back Out
Door: Jeroen en abe
Blijf op de hoogte en volg jeroen
03 Juni 2005 | Australië, Tully
Beste iedereen,
Het bidden en de voedselpakketen van jullie kant hebben geholpen: we hebben het bananenplukken overleefd! En ik moet zeggen, het viel allemaal nog best mee. Na een paar dagen kwamen we in het ritme van half 6 ’s ochtends je bed uit en het tillen van 60 kg zakken bananen werd ook steeds minder zwaar. En misschien nog wel het belangrijkste van alles: na de eerste week stopte het met regenen en hadden we 2 weken lang 30 graden en zon. Gelukkig waren dr ook tientallen andere backpackers die na een lange week werken op vrijdag- en zaterdagavond in de lokale kroeg te vinden waren. Met de leukste van allemaal, Selma(foto), hebben we een ruime week door de outback getourd. Even kort:
• Naam: Selma Ubels
• Woonplaats: Zuid-Wolde (mini-plaatsje in Drenthe, Nederland)
• Geslacht : V
Dusss, het eerste meisje dat met ons meereisde. We moesten dus maar even afwachten of we niet teveel gezeur aan ons hoofd kregen, maar het viel heel erg mee. We aten iets meer groente dan we gewend waren en stonden 2 keer zo lang te twijfelen in de supermarkt als normaal, maar dit konden we wel door de vingers zien. Met 1000 dollar op zak (600 euries) zijn we aan onze woestijnreis begonnen. De eerste bestemming (Kings Canyon) was bijna 2000 km ver, maar omdat we met 3 rijvaardige personen waren, konden we het in 2 dagen rijden. Kings Canyon, de Australische versie van Grand Canyon was indrukwekkend en niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees. Op sommige stukken van het pad was 1 meter naast je een afgrond van minstens 100 meter (foto). De volgende bestemming was de Uluru, ofwel Ayers Rock: een grote rode berg in het midden van de woestijn (foto). Dit land behoort tot de Aboriginals en de berg is voor hun heilig. Ze vragen je dan ook om hem niet te beklimmen. Ik en Abe wilden de berg sowieso wel beklimmen, maar Selma’s geweten zorgde ervoor dat ze er nog even over moest denken. Toen we echter bij Uluru aankwamen en we zagen dat de Aboriginals een ketting hadden aangelegd die je kon vasthouden op de stijle weg naar boven, waren we het er snel over eens: we gingen hem beklimmen. De weg naar boven was zoals gezegd behoorlijk stijl en aangezien onze conditie sinds Nederland ongeveer 25x zo slecht is geworden, moesten we toch 4 of 5 keer even gaan zitten en op adem komen. Ik had geen bergschoenen uit Nederland meegenomen en ging op mn blote voeten. Dacht dat t wel mee zou vallen. Toen ik 2,5 uur later weer beneden was, was er iets met een mega dikke blaar, maar daar praten we niet meer over.. Onze laatste bestemming was The Olga’s, maar onderweg kregen we een lekke band. Geen probleem zou je denken, want we hadden van de autodealer gewoon netjes een reserveband meegekregen. MAAR, onze dealer zat de dag dat ie ons de auto verkocht waarschijnlijk aan blote vrouwen te denken, want hij had een verkeerde maat band meegeleverd (hoezo dom?). Dus zaten we vast in de outback met één lekke en één verkeerde maat band. Toevallig kwamen 2 Engelse jongens die we de avond daarvoor hadden ontmoet net terug van the Olga’s en die konden ons wel een lift geven naar het dichtsbijzijnde dorpje. Daar betaalden we vervolgens 120 dollar voor een nieuwe band (in de stad betaal je hoogstens 50) en waren we klaar om te gaan. Tenminste, dat dachten we, maar we kwamen dr achter dat een andere band ook niet meer goed was. Het bleek dat onze banden maar een maximaalsnelheid van 130 km/h aankonden en dat terwijl wij met 180 km/h door de woestijn hadden lopen scheuren: wisten wij veel. Na dus nog een keer 120 dollar te hebben neergelegd waren we wel echt klaar om te gaan en zijn in een dag 1400 km naar Adelaide gereden. Echt heel vreemd was het om weer in een stad te zijn - goedgeklede mensen, verkeerschaos tot en met, normale gezellige barretjes - we keken onze ogen uit. We zijn afgelopen woensdag uit eten geweest, omdat het alweer Selma’s laatste avond was en wilden daarna uitgaan, maar zoals meestal in een stad was er op woensdag avond niet al te veel open. Dus maar terug naar de camping en van ons laatste nachtje samen genieten. Volgende dag vloog Selma dus terug naar Cairns en brachten we haar naar het vliegveld. Na wel een uur afscheid te hebben genomen, moesten we haar uiteindelijk toch laten gaan. In ieder geval hebben we goeie herinneringen en leuke foto’s. Nu zitten we nog steeds in Adelaide omdat er WEER iets mis is met onze auto. We gaan m zo ophalen van de mechanic. Plan hierna is Melbourne-Sydney-Thailand en op 3 augustus thuis.
Groetjes,
Abe en Jeroen
Het bidden en de voedselpakketen van jullie kant hebben geholpen: we hebben het bananenplukken overleefd! En ik moet zeggen, het viel allemaal nog best mee. Na een paar dagen kwamen we in het ritme van half 6 ’s ochtends je bed uit en het tillen van 60 kg zakken bananen werd ook steeds minder zwaar. En misschien nog wel het belangrijkste van alles: na de eerste week stopte het met regenen en hadden we 2 weken lang 30 graden en zon. Gelukkig waren dr ook tientallen andere backpackers die na een lange week werken op vrijdag- en zaterdagavond in de lokale kroeg te vinden waren. Met de leukste van allemaal, Selma(foto), hebben we een ruime week door de outback getourd. Even kort:
• Naam: Selma Ubels
• Woonplaats: Zuid-Wolde (mini-plaatsje in Drenthe, Nederland)
• Geslacht : V
Dusss, het eerste meisje dat met ons meereisde. We moesten dus maar even afwachten of we niet teveel gezeur aan ons hoofd kregen, maar het viel heel erg mee. We aten iets meer groente dan we gewend waren en stonden 2 keer zo lang te twijfelen in de supermarkt als normaal, maar dit konden we wel door de vingers zien. Met 1000 dollar op zak (600 euries) zijn we aan onze woestijnreis begonnen. De eerste bestemming (Kings Canyon) was bijna 2000 km ver, maar omdat we met 3 rijvaardige personen waren, konden we het in 2 dagen rijden. Kings Canyon, de Australische versie van Grand Canyon was indrukwekkend en niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees. Op sommige stukken van het pad was 1 meter naast je een afgrond van minstens 100 meter (foto). De volgende bestemming was de Uluru, ofwel Ayers Rock: een grote rode berg in het midden van de woestijn (foto). Dit land behoort tot de Aboriginals en de berg is voor hun heilig. Ze vragen je dan ook om hem niet te beklimmen. Ik en Abe wilden de berg sowieso wel beklimmen, maar Selma’s geweten zorgde ervoor dat ze er nog even over moest denken. Toen we echter bij Uluru aankwamen en we zagen dat de Aboriginals een ketting hadden aangelegd die je kon vasthouden op de stijle weg naar boven, waren we het er snel over eens: we gingen hem beklimmen. De weg naar boven was zoals gezegd behoorlijk stijl en aangezien onze conditie sinds Nederland ongeveer 25x zo slecht is geworden, moesten we toch 4 of 5 keer even gaan zitten en op adem komen. Ik had geen bergschoenen uit Nederland meegenomen en ging op mn blote voeten. Dacht dat t wel mee zou vallen. Toen ik 2,5 uur later weer beneden was, was er iets met een mega dikke blaar, maar daar praten we niet meer over.. Onze laatste bestemming was The Olga’s, maar onderweg kregen we een lekke band. Geen probleem zou je denken, want we hadden van de autodealer gewoon netjes een reserveband meegekregen. MAAR, onze dealer zat de dag dat ie ons de auto verkocht waarschijnlijk aan blote vrouwen te denken, want hij had een verkeerde maat band meegeleverd (hoezo dom?). Dus zaten we vast in de outback met één lekke en één verkeerde maat band. Toevallig kwamen 2 Engelse jongens die we de avond daarvoor hadden ontmoet net terug van the Olga’s en die konden ons wel een lift geven naar het dichtsbijzijnde dorpje. Daar betaalden we vervolgens 120 dollar voor een nieuwe band (in de stad betaal je hoogstens 50) en waren we klaar om te gaan. Tenminste, dat dachten we, maar we kwamen dr achter dat een andere band ook niet meer goed was. Het bleek dat onze banden maar een maximaalsnelheid van 130 km/h aankonden en dat terwijl wij met 180 km/h door de woestijn hadden lopen scheuren: wisten wij veel. Na dus nog een keer 120 dollar te hebben neergelegd waren we wel echt klaar om te gaan en zijn in een dag 1400 km naar Adelaide gereden. Echt heel vreemd was het om weer in een stad te zijn - goedgeklede mensen, verkeerschaos tot en met, normale gezellige barretjes - we keken onze ogen uit. We zijn afgelopen woensdag uit eten geweest, omdat het alweer Selma’s laatste avond was en wilden daarna uitgaan, maar zoals meestal in een stad was er op woensdag avond niet al te veel open. Dus maar terug naar de camping en van ons laatste nachtje samen genieten. Volgende dag vloog Selma dus terug naar Cairns en brachten we haar naar het vliegveld. Na wel een uur afscheid te hebben genomen, moesten we haar uiteindelijk toch laten gaan. In ieder geval hebben we goeie herinneringen en leuke foto’s. Nu zitten we nog steeds in Adelaide omdat er WEER iets mis is met onze auto. We gaan m zo ophalen van de mechanic. Plan hierna is Melbourne-Sydney-Thailand en op 3 augustus thuis.
Groetjes,
Abe en Jeroen
-
03 Juni 2005 - 05:12
Irlen:
Vlak voor mn laatste tentamen is dit net wat ik nodig heb..:p Juliie komen welke elke week weer een week later terug...Irlen -
03 Juni 2005 - 05:40
Ruud:
Houdt het nooit op? Fantastisch om jullie laatste avonturen te lezen op een vrijdagochtend half 8! Ik heb trouwens de filmrechten al wereldwijd verkocht, naar een pakkende filmtitel wordt nog gezocht. Ik heb de bazen van de Formule 1 getipt dat ze eens op de autobanden moeten letten tijdens hun races! 2 Heren zonder Dame, nog heel veel plezier en 3 augustus kan er ook nog wel bij. Bedoel je 3 augustus 2005? -
03 Juni 2005 - 09:18
Dino:
Zucht ik ben terug in NL!!! Wil je me aub niet te jaloers maken? -
03 Juni 2005 - 12:57
Sara:
Ik was het eerste meisje dat met jullie meereiste (ook al lag ik dan niet in de achterbak)!!!
heel veel plezier nog en succes in de tuk tuk haha -
03 Juni 2005 - 13:01
Willien En Potsj:
Hey abe and Jerome, fijn dat die voedselpakketten met bananenpuree zo goed bevallen zijn. Wij gaan naar de outback van Ierland, daar is het nooit 30 graden en hebben ze geen bananen. Tot 26 juni, dus bij jullie thuiskomst op 3,10, 17, 24 0f 31 augustus zien we jullie hopelijk in goede gezondheid en zonder auto op schiphol. Dikke tút.
Gr W & P -
03 Juni 2005 - 17:56
Tom:
Jullie houden het echt aardig uit daar zeg! maar dat kan ik wel begrijpen als ik die mooie verhalen lees en die foto's erbij zie. ben zelf net terug van een maandje Salamanca (Spanje). veel plezier nog gasten!! massol -
04 Juni 2005 - 17:04
Bertheke:
Leuk om weer wat van jullie te lezen; ik had micha's website nog staan en las hun avonturen; begrijp dat jullie ongeveer hetzelfde van plan zijn.Jullie zullen wel weer moeten wennen in Nederland, denk ik: de terugreisplannen zijn toch 3 augustus 2005?
Eindexamens zijn hier geweest, 6de klassers naar Salau of Dublin (Marjolein &co). -
05 Juni 2005 - 05:36
Selma:
Heey jongens, vet verhaaltje heb je getypt zeg Jeroen! Ik kopieer em gewoon naar mijn site. Hmm.. Ik mis jullie vet!! Moet nu weer naar de bananen, ieh! Maar tis wel lekker warm hier. (Voor de lezers: het is vriezend koud daar nu in het zuiden!!!!) Kruipen jullie maar lekker tegen elkaar aan 's nachts. OOh trwns leuk feitje; wij zijn in de grootste stad ter wereld geweest (qua opp.) Mount Isa.
Liefs Selma
(Het is Zuidwolde! zonder - ) -
07 Juni 2005 - 18:48
Maartje:
Leuk is Selma he!! Daarom missn wij haar ook allemaal zo!!! Passen jullie goed op dr, willen dr graag in 1 stuk terug!!! ;) Alvast bedankt namens heel Drenthe!! x -
08 Juni 2005 - 05:39
Gek He?:
- Dat je blaren krijgt als je met blote voeten een berg oploopt?
- Dat een backpackers auto geen 180 km/h kan?
Wat gaan jullie nu eigenlijk nog doen in Australie en wat gaan jullie doen in HongKong en Thailand. Want je vliegt eerst op Hongkong (in China) namelijk. Oja Thailand is 10x warmer als de Outback. suc-6 -
04 Juli 2005 - 19:13
Micha:
gefeliciteerd met de verkoop vd auto, ik hoorde t van jansen, mooi man. have fun in thailand.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
