Witte kreeft??
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
11 Augustus 2014 | Costa Rica, Alajuela
We zijn ingecheckt. Achter de poorten van de douane van Costa Rica hebben we nog twee uur te overbruggen tot het vliegtuig zal vertrekken.
We doen het spelletje 'pik-de-Nederlanders-uit-de-menigte' hetgeen erg gemakkelijk blijkt te zijn, dus
gaan we op zoek naar een andere bezigheid.
Laura besluit de winkeltjes van het vliegveld af te struinen (de onvervalste kijken-kijken-niet-kopen-mentaliteit). Mooi, dan heb ik even tijd om de afgelopen weken samen te vatten. En dat kan vrij snel, want zoveel hebben we niet gedaan.
Na Leon, de hoofdstad van de revolutie in Nicaragua, hadden we onze zinnen gezet op Little Corn Island, een eilandje ter grootte van Terschelling in de Carribische zee. Tevens het eiland van de roze en 'witte' kreeft. De roze kreeft leeft daar in overvloed, wordt dagelijks gevangen en kan voor een zeer schappelijke prijs heerlijk vers worden gegeten. De 'witte kreeft' is een lucratievere business. Dit is namelijk de codenaam voor pakketjes cocaïne die hier gemiddeld 2x per maand aanspoelen. Little Corn Island is onderdeel van de drugsroute tussen Colombia en de VS. Als de drugsboten gecontroleerd dreigen te worden gooien ze hun lading overboord. De bevolking van Little Corn wordt dan ingelicht waarna een massale collectieve zoekactie volgt. Een deel van de cocaïne wordt teruggevonden en weer verkocht aan de drugsdealers. Met het geld wordt een groot feest gegeven voor de gehele lokale bevolking. Onze gastvrouw, Elsa, gaf openlijk toe ooit een flinke hoeveelheid drugsgeld te hebben gevonden waarmee ze haar hutjes aan het strand heeft kunnen financieren. Los van deze gang van zaken is Little Corn Island een heerlijk plekje om uit te waaien, te zonnen, lekker te eten, te snorkelen, te kaarten, een boekje lezen et cetera.
Wel vonden we na een week dat we wel genoeg op onze luie reet hadden gezeten. We stonden te springen om weer iets te doen! Dus besloten we om het overige deel van onze tijd te gaan surfen in Santa Teresa, Costa Rica. En dit was een hele goede keus. We verbleven in het hostel van het jonge Argentijnse koppel Maximo en Fatima. Samen met de drie honden en een paar werknemers van het hostel namen ze ons mee naar de beste surfstranden van de omgeving. Met de surfboarden op het dak van onze volgepropte krakkemikkige auto moeten we er hebben uitgezien als een Marokkaanse familie op weg naar huis, maar het was erg gezellig! Op de laatste dag hadden Laura en ik de smaak goed te pakken en dachten we met gemengde gevoelens over de terugkeer naar Nederland. Nadat we samen dezelfde golf hadden gepakt en al high-fivend naar het strand waren gegleden namen we ons voor om zeker nog een keer terug te komen in dit paradijsje.
Minpuntje: Deze week mijn board doormidden gesurfd bij de hoge golven op Playa Carmen.
Pluspuntjes: Familie, vrienden, Lowlands, bruiloft Micha en eindelijk weer motorrijden.
Voornemen en tevens uitdaging: blijven surfen in Nederland!
We doen het spelletje 'pik-de-Nederlanders-uit-de-menigte' hetgeen erg gemakkelijk blijkt te zijn, dus
gaan we op zoek naar een andere bezigheid.
Laura besluit de winkeltjes van het vliegveld af te struinen (de onvervalste kijken-kijken-niet-kopen-mentaliteit). Mooi, dan heb ik even tijd om de afgelopen weken samen te vatten. En dat kan vrij snel, want zoveel hebben we niet gedaan.
Na Leon, de hoofdstad van de revolutie in Nicaragua, hadden we onze zinnen gezet op Little Corn Island, een eilandje ter grootte van Terschelling in de Carribische zee. Tevens het eiland van de roze en 'witte' kreeft. De roze kreeft leeft daar in overvloed, wordt dagelijks gevangen en kan voor een zeer schappelijke prijs heerlijk vers worden gegeten. De 'witte kreeft' is een lucratievere business. Dit is namelijk de codenaam voor pakketjes cocaïne die hier gemiddeld 2x per maand aanspoelen. Little Corn Island is onderdeel van de drugsroute tussen Colombia en de VS. Als de drugsboten gecontroleerd dreigen te worden gooien ze hun lading overboord. De bevolking van Little Corn wordt dan ingelicht waarna een massale collectieve zoekactie volgt. Een deel van de cocaïne wordt teruggevonden en weer verkocht aan de drugsdealers. Met het geld wordt een groot feest gegeven voor de gehele lokale bevolking. Onze gastvrouw, Elsa, gaf openlijk toe ooit een flinke hoeveelheid drugsgeld te hebben gevonden waarmee ze haar hutjes aan het strand heeft kunnen financieren. Los van deze gang van zaken is Little Corn Island een heerlijk plekje om uit te waaien, te zonnen, lekker te eten, te snorkelen, te kaarten, een boekje lezen et cetera.
Wel vonden we na een week dat we wel genoeg op onze luie reet hadden gezeten. We stonden te springen om weer iets te doen! Dus besloten we om het overige deel van onze tijd te gaan surfen in Santa Teresa, Costa Rica. En dit was een hele goede keus. We verbleven in het hostel van het jonge Argentijnse koppel Maximo en Fatima. Samen met de drie honden en een paar werknemers van het hostel namen ze ons mee naar de beste surfstranden van de omgeving. Met de surfboarden op het dak van onze volgepropte krakkemikkige auto moeten we er hebben uitgezien als een Marokkaanse familie op weg naar huis, maar het was erg gezellig! Op de laatste dag hadden Laura en ik de smaak goed te pakken en dachten we met gemengde gevoelens over de terugkeer naar Nederland. Nadat we samen dezelfde golf hadden gepakt en al high-fivend naar het strand waren gegleden namen we ons voor om zeker nog een keer terug te komen in dit paradijsje.
Minpuntje: Deze week mijn board doormidden gesurfd bij de hoge golven op Playa Carmen.
Pluspuntjes: Familie, vrienden, Lowlands, bruiloft Micha en eindelijk weer motorrijden.
Voornemen en tevens uitdaging: blijven surfen in Nederland!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
