Terug

Jaaa!! Verscholen achter de grote tas met jonge en oude kaas, metworst, dropjes, nootjes, hagelslag en stroopwafels zat ze dan. Na drie maanden was het heerlijk om elkaar weer te zien. Na ons te hebben opgefrist in het hotel (warme douche!) brachten we de uit Nederland geïmporteerde gitaar mee naar de jongens die eigenlijk te verbaasd waren om blij te zijn. Hun blijdschap uitte zich pas enkele dagen later toen we werden overladen met zelfgemaakte schilderijtjes en andere souvenirs.
In de tussentijd liet ik Laura Sengerema en het ziekenhuis zien. Terwijl zij haar ogen uitkeek betrapte ik mezelf erop dat ik bepaalde dingen al heel normaal was gaan vinden. We deelden de cadeautjes van mijn moeder uit aan de kinderen die daar òf niets van snapten òf een brede grijns lieten zien.
Nieuwjaar vierden we bij de enige Tanzaniaanse dokter van het ziekenhuis. Aanvankelijk leek het een beetje een duf feestje te worden, maar toen de gebraden kip en geit op tafel kwamen raakte iedereen in de stemming. Niet veel later stonden alle gasten te swingen in de tuin. Het feest was pas afgelopen toen de gastheer op de bank in slaap was gevallen..
Heel wat handdrukken en omhelzingen verder waren we onderweg naar onze eerste reisbestemming; de Serengeti. De eerste dag regende het voornamelijk en doemsenarios deden zich voor in mijn hoofd. Het leek wel alsof alle dieren ergens binnen zaten te schuilen! Opeens schoot er een giraffe de weg over. Kauwend, poepend en plassend tegelijk bleef hij ongegeneerd twee meter voor ons staan. Na een kwartier te hebben geobserveerd reden we verder maar moesten al snel weer stoppen voor een kudde olifanten. Zo ging het nog even door.
Uiteindelijk op de camping aanbeland kwamen we een ander Nederlands stel tegen dat het spotten van dieren tot een soort wedstrijd had verheven. Steeds hadden zij nèt even wat meer gezien. Geamuseerd lieten we ze het spel spelen.
De volgende dag liet de zon zich eindelijk zien en keken we onze ogen uit. In de eindeloze vlaktes van de Serengeti zagen we stoeiende olifanten, bavianen en nijlpaarden, poema's, leeuwen, hyena's, struisvogels, aapjes met blauwe ballen en natuurlijk de immense migrerende kuddes van gnoe's, buffels en zebra's. Op een zeker moment was er een jachtluipaard gespot, hetgeen als door middel van radiocontact snel bij alle chauffeurs in het park bekend was. Eenmaal aangekomen deed zich een triest tafereel voor: minstens twintig ronkende jeeps beladen met camerageile toeristen stonden om een jachtluipaard heen. Enigszins beschaamd dat we hier deel van uitmaakten gaven we onze chauffeur opdracht om weg te rijden, maar we stonden muurvast.
De laatste dag van de safari bezochten we de Ngorogoro krater, een geïmplodeerde vulkaan met een van de hoogste 'wildlife' densitieiten ter wereld en de natuurlijke leefomgeving van de Masai. We kwamen er echter al snel achter dat daar de tijd ook niet had stilgestaan. De klassieke Masai (rood gewaad, geschilderd gezicht, speer in de hand) was er slechts nog voor de toeristen. De echte Masai liepen in jeans en laarzen en waren aan het spelen met hun telefoons.
Op de lunchplek kwamen we het Nederlandse stel weer tegen dat trots kwam vertellen dat ze onderhand wel veertig leeuwen hadden gezien. Ik glimlachte, verzweeg dat wij net drie zwarte neushoorns hadden gezien en wilde net een hap van mijn broodje nemen toen ik iets langs mijn gezicht voelde gaan. Het broodje was weg. Boven me vloog een grote roofvogel weg met zijn prooi. Ik zag het stel beteuterd kijken. Waarom waren zij niet aangevallen door een roofvogel?
Na de safari gingen we naar Lushoto, een klein rustig bergdorpje. De gedeelde taxi die we het laatste stuk moesten nemen was zo vol gestauwd met (13!) mensen dat hij na vijf minuten een lekke band had. Er stopte een pick-up en al onze mede-passagiers wisten niet hoe snel ze een plekje moesten bemachtigen.
Dit gedrag kom je in heel Tanzania veel tegen. Wie het eerst komt, die het eerst maalt, ook als dat betekent dat je er tien mensen voor aan de kant moet duwen. Mensen die elkaar slaan en schoppen om als eerste de bus in te gaan, terwijl nog niet iedereen uitgestapt is, zie je hier dagelijks. In Nederland zouden we het onbeschoft vinden, maar hier ligt dat wellicht anders.
Terwijl de volgeladen pick-up wegreed, bleven we wachten en gelukkig stopte er een aantal minuten later een auto van een middelbareschoolleraar die ons het laatste stuk meenam. Triomfantelijk zwaaiend en lachend passeerden we de pick-up. Mischien zullen ze hier ook ooit nog leren dat hardlopers doodlopers zijn..
Ons verblijf in Lushoto werd wat langer dan gepland door een buikgriep die Laura te pakken had. Van de geplande wandeltochten kwam niets terecht, maar het was een prima plaats om uit te zieken.
Onze volgende (en alweer laatste) bestemming was Zanzibar.
De meeste tijd besteedden we in Jambiani, een klein vissersdorpje aan de oostkust. De lodge die we op het oog hadden zat vol en zodoende kwamen we bij het naastgelegen veel minder bekende hostel genaamd Zanzest. En wat pakte dat goed uit! Een week lang verkeerden we in gezelschap van supervriendelijke gastheer Ameir en koks Mussa en Said. Naast een kitesurfende Duitser, wiens glimlach evenredig groter werd met de hoeveelheid windknopen, waren we de enige gasten. Met laagtij, wanneer de zee zich wel een kilometer terugtrok, liepen we over de verlaten stranden en zagen in de verte lokale vrouwtjes bezig met het verzamelen van zeewier (wat kennelijk verkocht wordt aan de cosmetica industrie. Wat mensen allemaal niet op hun gezicht smeren..). Met hoogtij zwommen we in het warme water en deed Laura haar best de drijvende stukjes zeewier te ontwijken.
Ameir belde een van zijn kameraden, een visser, die ons meenam op zijn 'dhow' (zelfgemaakte zeilboot) en onze lunch voor ons ving; een inktvis en twee reuzeschelpen. Op een zeker moment had Laura het voor elkaar kregen om zee-egelnaalden in beide handen, voeten en bil te hebben, maar dit mocht de pret niet drukken. Als gebaar van dank besloten we de volgende dag een lunch voor hun te koken, en hoewel bleek dat spaghetti niet zo makkelijk met de handen naar binnen te werken was, viel deze goed in de smaak.
Met pijn in ons hart verlieten we Jambiani, naar het toeristische Stonetown, om daar de boot naar het vasteland te pakken.
En nu.. Terug. Van 35 C naar -8 C. Van zonnebaden naar schaatsen. Van wit zand naar asfalt. Van gebakken inktvis naar stamppot met rookworst. Van zwart naar blank. Van onnodig stervende kinderen naar onnodig in leven gehouden bejaarden. Van dierenjacht naar banenjacht. Van Tanzania naar Nederland.

Minpuntje: Zee-egelnaalden verwijderen bleek een pijnlijk en tijdrovend klusje..
Pluspuntjes: Pesto, brie, vrienden, pijnboompitten, zongedroogde tomaatjes, familie, oude kaas, rucola, volkoren brood, espresso, etc

Foto's op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/tanzania2012