Back on the road

Na afscheid van mijn twee vrienden in Salta vervolgde ik mijn weg naar het zuiden en de volgende stop was Cordoba: een niet al te grote, levendige studentenstad. Levendig zeg ik, behalve tussen 13.30 en 19.00 wanneer alle winkels gesloten waren er geen hond op straat te vinden was (of eigenlijk was er juist niks anders te vinden dan honden ): de inwoners van Cordoba nemen hun siesta serieus.. Eerlijkgezegd bar weinig gedaan in de stad zelf, maar wel veel leuke mensen ontmoet en aardig wat flesjes goedkope doch goede wijn geleegd. Zo ben je dan al snel drie dagen verder.. Nadat het grootste deel van mijn drinkgenootschap was vertrokken naar andere bestemmingen vond ik het wel genoeg geweest met Cordoba en boekte een rit naar Mendoza.
Na een nacht met weinig slaap stapte ik uit de bus, zocht een hostel en had binnen een uur al een paar mensen gevonden die wel een road-trip wilden doen. Deze keer huurden we een Chevrolet Corsa en de volgende dag was ik terug op de weg aan het genieten van de mooiste landschappen. Onze eindbestemming was Las Leñas, een van Zuid-Amerika´s populairdere skigebieden omgeven door fabelachtige bergen en valleien. Het skiseizoen begint echter pas over een paar weken en dus waren we bijna de enige reizigers. Gevolg: heerlijk met 170 km/h door de mooiste landschappen crossen (met natuurlijk de nodige stops om deze actie af te wisselen met de rust en schoonheid die het Andes gebergte uitstraalt). Het was goed te merken dat we al redelijk zuidelijk zaten: de nachten waren koud en kampvuren noodzakelijk, maar gelukkig was er weinig wind, genoeg wijn, een gitaar en natuurlijk mijn top-slaapzakje uit La Paz. Mijn reisgezelschap (twee Franse meisjes een een Israelier) was minder als mijn vorige roadtrip, maar dit is ook moeilijk te overtreffen. Vooral aan een van de Franse meisjes kon ik me zo nu en dan ergeren. Alles in haar doen was overdreven en voelde onecht: de manier van praten, lachen, haar enthousiame voor alles. De andere twee kon ik beter verdragen en de derde dag pikten we een Argentijn op in Mendoza die de laatste twee dagen met ons mee zou reizen. Het was een vriend van een vriend van het vervelendende Franse meisje en ik hoopte vurig dat hij niet teveel op haar zou lijken. Per slot van rekening moesten we nu met zn vijven in een klein autootje zitten en het zou moeilijk zijn geweest twee overaanwezige personen te negeren. Ezequiel, de Argentijn, bleek echter een hele relekste kerel te zijn en omdat hij de omgeving goed kende kon hij ons naar de mooiste plekjes brengen. Ook had hij een paar cd´s bij zich met tango muziek die ik erg ben gaan waarderen. We reden tot vlak aan de Chileense grens, bezochten de trekpleister ´Puente del Inca´ (een natuurlijk gevormde brug) en sliepen onze laatste nacht aan een kunstmatig doch indrukwekkend meer. Terug in Mendoza besloot ik te gaan paragliden. Twee uur nadat we de auto hadden teruggebracht werd ik opgehaald door Alejandro, waarmee ik een half uur over de bergen van Mendoza heb gezweefd. Ik had me altijd al afgevraagd hoe het was om een condor te zijn en nu had ik mijn antwoord! Enthousiast vroeg ik wat een cursus kostte om zelf te kunnen vliegen. Hij vertelde me de prijs en duur (800E, twee maanden) en lachend voegde hij er aan toe dat ik beter een andere hobby kon zoeken omdat bergen in Nederland net zo schaars zijn als water in de Sahara.
Ik besloot nog een wijntour te doen: op de fiets van wijnboerderij naar wijnboerderij en overal een beetje proeven. Onderweg kwam ik steeds meer toeristen tegen die hetzelfde deden en uiteindelijk slingerden we met zn dertienen over de hobbelige weg (ik als Nederlander reed natuurlijk kaarsrecht). Het was mooi om te zien hoe het proces van wijn maken in z´n werk ging, maar helaas was het proeven beperkt tot de goedkopere wijnen; het goede spul bleef onaangetast op de planken staan. Desalniettemin deed de alcohol z´n werk en eenmaal terug in het hostel was ik zo slaperig dat ik om negen uur naar bed ging.
Volgende dag de bus gepakt naar Rosario waar ik niet zo veel gedaan heb. Dus door naar Buenos Aires: toen ik de bus uit stapte merkte ik gelijk dat ik een grote stad beland was. Honderden bussen met verschillende bussen raasden voorbij en het was totaal onduidelijk waar ze naar toe gingen. Na drie keer de verkeerde bus te hebben gepakt kwam ik uiteindelijk toch in de buurt van mijn hostel..
Over het bussysteem in B.A. kan ik nog wel even uitwijden. In zo goed als alle bussen kun je alleen met kleingeld betalen en dit is ronduit debiel. Ten eerste omdat het zo uren duurt voordat iedereen z´n $1,20 in de kaartjesmachine heeft gegooid (en zo de bus ophoudt) en ten tweede om de volgende situatie:
Buenos Aires kent al jaren een kleingeld tekort. Door devaluatie van de peso onstond er een aantal jaar geleden een situatie waarin het metaal van munten meer waard was dan de munten zelf. Gevolg: Muntgeld werd omgesmeed tot metaal. Gevolg: Er is een enorm tekort aan kleingeld en iedereen die een paar muntjes heeft bewaakt ze als goud. Gevolg: Een busrit is alleen weggelegd voor de geluksvogels die wat kleingeld hebben weten te bemachtigen. Mijn eerste dag in de hoofdstad viel de regen met bakken naar beneden dus ik besloot er maar een dagje ´voetbal kijken´ van te maken. Zenuwachtig zippend aan mijn maté (Argentijnse thee) zag ik hoe Nederand met meer geluk dan wijsheid de eerste wedstrijd won. Ik wensde even dat ik Nederland was om alle WK-gekte mee te maken. In Argentinie is die gekte misschien nog wel erger, maar het is toch anders als het niet je eigen land is..
Met Marcus (een Texaan die ik in Rosario had ontmoet) had ik de volgende dag afgesproken om een markt in noord B.A. te bezoeken. We hadden om twaalf uur op het station afgesproken en ik zou keurig op tijd zijn gekomen ware het niet dat mijn trein in de fik vloog! Iedereen werd verzocht de trein te verlaten en ik zag niet veel meer dan wat rook. Tien minuten later probeerde de machinist verder te rijden en dat was geen goede keus, want nu sloegen de vlammen erin en ging het pas echt goed roken. Het leek me niet erg waarschijnlijk dat deze trein binnen een half uur gemaakt zou zijn en besloot het laatste stuk te gaan lopen. Marcus was niet (meer) op de afgesproken plaats dus liep ik naar de markt. Na een half uurtje zag ik hem zitten aan een typische Argentijnse lunch (= gebraden vlees en een glas bier). We struinden samen over de markt, bezochten B.A.´s bekendste en kerkhof (groot en indrukwekkend, zie foto´s) en bezochten het restaurant ´La Cabrera´. Onthoud die naam! Mocht je ooit in Buenos Aires dan zou het een zonde zijn deze goddelijke eetgelegenheid over te slaan. Ik at de beste steak ooit die bovendien werd geserveerd met 15 (gratis) bijgerechtjes. Kortom, er is heel wat te zien en proeven in Buenos Aires en ik denk dat ik nog wel een weekje of twee blijf..

Pluspuntje: Zoveel te doen in de hoofdstad!
Minpuntje: Een stad als Buenos Aires is niet goed voor mijn portomonnee.

Foto´s op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Argentinie