Bloody Pressure
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
07 Oktober 2012 | Tanzania, Sengerema
Twintig-en-een-halve kilo, nog nooit was mijn tas zo zwaar geweest. De
stukken oude kaas, nutella, hagelslag, koffie, chocola en 'cadeautjes voor
Afrikaanse kinderen' die ik op het laatste moment van mijn moeder had
gekregen droegen daar zeker aan bij.
Het waren tien heerlijke dagen geweest in Nederland; een soort vakantie in eigen land tussen twee lange reizen in. Er was gechilld met vrienden en
familie, feestjes waren gevierd, romantische avondjes hadden plaatsgevonden en er waren zelfs musea bezocht, iets wat ik normaal zelden doe in mijn eigen stad. Ik had het zeker niet erg gevonden om nog een week langer in Nederland te zijn gebleven.
Maar goed, na 30 uur reizen met vliegtuig, bus, dalla, boot en taxi belandde ik in Sengerema Mission, een klein dorpje in het noorden van Tanzania waar het ziekenhuis was gevestigd waar ik de komende maanden zou gaan werken. Door mijn eerdere reis in Ghana was de cultuurshock aanvankelijk niet zo groot, dat veranderde echter op het moment dat een van de co-assistenten me een rondleiding gaf door het ziekenhuis. Natuurlijk, ik had gelezen en gehoord dat het behoorlijk anders zou zijn, maar pas toen ik er doorheen liep besefte ik het pas ten volle.
Ik keek mijn ogen uit terwijl we langs de volle en in mijn ogen zeer
chaotische zalen liepen. Rijen patiënten op smerige matrassen met daar
overheen een zelf meegebracht kleed, het een nog kleuriger dan het andere, keken ons vragend doch verlegen aan. Hanna, de coassistent die ik zou gaan vervangen sprak een aardig woordje Swahili en maakte hier een daar een praatje met de patiënten. Onwetend stond ik er naast, glimlachte naar de vragende ogen, wist er af en toe een begroeting in hun taal uit te krijgen en nam me voor dagelijks minimaal een uur Swahili te gaan leren. Op de kinder intensive care aanbeland troffen we een slapende verpleegkundige aan. Toen Hanna 'slaap lekker' zei keek ze even op om daarna ongegeneerd door te gaan met haar middagslaapje. Hanna lichtte me in over de werkmentaliteit van sommige verpleegkundigen en dokters. Het schijnt dat controles (bloeddruk, pols, temperatuur) vaak gewoon worden verzonnen en dat je soms dagen moet wachten tot je aangevraagde onderzoek binnen is, gewoon omdat de verpleegkundigen er geen zin in hebben. En het is niet dat ze er geen tijd voor hebben, want het verschonen en voeden wordt gedaan door familie en vrienden van patient. Misschien heeft iets met de lage lonen te maken.
Wat me verder opviel was dat het een openlucht ziekenhuis is. Best lekker
eigenlijk. Een een week opgenomen zijn kost maar 5 Euro!
Het co-assistenten huis op het ziekenhuis terrein deel ik met vier andere
Nederlandse co's een een student verpleegkundige. Allemaal vrouwen, ik hoop dat ik het drie maanden uithoud..
Tot mijn grote vreugde is er stroom, stromend (koud) water en zelfs
mogelijk tot mobiel internet. Tevens hebben we 'mama Elizabeth',
huishoudster, kok en surrogaat moeder die heerlijke broden bakt en de
pindakaas behoefte van de andere co's bevredigt met een huisgemaakte
delicatesse.
Op mijn tweede dag werd ik wakker door geritsel in de tuin in combinatie
met een ringtone die maar door bleef gaan. Toen ik ging kijken waar het
geluid vandaan kwam bleek het geritsel van stokstaartjes te komen en de
'ringtone' geproduceerd te worden door een vogel. Toen ik dit bij het
ontbijt vertelde was niemand van de andere co's verbaasd. Naast de
'ringtonevogel' schijnt er ook een 'wasmachinevogel' te bestaan. Ik zal ze
binnenkort eens proberen op te nemen..
Die avond was het afscheidsfeestje van Hanna. Na een uur stond de dansvloer al vol met lokale 'student nurses' en 'clinical officers' en ging het
helemaal los. Dansen in Tanzania is gewoon elk lichaamsdeel (vooral de
billen) zoveel mogelijk bewegen en daar zijn ze behoorlijk goed in.. De
dokter die tijdens het vorige feestje schijnbaar na vijf bier schijnbaar
nog een spoed keizersnede had verricht zat nu wijselijk aan de frisdrank,
evenals vergroot deel van onze gasten. Het was een goede manier om mijn toekomstige collegas te leren kennen.
Ziekenhuis: Week 1.
De dag begint om half acht met de overdracht, maar eerst moet er gebeden worden, het blijft tenslotte wel een missieziekenhuis.. De overdracht (en het ziekenhuis) wordt geleid door Marie José, een Nederlandse non en tropenarts van ongeveer 1,50m die nu zo'n 30 jaar in Tanzania woont. Na het gebed (gelukkig slechts een halve minuut) vertelt de nachtzuster in het 'Engrish' wat ze zoal heeft meegemaakt, maar gezien de verwisseling van de 'r' en de 'l', het tanzaniaanse accent en woorden zoals 'bloody pressure' en 'bloody transfusion' vind ik het erg moeilijk te verstaan. Vaker dan niet moet Marie José iets verbeteren aan het gevoerde beleid. Als ze de betreffende dokter of verpleegster hier op aanspreekt gaat deze hier niet op in en kijkt het liefst ergens anders heen. Heel vreemd is dat. Zo was er bijvoorbeeld een tafereel waarbij MJ een dokter er op aansprak dat hij de operatiekamers niet moet volplannen met electieve operaties (ik heb me laten vertellen dat hij hier geld voor krijgt van betreffende patiënten), omdat de spoed operaties hierdoor in het gedrang komen. Geen discussie, geen woord van hem. Ineens was het propje papier voor hem op tafel erg interessant geworden..
De eerste week was boven alles een oriëntatieweek. Een dag liep ik mee met wondverpleegkundige 'mama safi', waarschijnlijk de dikste werkneemster van het ziekenhuis. Samen met haar verzorgde ik de smerigste wonden die ooit gezien heb. Enkele voorbeelden: een kaakabces waar het pus er via het voorhoofd uitkwam, een geinfecteerd scrotum ter grootte van een voetbal en een borst waar een halve liter plus uit kwam. En dan te bedenken dat al deze mensen slechts paracetamol en diclofenac tegen de pijn krijgen. Ook al
heeft mama safi slechts keuze uit zout water, azijnzuur, gaas en tape houdt ze de wonden bewonderenswaardig goed schoon.
Op vrijdag bezochten we Bugando hospital in Mwanza, de grootste stad in de buurt. Op zich zagen de afdelingen er nog redelijk uit mn (uiteraard beter dan in Sengerema) tot dat we bij de psychiatrie afdeling kwamen. Deze was weggestopt in de slecht verlichte kelder van het ziekenhuis. Het water druppelde door het plafond naar beneden op koude, betonnen vloeren. We werden eerst begroet door een naakte patiënt en vlak daarna door de dokter die ons een rondleiding gaf. Vlak naast de elektroshock kamer was de binnenplaats waar een vrouw in een hoekje lag. Ze had zich kennelijk misdragen en was gesedeerd..
Met kippenvel liepen we het ziekenhuis weer uit.
Het weekend hebben we grotendeels bij het zwembad gehangen. Met 29 graden en volop zon was dat zeker geen straf..
Minpuntje: Af en toe mis ik toch wel enigszins mannelijk gezelschap.
Pluspuntje: Betere hygiëne, beter voedsel en meer luxe dan ik me had
voorgesteld.
Foto's op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/tanzania2012
-
07 Oktober 2012 - 19:21
Laura:
Lieffie wat een mooi verslag heb je er van gemaakt. Echt ongelooflijk hoe het er daar aan toe gaat! Ik ben heel benieuwd hoe komende week gaat zijn, echt aan de bak, maar ik hoop dat snel weer van je te horen!
Succes!
Kusje
ps. LP serieus al bijna uit!!! :-D Kan niet wachten... -
07 Oktober 2012 - 20:09
Mannelijk Gezelschap:
Ik mis jou ook Jeroen!
X -
07 Oktober 2012 - 21:05
Jeroen Berkhout:
Haha -
07 Oktober 2012 - 22:43
Dino:
Hmmm wanneer komt er een boek van je uit? -
08 Oktober 2012 - 15:27
Marinus:
En schudden met die billen!
-
08 Oktober 2012 - 21:27
Markus:
Hey Jeroen, prachtig verhaal op je blog! Hopelijk hou je de kilo's er een beetje aan?? Gelukkig dat je al eens eerder in Ghana bent geweest, dat helpt een stuk (maar uit mijn ervaring komt de culture shock pas als je terug in Nederland bent). Mooi werk dat je daar aan het doen bent!! Ik zit nu bij de chirurgie in Haarlem en mijn eerste twee weekjes zijn wel degelijk orientatie weekjes. Af en toe is er niets te doen gezien er 5 oudste co-assistenten zijn naast de reguliere cotjes. Ondertussen heb ik een samsung S2 aangeschaft waar ik met volle teugen van geniet... :) De terugreis naar Colombia was zeker geslaagd en inderdaad heb ik de Cotopaxi bedwongen. Geniet en drink met maten (oja die heb je daar niet).
Laterrsss -
08 Oktober 2012 - 21:35
Chris:
Te gek man!! Gitaar weer meegenomen zie ik? ;) We missen je hier man! Veel plezier en succes daar in t ziekenhuis! -
09 Oktober 2012 - 15:31
Peter:
It's a strange world after all! Altijd leuk om je verslagen te lezen overigens. Houd je haaks. -
17 Oktober 2012 - 19:43
Micha:
bizarre verhalen ouwe. Maar zoals je terecht stelt, 5 euro is allerredelijkst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
