Jammen, lachen en huilen
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
24 November 2012 | Tanzania, Sengerema
Week 6:
Mijn eerste dag op de male 1 (alle specialismen behalve chirurgie) was ik met een van de student nurses aan het praten toen er een andere binnenkwam en me begroette met 'Bwana Yesu asifiwe'. Ik had ondertussen al aardig wat kennis vergaard over verschillende begroetingen. Zo wist ik bijvoorbeeld dat je tegen ouderen 'shikamo' (letterlijk 'ik houd uw voeten vast') moest zeggen wat dan beantwoord werd met 'marahaba' (letterlijk 'god is liefde'). Deze groet had ik echter nog niet eerder gehoord. Ze herhaalde hem nog eens. 'You must answer Amen' zei de andere student nurse. 'What did she say?' vroeg ik. 'Praise god' was haar antwoord. 'What do people say in your country instead of praise god?' 'Most of my people don't believe in God' zei ik. 'Whaaat? How is that possible. Then in what do you believe?' 'Well, I believe in evaluation theory.' Ze keek me niet begrijpend aan. 'I believe we came from monkeys', vulde ik aan. Op haar gezicht verscheen een brede grijns. 'So the monkeys are your gods?'. 'Never mind', zei ik.
De volgende dag gingen we mee op 'outreach': gratis preventieve zorg voor zwangeren en zuigelingen. Het was een hobbelige rit. Dat vond de verpleegkundige naast mij denk ik ook gezien ze vlak voor het einde van de rit over mijn tas heen kotste. Bij aankomst stonden er een stuk of 100 moeders met één of meerdere babys op ons te wachten. Na er een paar aan de weegschaal te hebben gehangen besloot ik maar eens ergens anders te gaan kijken. In het volgende kamertje was Maya, de andere co, druk bezig met vaccineren. Ik besloot haar te helpen. Geen goed idee.. Ik had nog geen tien vaccinaties gezet of ik had al een prikaccident. Bloed van de patiente werd afgenomen en op HIV getest terwijl ik er bij stond. Naarmate de minuten verstreken werd ik toch wel zenuwachtig. 'Laat 't alsjeblieft negatief zijn' bad ik. Maar naar wie? Toch naar de god waarvan ik de dag ervoor nog verkondigd had dat ie niet bestond? Hoe dan ook, de test was negatief, maar vaccineren heb ik die dag gelaten voor wat t was..
Op donderdag was ik bezig met de ronde toen er een ernstig ziek twaalf jarig jongetje werd binnen gedragen (vanaf 10 jaar worden ze kennelijk op de volwassenen afdeling gelegd). Zijn gele, van angst wijd opengesperde ogen en zijn steunende ademhaling voorspelden weinig goeds. Hij had een ernstige bloedarmoede. Verder was er weinig verhaal mogelijk, omdat de ouders elders bloed aan het doneren waren ten behoeve van hun zoon die zelf te kortademig was om een woord uit te brengen. We besloten hem eerst maar te stabiliseren door middel van zuurstof en een bloedtransfusie. Twee uur later leek dit aardig gelukt; het jongetje lag rustig slapend op zijn moeders schoot. Ik had de illusie dat we hem van het ergste hadden behoed. De volgende dag was hij dood. Dit viel me zwaar. De angstige ogen bleven de eerste twee dagen ronddwalen in mijn gedachten..
Het weekend vertokken we van alle ellende en bezochten we Robundo Island, een tamelijk onbekend nationaal park aan de westkant van het Victoriameer. Na een vruchteloze ochtendwandeling in de stromende regen wensde ik dat ik was thuisgebleven. Echter, in de middag klaarde het op en werd de echte schoonheid van het park zichtbaar. We stapten in een gemotoriseerde kano en zagen talloze nijlpaarden, krokodillen en otters hun ding doen in het immense meer.
Week 7:
Ik liep naar huis toen er een student verpleegkundige op me af kwam. 'Have you seen the hippo man'? Niet begrijpend keek ik hem aan. 'The hippo bite. Come on, I'll show you'. Ik werd begeleid naar de wachtkamer van de OK waar een man op een brancard lag met een gat in zijn buik waar een halve meter darm doorheen kwam. Zijn vriend was als eerste aangevallen en had het niet overleefd. In een tevergeefse poging om hem te redden had de patiënt vijf kogels afgevuurd op het kolossale beest, waarna deze zich tegen hem had gekeerd. Balen, maar het kan nog erger. Dat is het leuke aan Afrika, het kan altijd erger.. De chirurgen waren namelijk nog bezig met een HIV-positieve man die weken had doorgelopen met een geinfecteerde penis had die ondertussen zo groot als was geworden als een onderarm. Toen ze met hem klaar waren had hij slechts nog een slurfje over ter grootte van een pink.. Ik zal de foto's maar niet online zetten, want ik krijg er zelf bijna kippenvel van.
Wat me ook kippenvel bezorgde was het bezoek aan de Karibu Foundation in Mwanza; een opvangtehuis voor mishandelde kinderen. Na kennis gemaakt te hebben gemaakt met de arme drommels (die trouwens nog opvallend vrolijk aan het spelen waren) en een rondleiding door hun verblijf kregen we de verhalen te horen, het ene nog afgrijselijker dan het andere. Zo was er bijvoorbeeld het meisje waarvan de onderarmen als straf door haar stiefmoeder waren verbrand. Toen deze het resultaat van haar daden zag had ze gedreigd het meisje te vermoorden indien ze het voorval tegen iemand zou vertellen. Drie maanden lang heeft ze het succesvol verzwegen, tot op de dag waarop ze examens had op school. Terwijl ze de leraar het beschreven blaadje overhandigde schoof haar mouw iets omhoog en werden de littekens zichtbaar. Na vele stappen belandde ze uiteindelijk bij de Karibu Foundation.. Tevens was er een tweejarig meisje waarvan de vagina door haar grootmoeder was verbrand, omdat ze nog in bed plastte. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen..
Op donderdagochtend bezocht ik het schooltje voor dove, gehandicapte, en zwakbegaafde kids. Omdat ik wist dat het muziekdag was had ik mijn gitaar meegenomen. Het was moeilijk te zeggen wat ze mooier vonden: het rammen op mijn gitaar of zichzelf terugzien op door ons gemaakte foto's. Hoe dan ook, het was een ochtend die wij noch zij snel zullen vergeten.
In het weekend gingen we naar Mwanza en ontmoette ik Gilbert. Hij leefde ooit in Oeganda op de straat waarna hij onder de hoede kwam van een opvang voor straatkinderen. Hij leerde er veel, waaronder tekenen en 'acrobatics'. Op zijn veertiende besloot hij zijn moederland te verlaten en straatkinderen in heel Afrika te gaan helpen. Ruim tien jaar zworf hij rond en bezocht vele landen. Nu was hij al drie jaar in Tanzania blijven hangen waar hij de straatkinderen les in acrobatiek gaf. Het was mooi om te zien hoeveel respect deze schoffies voor hem hadden. Ik deed het eerste deel van de oefeningen mee, maar kwam er snel achter dat ik een stijve hark was en liet de kunstjes verder aan de kids over. 's Avonds leidde Gilbert me samen met vijf rastafari vrienden door de achterbuurten van Mwanza tot we uiteindelijk in een club belandden waar heel wat werd afgeschud- en geschuurd.
Week 8:
Mijn laatste dag op de interne was ook gelijk de meest chaotische. De dag ervoor had ik tevergeefs twee uur op een verpleegkundige gewacht om te beginnen met de visite, dus besloot ik nu gewoon maar zelf te beginnen. Na de eerste twee patienten in steenkool Swahili te hebben uitgelegd wat ik wilde (jij gaat prikken bloed, nu!) sloot zich tot mijn grote verbazing een onwijs gemotiveerde student nurse bij me aan. Op de afdeling lagen echter niet de gebruikelijke malaria-, tuberculose- en HIV-patienten, maar een een verzameling van medisch zwaar complexe casussen, spoedgevallen en raadsels. Echt, het was of ze gewacht hadden tot deze dag om allemaal tegelijk te komen. Ik rende van de ene hersenvliesontsteking naar de andere, schreef haastig antibiotica uit, verwonderde me erover hoe groot levers van sommige mensen kunnen worden en probeerde tegelijkertijd de oorzaak te achterhalen (soms weet ik het ook gewoon niet). Geirriteerd dat ik met niemand kon overleggen zag ik de volgende patient; een uitgemergeld jongetje met pulmonale en abdominale tuberculose. Halverwege werd ik aangeschoten door de staff nurse die me vertelde dat 'the condition had changed' bij een van de patienten. Dat betekent hier meestal niet veel goeds, dus ik ging direct met haar mee. Het ging om een nieuwe patient, net binnengebracht, buiten bewustzijn en gaspend (= diep ademhalend). Uit het haastige gekrabbel in de status kon ik opmaken dat het om een HIV-positieve patient ging met ernstige bloedarmoede. Er hing reeds een zak met bloed aan en ik voelde dat dit afgelopen zaak was. Twee minuten later was het gaspen gestopt en voelde ik geen pols meer. Vanwege de HIV positieve status en de conditie van de patient besloot ik niet te reanimeren, nam een minuut tijd om de familieleden te condoleren en rende weer door naar de volgende patient.
Zo ging het de hele dag door. Gelukkig kwam aan het eind van de dag Marie Jose (de hoofddokter) even langs en kon ik de hoognodige dingen overleggen. Doodmoe strompelde ik naar huis, blij dat ik maandag op de kindersafdeling zou beginnen.
(Niet medisch) minpuntje: Met het begin van het regenseizoen zijn ook de beestjes exponentieel toegenomen. Elke week is er weer een andere plaag. We begonnen met krekels, daarna sprinkhanen, torren en nu zijn we aanbeland bij de termieten. Ook de eeuwig irritante muggen zijn altijd van de partij.
Pluspuntje: 1. Bovengenoemde sprinkhanen zijn, nadat ze geroosterd en gezout zijn, een prima versnapering..
2. Nog vijf weekjes voordat Laura komt!
Mijn eerste dag op de male 1 (alle specialismen behalve chirurgie) was ik met een van de student nurses aan het praten toen er een andere binnenkwam en me begroette met 'Bwana Yesu asifiwe'. Ik had ondertussen al aardig wat kennis vergaard over verschillende begroetingen. Zo wist ik bijvoorbeeld dat je tegen ouderen 'shikamo' (letterlijk 'ik houd uw voeten vast') moest zeggen wat dan beantwoord werd met 'marahaba' (letterlijk 'god is liefde'). Deze groet had ik echter nog niet eerder gehoord. Ze herhaalde hem nog eens. 'You must answer Amen' zei de andere student nurse. 'What did she say?' vroeg ik. 'Praise god' was haar antwoord. 'What do people say in your country instead of praise god?' 'Most of my people don't believe in God' zei ik. 'Whaaat? How is that possible. Then in what do you believe?' 'Well, I believe in evaluation theory.' Ze keek me niet begrijpend aan. 'I believe we came from monkeys', vulde ik aan. Op haar gezicht verscheen een brede grijns. 'So the monkeys are your gods?'. 'Never mind', zei ik.
De volgende dag gingen we mee op 'outreach': gratis preventieve zorg voor zwangeren en zuigelingen. Het was een hobbelige rit. Dat vond de verpleegkundige naast mij denk ik ook gezien ze vlak voor het einde van de rit over mijn tas heen kotste. Bij aankomst stonden er een stuk of 100 moeders met één of meerdere babys op ons te wachten. Na er een paar aan de weegschaal te hebben gehangen besloot ik maar eens ergens anders te gaan kijken. In het volgende kamertje was Maya, de andere co, druk bezig met vaccineren. Ik besloot haar te helpen. Geen goed idee.. Ik had nog geen tien vaccinaties gezet of ik had al een prikaccident. Bloed van de patiente werd afgenomen en op HIV getest terwijl ik er bij stond. Naarmate de minuten verstreken werd ik toch wel zenuwachtig. 'Laat 't alsjeblieft negatief zijn' bad ik. Maar naar wie? Toch naar de god waarvan ik de dag ervoor nog verkondigd had dat ie niet bestond? Hoe dan ook, de test was negatief, maar vaccineren heb ik die dag gelaten voor wat t was..
Op donderdag was ik bezig met de ronde toen er een ernstig ziek twaalf jarig jongetje werd binnen gedragen (vanaf 10 jaar worden ze kennelijk op de volwassenen afdeling gelegd). Zijn gele, van angst wijd opengesperde ogen en zijn steunende ademhaling voorspelden weinig goeds. Hij had een ernstige bloedarmoede. Verder was er weinig verhaal mogelijk, omdat de ouders elders bloed aan het doneren waren ten behoeve van hun zoon die zelf te kortademig was om een woord uit te brengen. We besloten hem eerst maar te stabiliseren door middel van zuurstof en een bloedtransfusie. Twee uur later leek dit aardig gelukt; het jongetje lag rustig slapend op zijn moeders schoot. Ik had de illusie dat we hem van het ergste hadden behoed. De volgende dag was hij dood. Dit viel me zwaar. De angstige ogen bleven de eerste twee dagen ronddwalen in mijn gedachten..
Het weekend vertokken we van alle ellende en bezochten we Robundo Island, een tamelijk onbekend nationaal park aan de westkant van het Victoriameer. Na een vruchteloze ochtendwandeling in de stromende regen wensde ik dat ik was thuisgebleven. Echter, in de middag klaarde het op en werd de echte schoonheid van het park zichtbaar. We stapten in een gemotoriseerde kano en zagen talloze nijlpaarden, krokodillen en otters hun ding doen in het immense meer.
Week 7:
Ik liep naar huis toen er een student verpleegkundige op me af kwam. 'Have you seen the hippo man'? Niet begrijpend keek ik hem aan. 'The hippo bite. Come on, I'll show you'. Ik werd begeleid naar de wachtkamer van de OK waar een man op een brancard lag met een gat in zijn buik waar een halve meter darm doorheen kwam. Zijn vriend was als eerste aangevallen en had het niet overleefd. In een tevergeefse poging om hem te redden had de patiënt vijf kogels afgevuurd op het kolossale beest, waarna deze zich tegen hem had gekeerd. Balen, maar het kan nog erger. Dat is het leuke aan Afrika, het kan altijd erger.. De chirurgen waren namelijk nog bezig met een HIV-positieve man die weken had doorgelopen met een geinfecteerde penis had die ondertussen zo groot als was geworden als een onderarm. Toen ze met hem klaar waren had hij slechts nog een slurfje over ter grootte van een pink.. Ik zal de foto's maar niet online zetten, want ik krijg er zelf bijna kippenvel van.
Wat me ook kippenvel bezorgde was het bezoek aan de Karibu Foundation in Mwanza; een opvangtehuis voor mishandelde kinderen. Na kennis gemaakt te hebben gemaakt met de arme drommels (die trouwens nog opvallend vrolijk aan het spelen waren) en een rondleiding door hun verblijf kregen we de verhalen te horen, het ene nog afgrijselijker dan het andere. Zo was er bijvoorbeeld het meisje waarvan de onderarmen als straf door haar stiefmoeder waren verbrand. Toen deze het resultaat van haar daden zag had ze gedreigd het meisje te vermoorden indien ze het voorval tegen iemand zou vertellen. Drie maanden lang heeft ze het succesvol verzwegen, tot op de dag waarop ze examens had op school. Terwijl ze de leraar het beschreven blaadje overhandigde schoof haar mouw iets omhoog en werden de littekens zichtbaar. Na vele stappen belandde ze uiteindelijk bij de Karibu Foundation.. Tevens was er een tweejarig meisje waarvan de vagina door haar grootmoeder was verbrand, omdat ze nog in bed plastte. Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen..
Op donderdagochtend bezocht ik het schooltje voor dove, gehandicapte, en zwakbegaafde kids. Omdat ik wist dat het muziekdag was had ik mijn gitaar meegenomen. Het was moeilijk te zeggen wat ze mooier vonden: het rammen op mijn gitaar of zichzelf terugzien op door ons gemaakte foto's. Hoe dan ook, het was een ochtend die wij noch zij snel zullen vergeten.
In het weekend gingen we naar Mwanza en ontmoette ik Gilbert. Hij leefde ooit in Oeganda op de straat waarna hij onder de hoede kwam van een opvang voor straatkinderen. Hij leerde er veel, waaronder tekenen en 'acrobatics'. Op zijn veertiende besloot hij zijn moederland te verlaten en straatkinderen in heel Afrika te gaan helpen. Ruim tien jaar zworf hij rond en bezocht vele landen. Nu was hij al drie jaar in Tanzania blijven hangen waar hij de straatkinderen les in acrobatiek gaf. Het was mooi om te zien hoeveel respect deze schoffies voor hem hadden. Ik deed het eerste deel van de oefeningen mee, maar kwam er snel achter dat ik een stijve hark was en liet de kunstjes verder aan de kids over. 's Avonds leidde Gilbert me samen met vijf rastafari vrienden door de achterbuurten van Mwanza tot we uiteindelijk in een club belandden waar heel wat werd afgeschud- en geschuurd.
Week 8:
Mijn laatste dag op de interne was ook gelijk de meest chaotische. De dag ervoor had ik tevergeefs twee uur op een verpleegkundige gewacht om te beginnen met de visite, dus besloot ik nu gewoon maar zelf te beginnen. Na de eerste twee patienten in steenkool Swahili te hebben uitgelegd wat ik wilde (jij gaat prikken bloed, nu!) sloot zich tot mijn grote verbazing een onwijs gemotiveerde student nurse bij me aan. Op de afdeling lagen echter niet de gebruikelijke malaria-, tuberculose- en HIV-patienten, maar een een verzameling van medisch zwaar complexe casussen, spoedgevallen en raadsels. Echt, het was of ze gewacht hadden tot deze dag om allemaal tegelijk te komen. Ik rende van de ene hersenvliesontsteking naar de andere, schreef haastig antibiotica uit, verwonderde me erover hoe groot levers van sommige mensen kunnen worden en probeerde tegelijkertijd de oorzaak te achterhalen (soms weet ik het ook gewoon niet). Geirriteerd dat ik met niemand kon overleggen zag ik de volgende patient; een uitgemergeld jongetje met pulmonale en abdominale tuberculose. Halverwege werd ik aangeschoten door de staff nurse die me vertelde dat 'the condition had changed' bij een van de patienten. Dat betekent hier meestal niet veel goeds, dus ik ging direct met haar mee. Het ging om een nieuwe patient, net binnengebracht, buiten bewustzijn en gaspend (= diep ademhalend). Uit het haastige gekrabbel in de status kon ik opmaken dat het om een HIV-positieve patient ging met ernstige bloedarmoede. Er hing reeds een zak met bloed aan en ik voelde dat dit afgelopen zaak was. Twee minuten later was het gaspen gestopt en voelde ik geen pols meer. Vanwege de HIV positieve status en de conditie van de patient besloot ik niet te reanimeren, nam een minuut tijd om de familieleden te condoleren en rende weer door naar de volgende patient.
Zo ging het de hele dag door. Gelukkig kwam aan het eind van de dag Marie Jose (de hoofddokter) even langs en kon ik de hoognodige dingen overleggen. Doodmoe strompelde ik naar huis, blij dat ik maandag op de kindersafdeling zou beginnen.
(Niet medisch) minpuntje: Met het begin van het regenseizoen zijn ook de beestjes exponentieel toegenomen. Elke week is er weer een andere plaag. We begonnen met krekels, daarna sprinkhanen, torren en nu zijn we aanbeland bij de termieten. Ook de eeuwig irritante muggen zijn altijd van de partij.
Pluspuntje: 1. Bovengenoemde sprinkhanen zijn, nadat ze geroosterd en gezout zijn, een prima versnapering..
2. Nog vijf weekjes voordat Laura komt!
-
24 November 2012 - 15:44
Lau:
Mooi verhaal, klinkt indrukwekkend allemaal.
Denk dat je gelooft in de evolution theory en niet de evaluation theory. Alhoewel, dat kindergnk is wel een beschouwend vak.
Veel plezier nog en blijven schrijven! -
24 November 2012 - 15:45
Nathalie:
Heyy jeroen! Wow en jeetje, zijn woorden die bij me naar boven kwamen bij het lezen van dit verhaal. Je maakt enorm veel mee, wat een ervaringen! En ik denk ook dubbele gevoelens voor Jou, ene kant prachtig land met de natuur (ok behalve die hippo's waaahhh!!) en ook wat een droevigheid. Hoe dan ook een ervaring om nooit te vergeten! Veel succes de komende tijd en wat er ook gebeurd...er is een lichtje die Jou kant op komt namelijk lovely laura ;)! Ze kijkt er al naar uit. Je mag haar even lenen :P haha. Nou groetjes Nathalie! -
25 November 2012 - 07:46
Andrea:
Ha Jeroen, heftig hoor, jouw verhalen... ik zit hier op mijn zonnige balkonnetje in India en bedenk me nu dat ik het lang zo slecht nog niet heb ;). Superstoer van je en heel leuk geschreven blog! Succes nog even daar en geniet van de kinderafdeling! Liefs! -
25 November 2012 - 07:48
Renske:
Hey Jeroen, Mooi verhaal heb je geschreven. Heftig ook. Veel succes en ook plezier daar! x, Renske -
25 November 2012 - 07:56
Steven:
Jeroen, ik heb net je verslag gelezen, je maakt echt bizarre dingen mee man! Ik vind een beetje bloed al heel wat en jij rent van het ene sterfgeval naar de volgende met darmen en levers all over the place. Nog wat insectenplagen hier en daar en wat spelende kinderen die jou nooit meer zullen vergeten... deze reis zal vast een diepe indruk op je achter laten. Je reisverslagen doen dat in ieder geval wel op mij. Succes op de kinderafdeling! -
25 November 2012 - 11:19
Rietha :
Wow Jeroen, wat een ervaringen. Die komen wel binnen. Gelukkig maak je ook mooie/leuke dingen mee . Zo'n ochtend met kinderen met een handicap zal een enorm goed gevoel geven.
Nu aftellen tot eind december, dan zal de allerleukste ervaring van Tanzania plaatsvinden.
Succes op de kinderafdeling, ik kijk uit naar je volgende verslag. Rietha -
25 November 2012 - 13:47
Adria Woutering:
Hoi Jeroen,
Heftig allemaal, wat je daar in Tanzania voor je kiezen krijgt. Gelukkig kan je voor veel mensen ook heel veel betekenen. Hopelijk kan je een hoop kindertjes helpen.
Veel succes en nog een hele goede, gezonde tijd.
groetjes dria -
25 November 2012 - 15:08
Aab:
Dude, wat een verhaal. Succes maar ook veel plezier daar! X -
25 November 2012 - 18:57
Laura :
Lief wat een mooi verhaal weer. Wat maak je toch veel mee. Echt bewondering voor! Blijf bij jezelf en laat je niet gek maken.
Nog een maand!
Kusje
ps. Ik heb de mail eindelijk doorgestuurd, dus je zult nog wel reacties krijgen. -
25 November 2012 - 22:23
Peter:
Man, man, wat een ervaringen, heftig hoor. Als ik je verslagen lees dan denk ik wel eens: die is zijn roeping mis gelopen. Maar aan de andere kant: ik denk dat je daar goed bezig bent in je huidige professie. Het zal wel lastig worden om, zometeen terug in Nederland, al die heftige ervaringen in het perspectief van de Westerse wereld te kunnen zien!
Houd je haaks, keep up the good work maar doe voorzichtig (prikaccidenten etc.) en zorg ervoor dat je, naast al die heftige momenten, ook kan blijven genieten van alle mooie momenten die je daar mee maakt. -
26 November 2012 - 09:05
Jessie:
Wat een ervaringen Jeroen, echt bijna ongelofellijk wat jij daar allemaal meemaakt. Heel erg heftig en verdrietig soms, maar toch ook heel erg bijzonder lijkt me. Je maakt echt een verschil! Hou je taai, en doe voorzichtig please xxx -
26 November 2012 - 12:36
Ruud:
Jezus, DOK!!!!!!!, je hebt het over grote levers en een milt van 6,5 kilo maar mijn trots weegt inmiddels 95 kilo, mijn trots op jou. Man, wat een mooi verhaal, je schrijft beter dan mijn vader en zijn zes zonen. Ik hoef je niet aan te moedigen om vol te houden want je bent al over de helft van Tanzania, succes met de kids daar. Eind januari 2013 staat er een flinke maaltijd en dito drankvoorraad klaar voor jullie twee, daar kijken wij naar uit. Tot die tijd kijken we uit naar je verhalen en naar Laura, die vóór vertrek langskomt. Dat dan weer wel. -
28 November 2012 - 11:26
Werz:
Prachtige verhalen, ik zal ze Daniel aanraden voor het Global Health Magazine. Dat is nog eens andere kliniek dan hier in Nederland (net klaar met mijn oudste chirurgie; in 8 weken geen sterfgeval meegemaakt, en de gemiddelde patient is zo rond de 70). Zorg goed voor jezelf!!! -
28 November 2012 - 13:11
Gee Lastdrager:
29 November 2012
Hello Jeroen, I'm sure you've heard of us, een beetje familie van Laura uit Australia, I have read your very impressive letters, nou zeg dat is een hele geschiedenis. Daar zal je heel veel uit leren, as you are studying Pediatrics, you're really in the core of things out there, leuke en niet leuke dingen, what an experience. I love the pictures, I used to love reading Laura's mail, ( Thank you Laura for sending me this link ) I understand Laura will be visiting you soon, Well Jeroen that will be the light at the end of the tunnel for you, have a lovely time together. best wishes for the festive Season, and a Happy New Year, groetjes Klaas en Gee.Australia. -
02 December 2012 - 15:55
Diny Leferink-Koekkoek:
Jeroen je kent me niet,maar wij hebben van1958 tot 1961 in Tanzania gewoond en onze zoon Erik is een vriend van Ruud. Vandaar onze grote interresse in jou verhalen Wij kwamen dikwijl bij Han en Cris Majot Han was een van de eerste leken artsen ,die daar kwam werken Het eerste verhaal van Sengerema lazen we in de krant Ik wist alwel dat de artsen vanhet Slingerland ziekenhuis wel eens naarTanzania gingen Toen de journalist van de Gelderlander helaas alweer terug was heb ik hem gesproken Ik wilde hem vragen om ook eens naar Hyegezi te gaan om eens te kijken hoe het daar nu was Karel mijn man is daar indertijd begonnen met een landbouwscool Gebouwd met geld van de jonge boeren in Nederland Er was ook een technische school ook door kajotters gebouwd en ook betaald door de jonge arbeiders organisatie Indertijd is ook een social trainings geopend waar Fons vander Sande werkte Graag zou ik eens willen weten wat er nu allemaal van over is Die huizen en gebou wen zijn allemaal uit die tijd Veel door Nederlandse organisaties,maar ook Miserior betaalde er aan mee indertijd was er een bisschop Blomjous(Ned) die heel veel geld bij elkaar heeft gebracht ook vanuit Amerika Op dat terrein waren de Witte paters al met een semenarie.(opleiding voor priesters) op weg van Mwana naar Sengerema had je Nyegezi liggen dan reed je verder naar Bukumbi ,waar Ruud en Pieter Mol werkten in een hospitaal wat door de stad Tilburg is betaald Ik hoorde dat dit nu een centrum voor melaatsen was,maar weet niet of dat klopt Kun jij hier nog eens naar vragen ?? Wij zijn nog eens vanuit Kenya daar geweest maar dat is inmiddels 25 jaar geleden Jeroen ik vind dat je geweldig schrijft en veel meemaakt Wij hebben een kleindochter (arts in opleiding) in Bali werken,maar daar maakt ze niet van die heftige dingen mee. We wensen jou veel succes nog de laatste maand en hopenlijk horen we nog eens wat Groetjes vanuit Zevenaar -
16 December 2012 - 16:50
Gerda:
Lieve Jeroen,
Zit dit nog eens heel rustig voor de zoveelste keer te herlezen: petje af! En wat er ook gebeurt, niemand kan je deze ervaringen meer afnemen. Fijn dat we vorig weekend uitgebreid hebben kunnen skypen. Het begint nu aardig op te schieten. Het laatste traject zal ook wel weer niet bepaald kinderachtig zijn. Houd je goed, zorg ook goed voor jezelf en we houden van je. Veel liefs, Mamma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
