Echt weg (waarschuwing: dodelijk lang mailtje)

Beste iedereen,


Zoveel te vertellen, kweet niet waar ik moet beginnen. Ok, jullie weten alles tot en met onze eerste Road Trip, dus zal ik vandaar verdergaan. De week die volgde op trip no. 1 hebben we van (soms te) warme dagen in Sydney genoten, gebiert, zijn naar verjaardagen en andere feestjes gegaan, zijn uit eten geweest met prachtige dames ;-)*, hebben een Lightshow bij de Harbour Brigde bewonderd, en, heel belangrijk, hebben gekaart. Sommige mensen zullen misshien zeggen: 'zo zie je ook niet veel van Australie' of 'ga dr op uit en verken het echte Australie'. Ze hebben gelijk, maar toch hadden we totaal geen problemen met ons 'eenzijdige' leventje in Syndey. In ieder geval, we hebben toch een beetje toegeveven aan de mening van bovengenoemde mensen. We hebben voor t eerst onze Lonely Planet er 's bijgepakt en een trip naar Crescent Head gepland. In eerste instantie wilden we daar tien dagen blijven en daarna weer naar Sydney terugkeren. Dus een dramatisch afscheid van Micha, ons Australische 'gezin' en Australische vrienden bleef uit. Op weg naar onze bestemming kwamen we langs een klein kustplaatsje, genaamd Hawksnest. Een meisje dat we ontmoet hebben tijdens een bovengenoemd diner in Sydney* was daar met haar ouders toevallig op vakantie. Handig voor ons, want we konden daar twee nachten gratis slapen en eten. Het is in dit plaatsje dat we een van onze voornaamste doelen bereikt hebben: het surfen, of misschien beter, het proberen te surfen. Alles lijkt altijd makkelijk, zo ook het surfen, maar Abe en ik kunnen iedereen verzekeren dat het met het makkelijk lijken ook alles gezegd is. Ten eerste is het in het begin nogal moeilijk om stabiel op de plank te blijven liggen, ten tweede krijg je voortdurend omgeslagen golven over je heen, ten derde doet (...), ten negenennegentigste is het ook best moeilijk om in de lucht een dubbele salto te maken en vervolgens weer met je plank terug op de golf terecht te komen.

Na drie dagen gingen Alise (het meisje) en haar ouders weer terug naar Sydney en dat betekende ook het einde van ons verblijf in Hawksnest. Richting Crescent Head dus. Reis verliep niet helemaal perfect: Na 2 uur gereden te hebben en 15 minuten gepauzeerd te hebben wilde de auto niet meer starten. Toevallig en gelukkig stond er naast ons een NRMA (anwb) busje en kregen we een jumpstart waardoor de auto weer de weg op kon. Heel vreemd, want we hadden net 2 uur gereden en de accu kon in de korte tijd dat we gepauzeerd hadden nooit leeggelopen zijn. Maar goed, 'eerst maar naar Crescent Head rijden en dan nadenken' was ons idee. In Crescent Head konden we verblijven in een vakantiehuisje van Tom's ouders (Tom = vriend van Jono). We zouden wel bellen als we vlakbij waren. We hadden in Crescent Head echter geen bereik en wisten het adres niet. Dus waren we genoodzaakt op een soort 'camping' (eigenlijk meer gewoon een groot stuk grond) in de buurt te overnachten. 't Was een beetje een kansloze dag, want we stonden midden in de bush bush, het werd heel snel donker en het regende ook nog 's. 't Kwam er dus op neer dat we en bijna niks zagen, maar ook de auto niet uitkonden om een vuur te maken.

Volgende morgen kwamen we Tom tegen in de lokale bakker. Vanaf dat moment zijn we naar zijn appartement verhuisd. Bij binnenkomst ontmoetten we superaardige en gastvrije mensen en stond er al gelijk een bord warm eten voor ons klaar. Crescent Head blijkt een mini-dorpje te zijn en op de dorpskroeg na is er 0,0 nachtleven. Ons werd verteld dat er op vrijdag iets groots gaande was in de kroeg. Dus op vrijdag avond, na een douche, een scheerbeurt en een paar biertjes waren we klaar om te feesten. Om een uurtje of 9 stonden we in de kroeg, troffen een handvol dansende mensen en een stuk of 20 lokale bierdrinkers aan. Alles moest vast nog beginnen, dachten we, maar om 10 uur gaat de muziek uit en worden de mensen naar de uitgang gewezen. God verhoedde dat wij ooit in een dorp komen te wonen.. In ieder geval, doordat er dus niet veel te doen was hebben we wel veel gesurfd. En vooruitgang werd geboekt. Abe en ik kunnen nu beiden op de golf staan en hebben geen moeite meer om stabiel op de plank te liggen. Het is nog wel moeilijk om te sturen en om lang met de golf mee te blijven gaan, maar goed, we hebben nog 5 maanden.

Gister hebben we besloten om naar Byron Bay te gaan. Na alles in te hebben gepakt en afscheid te hebben genomen van Tom's familie wilde onze auto weer niet starten. We hebben de NRMA gebeld en kwamen er zo achter dat onze accu ergens stroom lekte en zo heel snel leeg liep. Vandaag zijn we naar een automonteur gegaan en hij heeft een of andere relais vervangen waardoor het probleem volgens hem opgelost is. Tot nu toe is het tegendeel daarvan nog niet bewezen.

We zijn nu op weg naar Byron en hebben een tussenstop in Corrigo. We gaan hier de watervallen bekijken, daarna tennis in een cafeetje kijken en morgen of overmorgen komen we als het goed is in Byron aan. Om een HEEL lang mailtje kort te maken: alles gaat goed.

liefs, groeten, latersss

Abe en Jeroen