achterblijver, zij het maar voor 3 weken. En dat viel me zwaarder dan gedacht.
Het voelde raar om na zo'n lange tijd samenwonen weer alleen in een huis te zijn. Ik probeerde zoveel mogelijk af te spreken met vrienden, te genieten van het zonnetje dat zich eindelijk weer eens liet zien. Daarbij stelde ik het nadenken over de toekomst zo ver mogelijk uit. Aanvankelijk omdat het zulk lekker weer was, maar ook later toen de zon zich zorgvuldig achter de wolken had verscholen kwam er van solliciteren weinig terecht.
Ik bleef in Nederland, ging niet op vakantie, omdat ik wist dat ik eigenlijk op zoek moest naar een baan. Toch lukte het niet om mezelf hier toe te te zetten. In het laatste weekend voor mijn vertrek sprak ik hierover met een vriendin. Ze vroeg waarom ik niet een tijdje bij de psychiatrie kwam werken. Aanvankelijk stond ik hier niet zo voor open, maar tegelijkertijd realiseerde me dat ik als huisarts genoeg te maken zou krijgen met psychiatrische problematiek. In ieder geval in verkapte vorm, zoals de 'dokter-ik-ben-zo-moe'- en de 'ik-heb-overal-pijn'-patiënten. Dus besloot ik twee brieven te schrijven naar instanties die zij me aanraadde.
Ondertussen was ons eigen huis reeds onderverhuurd aan een Deense toerist en logeerde ik de laatste week in de kinderkamer van Abe en Jessie. Op donderdag werd ik benaderd door beide psychiaters die ik had aangeschreven. Of ik langs wilde komen voor een gesprek. 'Oh, je vertrekt over 2 dagen al? Hmm, nou, kom morgen dan maar even langs.' Voor ik het wist stond ik op mijn paasbest voor het Mentrum in Amsterdam. Sinds de verhuizing leefde ik uit mijn rugzak en was daarom de vorige dag naar huis gegaan om daar uit de berging nette schoenen en een schone broek tevoorschijn te toveren. Ook had ik in de nauwelijks verlichte, krappe berging een overhemd lopen strijken. En met succes, want toen ik het Mentrum uit liep had ik een baan!
Mijn dag kon niet meer stuk en eindigde met een uitgebreide barbecue waar tot mijn grote vreugde een groot deel van mijn vrienden aanwezig was.
De volgende ochtend werd ik wakker met een lichte kater. Het was kennelijk toch niet zo'n goed idee geweest om bier en sangria door elkaar te drinken. Ik griste mijn spullen bij elkaar, nam afscheid en begaf me richting het vliegveld. Terwijl het vliegtuig opsteeg kwam er gevoel van rust over me heen. Als dit vliegtuig nu zou neerstorten, als dit mijn laatste reis betekende, kon ik dan niet terugkijken op een onwijs gelukkig leven? Weliswaar met kleine tegenslagen van de dagelijkse realiteit, maar desalniettemin een gelukkig leven. Met een glimlach sloot ik mijn ogen. Uiteraard stortte het vliegtuig niet neer, maar landde gewoon volgens verwachting op Guatemala City. Ik stapte uit en voelde meteen de warme drukkende lucht. Geen twijfel mogelijk: ik was weer terug in Latijns-Amerika.
Het was natuurlijk een risico om een dergelijke reis te plannen zonder zekerheid op de toekomst, maar met name door de overtuiging van mensen in mijn omgeving was ik er zelf ook van uit gegaan dat ik zou worden aangenomen. En nu dan? Bij mijn huidige werk had ik mijn eigen vervanger reeds aangedragen.
Dus toch op zoek naar iets anders, maar wat?
Laura was ondertussen druk bezig met de voorbereidingen. Het ene voorwerp in de tas, het andere er weer uit. Dit stoere petje of toch deze praktische? Welke vond ik leuker? Hardloopschoenen mee of niet? En toen was het zover: Laura vloog naar Guatemala om daar Spaans te gaan leren. Voor het eerst was ik de achterblijver, zij het maar voor 3 weken. En dat viel me zwaarder dan gedacht.
Het voelde raar om na zo'n lange tijd samenwonen weer alleen in een huis te zijn. Ik probeerde zoveel mogelijk af te spreken met vrienden, te genieten van het zonnetje dat zich eindelijk weer eens liet zien. Daarbij stelde ik het nadenken over de toekomst zo ver mogelijk uit. Aanvankelijk omdat het zulk lekker weer was, maar ook later toen de zon zich zorgvuldig achter de wolken had verscholen kwam er van solliciteren weinig terecht.
Ik bleef in Nederland, ging niet op vakantie, omdat ik wist dat ik eigenlijk op zoek moest naar een baan. Toch lukte het niet om mezelf hier toe te te zetten. In het laatste weekend voor mijn vertrek sprak ik hierover met een vriendin. Ze vroeg waarom ik niet een tijdje bij de psychiatrie kwam werken. Aanvankelijk stond ik hier niet zo voor open, maar tegelijkertijd realiseerde me dat ik als huisarts genoeg te maken zou krijgen met psychiatrische problematiek. In ieder geval in verkapte vorm, zoals de 'dokter-ik-ben-zo-moe'- en de 'ik-heb-overal-pijn'-patiënten. Dus besloot ik twee brieven te schrijven naar instanties die zij me aanraadde.
Ondertussen was ons eigen huis reeds onderverhuurd aan een Deense toerist en logeerde ik de laatste week in de kinderkamer van Abe en Jessie. Op donderdag werd ik benaderd door beide psychiaters die ik had aangeschreven. Of ik langs wilde komen voor een gesprek. 'Oh, je vertrekt over 2 dagen al? Hmm, nou, kom morgen dan maar even langs.' Voor ik het wist stond ik op mijn paasbest voor het Mentrum in Amsterdam. Sinds de verhuizing leefde ik uit mijn rugzak en was daarom de vorige dag naar huis gegaan om daar uit de berging nette schoenen en een schone broek tevoorschijn te toveren. Ook had ik in de nauwelijks verlichte, krappe berging een overhemd lopen strijken. En met succes, want toen ik het Mentrum uit liep had ik een baan!
Mijn dag kon niet meer stuk en eindigde met een uitgebreide barbecue waar tot mijn grote vreugde een groot deel van mijn vrienden aanwezig was.
De volgende ochtend werd ik wakker met een lichte kater. Het was kennelijk toch niet zo'n goed idee geweest om bier en sangria door elkaar te drinken. Ik griste mijn spullen bij elkaar, nam afscheid en begaf me richting het vliegveld. Terwijl het vliegtuig opsteeg kwam er gevoel van rust over me heen. Als dit vliegtuig nu zou neerstorten, als dit mijn laatste reis betekende, kon ik dan niet terugkijken op een onwijs gelukkig leven? Weliswaar met kleine tegenslagen van de dagelijkse realiteit, maar desalniettemin een gelukkig leven. Met een glimlach sloot ik mijn ogen. Uiteraard stortte het vliegtuig niet neer, maar landde gewoon volgens verwachting op Guatemala City. Ik stapte uit en voelde meteen de warme drukkende lucht. Geen twijfel mogelijk: ik was weer terug in Latijns-Amerika.
-
09 Juni 2014 - 07:59
Dino:
Ja hallo! Toen ik zei dat je vast wel een ander baanaanbod zou krijgen had ik dit natuurlijk nooit kunnen bedenken. Ontzettend goed, Gefeliciteerd Joen! Nu kan je nog meer van je reis genieten :-) -
09 Juni 2014 - 08:36
Raúl:
En boca cerrada no entran moscas! Goede tip was dat van die vriendin.
Suerte y mi abrazo de siempre.
Enne nog eentje die je al kent: no hay mal que por bien no venga.
-
09 Juni 2014 - 08:53
Joy:
he gelukkig pak van mijn hart, ga je goed, suc7en joy -
09 Juni 2014 - 10:56
Romy:
Jeetje Jeroen, wat goed! Gefeliciteerd met je nieuwe baan, nieuwe kansen en ervaringen!
Lau keek al naar je aankomst uit, geniet ervan samen en let goed op elkaar!!!
Romy en Bob -
09 Juni 2014 - 18:25
Rietha:
Het is dat jullie (jij en Laura) van die leuke verhalen schrijven, anders vond ik het maar niks die verre reizen ;)
Geniet! -
10 Juni 2014 - 01:37
Laura:
Ben heel blij dat je er bent lieffie :-) -
11 Juni 2014 - 17:24
Jandirk:
Bedankt voor het belletje van 11 juni -
11 Juni 2014 - 18:22
Jandirk Berkhout:
nou ja, ik sta versteld! naast een prima huisarts in spé ook nog een begenadigd schrijver van reisverslagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
