Twenty Some Thing in de jungle. En beestjes..

Bzzzz.... Bzzzzzzzz.. Ik kan me geen moment herinneren de afgelopen week dat ik niet het voortdurende gezoem van beestjes om mn hoofd heb gehad. Of het nou bijen, muggen, teken, zandvliegen of mieren waren, ze wilden allemaal maar een ding: steken! En nu, juist om de afwezigheid van deze kleine sadisten ben ik erg blij dat ik weer in de bewoonde wereld ben. Maar, ik loop weer veel te hard van stapel. Waar was ik gebleven? Oja, Sucre, de mooiste stad van Bolivia. Kan wel zijn, maar er was erg weinig te doen. Dus snel naar de volgende bestemming: Samaipata. Een klein paradijsje tussen Sucre en Santa Cruz. Vrienden van Joy (uit Arequipa) hebben daar een organische boerderij + camping en dat is waar ik een paar dagen gechilld heb, heerlijk.
Op een goede woensdag namiddag sloeg ik de Lonely Planet eens open en las dat vervoer naar de jungle redelijk schaars was en dat op tijd boeken aan te raden was. Met die kennis liep ik op mn dooie gemakje naar de eerste de beste telefooncel om eens te informeren. Bleek dat de enige bus die week de volgende dag om 11.00u ging vanuit Santa Cruz!! En reserveren per telefoon was niet mogelijk; kaartje was alleen te koop in Santa Cruz. Mijn onbezorgde houding was op slag verdwenen; ik moest die bus hebben! In ´stress-mode´ rende ik terug naar de camping, raapte mijn zooi bij elkaar en stapte in de eerste de beste bus naar Santa Cruz (waarin ik nog wel 2 uur moest wachten tot ie vol zat, grrrr....) en kwam aan net na sluitingstijd van het ticketverkooppunt. Dus stond ik de volgende morgen als eerste voor de deur en kon godzijdank de allerlaatste plaats bemachtigen. Een paar uur later zat ik in de bus naar ´Parque Nacional Noell Kempff Mercado´. Ik had dit moeilijk bereikbare park uitgekozen om zo een beetje van het toeristenpad af te gaan. Nou, dat is in ieder geval gelukt, met alle voor- en nadelen van dien. Want wat een bus was het.. De meest smerige en rammelende bus die ik tot nu toe in Bolivia heb gezien (en dat wil wat zeggen). En dan de chauffeur: een klein, ongeschoren mannetje met vettige bakkerbaarden en een enorme pens die zo als ´ork´ had kunnen figureren in ´Lord Of The Rings´.. Ik stuurde Laura net een smsje met de tekst ´Als dit maar goed gaat..´ toen de bus tot stilstand kwam en er werd vermeld dat ze terug moest naar Santa Cruz voor reparatie. Zes uur voor niks in de bus zitten is nooit fijn, maar mijn medepassagiers vatten het sportief op. Shit happens.. Volgende dag om 12 uur zou het probleem verholpen zijn, maar toen ik om die tijd aankwam lag de bus half uit elkaar en was er nergens een monteur te bekennen. Na nog acht uur wachten (het vervelende is dat als je vraagt hoe lang het nog duurt ze je elke keer verzekeren dat het binnen een uur wel klaar is..) en na ongeveer met de helft van mijn mede-reizigers uitvoerig te hebben geconverseerd vertrok de bus (30 uur later dan gepland) voor een tweede keer. Het overgrote deel van de passagiers was mijnwerker; erg goed gezelschap. Ze waren er zich goed van bewust dat Bolivia misschien wel 100 jaar achter loopt op Nederland en dachten actief na over wat er zou moeten veranderen om hun situatie te verbeten. De goudmijn waar ze hun geluk gingen zoeken bevond zich op 30 uur van Santa Cruz. Ik mocht er gelukkig na 16 uur ´al´ uit. En wat bleek? Ondanks dat ik de vadsige chauffeur twee keer had gevraagd om te stoppen bij ´La Mechita´ was hij er 30 km voorbij gereden! Net toen ik op het punt stond hem naar de keel te vliegen hoorde ik iemand achter me zeggen dat hij naar dezelfde bestemming als ik moest (La Florida) en dat ik met hem mee kon reizen. Later bleek hij de leraar van het schooltje in woongemeenschap ´La Florida´ te zijn. Na nog een paar uur wachten werden we opgepikt door een paar houthakkers en zochten een plaatsje tussen het zaagsel en de boomstronken achterop de trekker. De leraar toverde een fles whiskey tevoorschijn die hij rond liet gaan. Eenmaal aangekomen op bestemming mocht ik bij hem kamperen en gaf hij me twee dagen lang te eten. De derde dag had ik een fiets, eten en een gids weten te regelen en begonnen we onze tocht naar de jungle. Een tocht die niet helemaal bleek te worden wat ik er van verwacht had (mild uitgedrukt). De gids woonde al zijn hele leven in die betreffende streek en sprak met een enorm zwaar accent met als consequentie dat ik zo goed als niks kon verstaan van wat hij zei. Na een tijdje zeiden we dus maar niks meer en vervolgden onze weg op krakende fietsen over de meest slecht onderhouden weg die ik in tijden gezien heb. Ken je het gevoel dat je naar het park fietst en dat je het laatste stukje over het gras moet? Zoals dat laatste stukje voelde ongeveer de hele weg naar de jungle.. En dan komt er nog bij dat het mega drukkend warm was en dat elke keer als je uitrustte je helemaal gek werd van de muggen. Sowieso moest je bij elke beslissing rekening houden met muggen en ander ongedierte: Rust ik uit in de schaduw (meer muggen) of in de brandende zon? Ga ik mijn tent uit om te plassen (en ontvang daarbij gratis 10 nieuwe muggenbulten) of houd ik het op tot morgen? Etc. etc. Toen ik de eerste nacht in mijn tent lag en een half uur beestjes had lopen doodmaken verklaarde ik de kust veilig en kon er een slaappoging worden gedaan. Na een paar uur wakker te hebben gelegen van de jeuk en de warmte lukte dat.. totdat ik werd wakker gestoken. Huh? Ik had er toch voor gezorgd dat mijn tent ongedierte vrij was? Ik knipte mijn lampje aan en zag tot mijn grote ongenoegen dat een kolonie mieren zich door een miniscuul gaatje in mijn tentzeil naar binnen had gewerkt. Ik grabbelde in mijn tas naar een anti-blaar pleister, dichtte het gat en nadat ik alle mieren in mijn tent had uitgeroeid was er weinig slaaptijd meer over. Zodra het licht begon te worden was er een oorverdovend gezoem te horen en bleek dat er een bijennest was op de plaats waar wij kampeerden. Nice.. ik moest echt al mijn neigingen tot verzet uitschakelen en ze maar gewoon over me heen laten kruipen. Zes keer gestoken, maar dat is nog erg netjes als je bedenkt hoeveel bijen daar wel niet waren. Zo snel mogelijk onze fietsen gepakt en op naar de volgende kampeerplaats. Onderweg bedacht ik me ineens dat ik jarig was (bedankt iedereen voor lieve mailtjes!) en op onze volgende bestemming genoten we van een ware feestmaaltijd: rijst en sardientjes uit blik. Dit was het enige wat er te krijgen was in La Florida met als gevolg dat we zes dagen 3x per dag hetzelfde hebben gegeten. Na het eten was het wachten in je tent tot de dag voorbij was. Met een paar luisterboeken, alle voorstellingen van Theo Maassen en Jamie Cullum´s ´Twenty Some Thing´ op mijn mp3-speler was de tijd wel door te komen. De rest van de dagen waren zo´n beetje hetzelfde; er waren gewoon teveel beestjes om van de jungle te kunnen genieten. Een paar goede momentjes: ik heb wilde apen, zoetwaterdolfijnen, vossen, pauwen en vele andere vogels gezien. Toch denk ik dat als ik de volgende keer beesten wil zien (wat de intentie was van mijn junglebezoek) ik gewoon naar de dierentuin ga.. En laat dat een tip zijn voor iedereen die ooit nog de jungle in wil.

Na afloop van de tocht nog twee dagen in La Florida vertoefd, waar er gelukkig een stuk minder muggen waren, waar er iets anders dan sardientjes te eten was en waar je heerlijk de hele dag in de rivier kon zwemmen. ´S avonds een potje voetbal met de jochies daar, een paar glaasjes tequila en lekker slapen in een BED. Prima.. Na twee dagen was er transport: we mochten meeliften bovenop een vrachtwagen en tegen alle verwachtingen in was dit erg comfortabel. In mn slaapzakje genoot ik van een onwijs mooie sterrenhemel tot ik in slaap viel. In het dichtsbijzijnde grote dorp werden we afgezet en daar een bus gepakt naar Santa Cruz, waar ik nu mijn verhaaltje typ. Volgende bestemming: Cusco en de Machu Picchu.

Minpuntjes: 1. jeuk 2.warmte 3.beestjes.
Pluspuntje: Leuke mensen ontmoet en geen toerist gezien.

Foto´s op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia