Voor een dag Lucas in wonderland

Het transport zat niet mee de laatste tijd. Na drie dagen in Santa Cruz te hebben gewacht pakte ik het vliegtuig naar La Paz. Ik moest 12 uur wachten op het vliegtuig naar Cuzco dus zette ik mijn tentje op in de vertrekhal en sliep het beste van al mijn mede-passagiers. Volgende morgen bleek dat mijn vlucht geannuleerd was. Een half uur lang was ik flink aan het balen, maar toen ik werd afgezet in een 5-sterren hotel was het moeilijk om boos te blijven op de betreffende vliegmaatschappij. Wat een contrast met wat ik gewend was.. Comfortabele bedden, Engelssprekend personeel, onbeperkt heerlijk eten, onwijs chille douche en toegang tot de jacuzzi en fitness-ruimte. In het begin voelde ik me wat ongemakkelijk, maar al gauw kon ik volop geniet van alle luxe waardoor ik omgeven was.
Na drie dagen luieren, niks doen en tv-kijken was het zover: eindelijk naar Cuzco! Het was nog wel even billenknijpen bij het uitchecken; de kosten voor het hotel waren 8 keer hoger dan de kosten van mijn ticket! Had ik nou wel goed begrepen dat de vliegtuigmaatschappij alles betaalde? Ik stond al klaar om te rennen voor mijn leven toen bleek dat dit gelukkig inderdaad het geval was. Een ruime drie uur later stapte ik uit in Cuzco.
Ik checkte in in een hostel en besloot de stad te gaan verkennen. Na menig massage aanbod op straat te hebben afgeslagen zag ik een kerel met een basketbal. Hoewel ik eigenlijk besloten had op zoek te gaan naar wat cultuur was de verleiding te groot en stapte ik naar hem toe met de vraag of hij wist waar er een veldje was. Bleek dat hij eerst met een groep American Football ging spelen en daarna richting het basketbalveld zou gaan. Dat is precies wat ik ook deed en na 4 uur sporten was ik helemaal kapot. Er zit niet veel zuurstof in de lucht in Cuzco en het was al weer een tijdje geleden dat ik iets aan sport gedaan had..
Volgende dag met spierpijn een tweede poging gedaan om iets cultureels te doen en dit keer belandde ik bij Sacsayhuaman, een fort waar de laatste Inka-strijders naartoe trokken en verzet boden tegen de Spanjaarden. Dat lukte wel een tijdje, maar uiteindelijk kwam het fort in Spaanse handen en werd het voor een groot deel afgebroken. Toch is het nog behoorlijk indrukwekkend om er rond te lopen. Vooral de gevorderde architectuur is mooi om te zien (Inka's gebruikten 10,11 en 12-hoekige stenen die perfect in elkaar passen).

Na nog een paar ruines te hebben bezocht was het tijd voor die allerbekendste ruine waarvoor velen de halve wereld over reizen om een paar uur van haar schoonheid te kunnen genieten. Eigenlijk weet niemand haar naam, maar ze is vernoemd naar een aangrenzende berg: Machu Picchu. Ik had al eens horen zeggen dat het best een mooi gebeuren was en dat bleek meer dan waar! Om 5 uur ' s ochtends pakte ik als Lucas van Walstijn (ik had zijn studentenkaart geleend en zo een hoop korting gekregen) de bus omhoog en een half uur later stonden we in een onwijs bewolkt Machu Picchu. Het is nog steeds regenseizoen en ik had al rekening gehouden met slecht weer, maar dit was wel een beetje jammer: ik kon geen fuck zien! Ik had echter te vroeg mijn conclusies getrokken, want na een half uur begon het wolkenbed op te trekken en na nog een half uur genoten we van een bijna heldere hemel. Ik keek m'n ogen uit, beklom de Wayna Picchu en toen ik daarvan terugkeerde zag ik ineens Onno (uit Arequipa)! Hij was daar als begeleider van een tour-groep, maar we hadden gelukkig toch ruim een uur om bij te praten. In de middag gingen veel tour-groepen naar huis en was het heerlijk rustig in de ruines. Na acht uur en 100 foto's verder (god bless de digitale camera) liep ik terug over een indrukwekkende Inka-trap (ik was ineens heel blij dat ik 's ochtends de bus had gepakt) naar Aguas Calientes, een mega-toeristisch en duur dorpje. Ik en Onno genoten nog van een biertje in de thermale baden daar en om 22.00u vertrok mijn trein. Door de overvloedige regenval van een paar maanden geleden is een bepaald deel van het traject nog onbegaanbaar met trein. Er waren wel bussen ingezet, maar het ging allemaal onwijs langzaam en om 3.15u 's nachts waren we pas weer terug in Cuzco.

Na een dagje rust was het tijd voor een bezoek aan andere ruines: Choquequirao. Met een groep van 5 toeristen begonnen we met een caravaan van ezels, een gids, assistent-gids, een kok en twee ezelverzorgers (meer ezelopjagers!) onze tocht naar deze minder bekende versie van Machu Picchu. Het begon niet al te goed; de tourmaatschappij had ons goed berijbare grote paarden beloofd, maar op bestemming kregen we veel te kleine ezels (voor lange Europeanen als wij) die alleen maar wilden volgen. De eerste dag was het pad relatief vlak en kon ik het lastdier nog in galop krijgen, maar sindsdien hebben we alleen maar in stap gelopen. Echter, toen ik de gezichten zag van andere toeristen zonder ezel tijdens de vier uur durende klim die de tweede dag inhield was ik content met mijn beestje. We reden langs adembenemende kloven, door groene valleien en kwamen in de namiddag aan in de ruines van Choquequirao. Net als Machu Picchu is deze stad nooit ontdekt door de Spanjaarden en daarom nog in heel goede staat. Men beweert dat Machu Picchu en Choquequirao vlak na de komst van Pizarro (Spaanse veroveraar) zijn verlaten door hun inwoners die alle kostbaarheden mee hebben genomen naar een veilig oord in de jungle. Naar deze ´Eldorado´ (fabelachtige gouden stad) wordt al eeuwen gezocht, maar ze is tot op heden nog niet gevonden. Hoe dan ook, ook zonder goud en andere kostbaarheden was Choquequirao behoorlijk indrukwekkend. Het complex is misschien wel 4x groter dan Machu Picchu, maar 90% ligt nog verborgen onder dichte begroeiing. Als over een paar decennia alles is opgegraven denk ik dat het geheel indrukwekkender is dan Machu Picchu.
We bezochten terassen, tempels, huizen van ´normale´ mensen, van nobelmannen, van priesters en tenslotte het huis van de ´Zonnemaagden´ (mooiste meisjes van de stad werden uitgekozen en werden in tijd van tegenspoed geofferd aan Moeder Aarde). Deze rondleiding duurde zeker 5 uur (en dan te bedenken dat dit nog maar 10% is!) en daarna liepen we terug naar de camping waar iedereen behalve ik zijn of haar tent opzette. Hoewel het eigenlijk verboden was liep ik ´s avonds in het pikkedonker naar de ruines om daar te kamperen. Ik moet bekennen dat het best eng was; er hing een ontzettende mist zodat ik met mijn zaklampje amper iets kon zien. De grond afspeurend naar slangen en af en toe stilstaand om te luisteren naar een raar geluidje dat ik meende te horen bereikte ik uiteindelijk het hoofdplein, zette mn tentje op en sliep een onrustige nacht met bizarre dromen. Toen het licht werd bleek dat het alle moeite waard was geweest. Ik stapte uit m´n tent in een in wolken gehulde mysterieuze verlaten Inka-stad bewaakt door rondcirkelende condors. Een uur later arriveerden mijn medereizigers en liepen we nog een paar uur door het complex waarna we onze terugreis begonnen. De vier uur die we op de heenweg met ezels hadden geklommen moesten we nu zonder ezel afdalen en ik bereikte met trillende benen de camping. De volgende dag (gisteren) mochten we godzijdank weer op de ezels en hadden we een makkelijk tocht terug naar het beginpunt.
Vandaag ben ik aan het uitbrakken van een overvloed van bier en ´pisco sour´ die ter gelegenheid van het einde van de tocht door iedereen naar binnen werd gewerkt.
Over twee uurtjes begint mijn helse 30-uur durende bustocht naar Salta, Argentinie. Alsjeblieft, deze keer geen vertraging!

Pluspuntje: Het slapen tussen de ruines..
Minpuntje: In nog geen twee weken Cuzco heb ik mijn maandbudget al uitgegeven!

Foto´s op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/CuzcoRuines