Save A Life In Africa?

Week 9:
Mijn eerste week op de kinderafdeling was zeker niet kinderachtig. Na drie dagen voornamelijk malaria en hersenvliesontstekingen te hebben behandeld lag ik op woensdagavond om tien uur net in bed toen Marie Jose (hoofd van het ziekenhuis) belde. 'Had ik een of ander wanbeleid gevoerd dat ze me zo laat nog belde?' Enigszins zenuwachtig nam ik de telefoon op. Aan de andere kant klonk een opgewekte stem die vroeg of ik een nachtbloem wilde zien bloeien. Opgelucht en verbaasd klom ik mijn bed uit en liep ik naar de plek die ze had beschreven. Daar stond ze stralend naast een indrukwekkende bloem en vertelde me dat ie slechts een keer in de zoveel jaar een paar nachtelijke uren bloeide om zich daarna weer te verbergen. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik weer terug naar huis. Dit had ik niet achter haar gezocht..
De volgende dag ging helaas niet over rozen. Het was donderdag, de dag begon rustig, want het plensde van de regen. Kennelijk is dat hier niet alleen een reden voor de dokters om te laat te komen, maar ook de patiënten komen laat (of helemaal niet) naar het ziekenhuis. Om 11 uur bedacht ik me tevreden dat ik nog geen ruggenmergpunctie (onderzoek voor hersenvliesontsteking) had hoeven verrichten, iets wat normaal elke ochtend toch zeker een keer of twee noodzakelijk was. Al denkende viel mijn oog op Dotto. Ik keek in haar status en zag dat ze malaria had, maar er viel me nog iets anders op. Met een leeftijd van 14 maanden woog dit arme scharminkel slechts drie schamele kilos (voor de leken: een pasgeboren baby weegt nog meer). Hoe kan een moeder zo lang rondlopen met zo'n hoopje ellende, dacht ik bij mezelf. Terwijl ik haar voorzichtig onderzocht, bang dat ze van ellende uit elkaar zou vallen, vroeg Marloes, de Nederlandse student verpleegkundig naast me terecht: 'waar is Kulwa?'.
Even wat achtergrondinformatie: Tweelingen worden hier altijd Kulwa en Dotto genoemd. Mocht er nog een derde achteraan komen dan wordt deze 'numba tatu' (letterlijk: nummer drie) genoemd..
Goed, terug naar het verhaal. Marloes dacht: 'waar een Dotto is moet een Kulwa zijn', en dat was ook zo. Twee minuten werd hij binnen gebracht. Al was hij dan bijna twee keer zo zwaar als zijn zusje, nog steeds zat hij zwaar onder het gemiddelde. Terwijl ik in mijn boekje opzocht wat het beleid was bij dergelijke ondervoede kinderen kwam Lotte, een andere co-assistent naar me toe met de mededeling dat we een bloedsuiker moesten meten bij een ander kindje wat niet lekker ging. Ik had het nog niet gedaan of de moeder viel op haar knieën en begon te huilen en schreeuwen. Het kindje was voor onze ogen gestorven. Ik probeerde de moeder te troosten, maar op een gegeven moment werd het me ook te veel en liep ik naar buiten om mijn tranen laten lopen.
Gelukkig is het niet altijd zo dramatisch. Zo was ik de eerder nog naar de 'intensive care' gelopen om een patiëntje met een longontsteking te zien. De vorige dag was hij zo kortademig geweest dat ik me af vroeg of hij het zou overleven. Toen ik zijn lege bedje zag vreesde ik het ergste, maar de verpleegkundige vertelde me dat ie buiten aan het spelen was, zonder zuurstof! Op dat moment kwam er een jongetje dat ik een week eerder had behandeld voor buiktyfus binnen om afscheid te nemen. Hij zag er zo goed uit dat ik hem bijna niet terug herkende. Na alle aanwezigen een handje te hebben geschud liep hij met een stralende lach weer naar buiten.
Het weekend hadden we weer een onvergetelijk afscheidsfeest van de drie Nijmeegse co's. Afrikaanse polonaises werden gedanst, de 'shuffle' (groepsdansje) werd geperfectioneerd en natuurlijk werd er maximaal geschuurd en geschut. Na twee maanden slechts in vrouwelijk gezelschap te hebben g verkeerd kwam er nu dan eindelijk mannelijke versterking. Van de ene op de andere dag werd er een stuk minder gezeurd en eindelijk kon ik weer lachen om de grappen die gemaakt werden..
De volgende avond vierden we Sinterklaas. Met zelfgebakken pepernoten, weloverdachte gedichten en vanuit Nederland opgestuurde lekkernijen zoals chcoladeletters en gevulde speculaas was het net echt. Alleen de cadeautjes waren iets anders dan gebruikelijk. Ananassen, pinda's en pollepels waren favoriet .

Week 10:
De tweede week op de kinderafdeling werd het er niet makkelijker op. Omdat de 4 nieuwe co's eerst nog moesten worden ingewerkt stond ik alleen op een afdeling van 94 kinderen. Op drukke dagen was ik voornamelijk op de 'intensive care' de ernstige gevallen aan het behandelen en kwam ik amper toe aan de rest van de zalen. Bijna niet te doen, maar het kon niet anders. Toen ik na een drukke dag naar huis liep zag ik in mijn ooghoek een grote bruine gestalte. Ik draaide mijn hoofd en daar, op een meter of vijf van me af, stond een koe, midden in het ziekenhuis! Ongelovig wreef in mijn ogen, maar de koe stond er nog steeds. Ik had (tot mijn ergernis) wel straathonden en katten over de afdeling zien lopen, maar dit was nieuw. Toen ik mijn telefoon er bij pakte om een foto te maken keken de omstanders mij heel vreemd aan. 'Wat doet die 'Mzungu' nu weer? Zo bijzonder is het toch niet dat er een koe in het ziekenhuis staat?' las ik op hun gezichten.
Ja, je word dagelijks geconfronteerd met het feit dat je een Mzungu (blanke) bent. Aan de ene kant leuk; je hebt een soort popster status, mensen geven je gratis liften en nodigen je uit in hun huizen. Aan de andere kant schieten de prijzen omhoog als je in de buurt komt en schoolgaande kinderen slingeren teksten als 'Mzungu, give me my money!' naar je hoofd. Op een gegeven moment dacht ik dat ik zelfs de haan 'Mzunguuu, Mzunguuu' hoorde kraaien.
Het weekend nam Gilbert me weer mee naar een opvanghuis voor straatkinderen, een andere lokatie deze keer. Tot de grote blijdschap van deze kids had ik een voetbal meegenomen. We gingen naar het dichtstbijzijnde 'veldje' (lees: kraterlandschap) en na een ruim uur voetballen was ik doodop; een combinatie van gebrek aan conditie en de brandende zon die op mijn ontblote bovenlijf (ik was bij het team zonder shirtjes) brandde. Ik ging vroeg slapen en vond het helemaal niet erg om de volgende dag bij hotel Tilapia, het meest westerse hotel van Mwanza, cappuccinos te bestellen en te zwemmen in hun perfect onderhouden zwembad. Soms is het best lekker een dagje 'uit Afrika' te zijn.

Week 11:
Terug in Afrika, op de afdeling wel te verstaan, waren we in de piek van het malaria seizoen beland. De bedden waren allemaal dubbel bezet en alsof dat niet erg genoeg was was er ook nog een plaag van 'bedbugs' uitgebroken. Terwijl de bedden op de kinderafdeling gedesinfecteerd werden, verbleven de kinderen tijdelijk im een andere zaal van slechts 29 bedden. Nu lagen er dus 4 kinderen (+ familie) in een bed. Het was een fucking chaos.. Met veel moeite en een meer gekrijs om ons heen dan goed is voor een mens ploeterden Maya (andere co) en ik door de zaal heen, blij als we een kind tegenkwamen dat iets anders dan malaria onder de leden had. Op een zeker moment kwam ik bij een doodziek jongetje met een onwijs laag bloedgehalte. Hij was in shock en had dringend een tranfusie nodig. 'Waarom heeft dit patientje nog geen bloed gekregen?' vroeg ik geïrriteerd aan de verpleegkundige. 'We konden geen vat vinden' zei ze schouderophalend en keerde zich om. 'Dan gaan we nu naar de operatiekamer, zij kunnen vast wel iets vinden!'. Tergend langzaam werd alles gereed gemaakt en een kwartier later liepen we richting OK. Het kind bleek inderdaad zeer moeilijk te prikken, maar niet dat dat de dienstdoende anesthesist belette om grappen te maken en uitgebreid over zijn weekend te vertellen. Na een keer of tien keer mis te hebben geprikt zei hij lacherig 'Saving a life in Africa!'
Toen het na een half uur nog niet gelukt was vroeg ik hem of er geen botboortje beschikbaar was. Natuurlijk was dit niet het geval. 'Wat een kutland is het ook' dacht ik bij mezelf. Dit jongetje was aan het doodgaan omdat dit stelletje idioten geen vat kon vinden. Een aantal pogingen later was er eindelijk toch iets gevonden. Snel werd er een zak bloed aan het infuus bevestigd (misschien wel degene die we een dag eerder nog gedoneerd hadden), maar het mocht al niet meer baten. Niet veel later stierf ook dit jongetje ten gevolge van onkunde, onverschilligheid en gebrek aan middelen.
Het weekend ging ik naar Mwanza om eens voor safaris te gaan rondneuzen. Ik sprong achterop een pikipiki (motortaxi) en halverwege de rit vroeg de bestuurder of ik even wilde omwisselen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. De rest van de rit reed ik door de prachtige Afrikaanse landschappen en werd begroet door verbaasde kinderen, moeders, herders en boeren.
Na de speurtocht naar goedkope safaris nam Gilbert me mee naar zijn rasta vrienden. Urenlang maakten we muziek en het klonk best lekker. Dat vond de man die stiekem had lopen meeluisteren ook, want
aan het eind van de sessie bood hij aan om soms op te nemen in zijn studio. Lachend vertelde ik dit mijn een-na-laatste week was in Mwanza, maar ik heb hem wel de akkoorden gegeven, dus wie weet wat er nog uitkomt.

Week 12 +13:
Meer longontstekingen, hersenvliesontstekingen en vooral malaria!
Met kerst gingen we wederom naar Mwanza waar we op eerste kerstdag 4 uur op onze maaltijd moesten wachten, hetgeen de kerststemming niet ten goede kwam. Verder jamde ik nog een paar keer met de vrienden van Gilbert. Ik had bijna mijn reisgitaar achtergelaten, maar kon het uiteindelijk niet over mn hart verkrijgen vanwege de nostalgische waarde. Toen kreeg ik een briljant idee: marktplaats! Na heel wat zoeken vond ik een mooie Fender westerngitaar. Met veel hulp van Ruud en Laura (dank dank dank!) werd de gitaar een dag voor Laura's vertrek gekocht en de volgende dag ingecheckt als handbagage. Op de terugweg naar Sengerema kregen we een lift van een rijke stinkerd die we eerder hadden leren kennen.
Na een poosje viel mijn oog op de fles wijn die hij tussen zijn benen had geklemd. Ongegeneerd nam hij herhaaldelijk grote slokken om zijn ogen daarna weer op de weg te richten. Achterin de auto lag een jachtgeweer dat Thijs (co) bij gebrek aan plaats tussen zijn benen moest stallen. Een van de andere co's merkte terecht op: 'als mijn moeder dit zou weten zou ze direct een ticket boeken om me op te komen halen'. Gelukkig kwamen we ongedeerd thuis..
Mijn afscheidsfeest was er een om niet te vergeten. Het idee om onze hoofdlampjes als discolichten te gebruiken werkte maar al te goed, want heeft feest was er nog geen vijf minuten bezig of het ging al helemaal los.
Toch wel jammer om dit alles achter te laten: alle leuke mensen, de rust, de mooie natuur, de gezelligheid van het co-huis. Maar gelukkig heb ik een goed vooruitzicht!

Pluspunt(!!!): Drie keer raden wie ik morgen ga ophalen van het vliegveld...

Minpuntje: Ik kan er werkelijk geen bedenken

Foto's op picasaweb.google.com/berkhoutje/tanzania2012

Filmpje van het jammen:
http://www.youtube.com/watch?v=veOzITRHjMU