Bolivia: todo es posible, nada es seguro..
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
15 Maart 2010 | Bolivia, La Paz
Na afscheid te hebben genomen van mijn veilige ´thuishaven´ in Arequipa ben ik beland in Boliva en de eerste bestemming is La Paz.
La Paz, de stad met het hoogste criminaliteitscijfer van Zuid-Amerika, maar daar heb ik gelukkig niks van gemerkt.. Tegelijkertijd ook een mooie stad (voor een hoofdstad dan) op een leuke hoogte (3600m, al weet ik niet hoe ze dat meten, want er zijn geen twee plekken in La Paz die even hoog zijn). Het eerste wat ik gedaan heb is een beetje rondgestruind door de adembenemende (letterlijk) stijle straatjes. Er is een ´heksenmarkt´ waar ze allerlei leuke dingen verkopen zoals; gedroogde lama feutussen (een offer wanneer je een nieuw huis bouwt), gedroogde vogelbekken, allerlei geluksbrengende poppetjes en kruiden tegen alle onplezierigheden in het leven. Ook heb ik een bezoekje gebracht aan het coca-museum, wat een leuke ervaring was. Coca is hier namelijk een grote business. Ongeveer 90% van de natieve bevolking kauwt coca en natuurlijk gaat er ook flink wat in de vorm van cocaine naar Europa en de Verenigde Staten. Een leuk feitje wat ik geleerd heb in het museum is dat de Christelijke kerk coca zag als iets duivels en verbood. Toen echter bleek dat de natieve slaven en mijnwerkers half zo productief waren zonder coca begonnen de Spanjaarden druk te zetten op de kerk. Resultaat: coca werd weer legaal en de kerk hief er zelfs 10% belasting over.
De volgende dag was het tijd voor wat meer actie en heb ik ´s werelds meest gevaarlijke weg (meeste dodelijke ongelukken per jaar) bereden met een fiets. Van 4600 m naar 1200m zo goed als alleen maar heuvel afwaarts.. Het eerste deel was asfalt en we gingen behoorlijk fucking hard (ik gok zo´n 60 km/h). Oorspronkelijk zat ik in een groep met 4 Israeliers, maar het verschil in snelheid tussen zij en mij (een geroutineerde Nederlandse fietser) was te groot en halverwege werd ik geplaatst bij twee jongens die mijn gelijken waren op het gebied van fietsen. Of de fietsen nou gevaarlijk waren of de weg is me een raadsel, maar op een moment blokkeerde mijn voorwiel en werd ik voorover geslingerd. No biggie, alleen een paar schaafwondjes, maar het was zeker waard!
Omdat dit soort trips in Bolivia goed te betalen zijn had ik na een dag rust een tour geboekt naar Huayna Potosi, een berg in de Andes met een top van 6088 meter. Ik had in de Lonely Planet gelezen dat deze berg relatief makkelijk te beklimmen was en had verwacht dat we drie dagen vrolijk fluitend zouden gaan wandelen. Na één uur bleek al dat dit niet het geval was.. Ik zat in een groep met 5 Israliers (ja, er zijn hier veel Israeliers) die net bevrijd waren van hun drie jaar durende dienstplicht en we werden gevraagd crampons (metalen dingen die je onder je schoen bindt voor meer grip op ijs/sneeuw) te bevestigen en kregen een ´ice axe´ in onze handen geduwd. Doel: het beklimmen van 90 graden stijle ijsmuren (zie foto) die Huayna Potosi rijk is. Toen we dit allemaal voor elkaar hadden gekregen, mochten we uitrusten in ´campo baso´ (=basis kamp) waar ik m´n tentje opzette en de rest van de dag van het uitzicht kon genieten (foto). Dag twee bevatte een drie uur durende tocht naar ´campo alto´ (=hoge kamp). Drie uur valt wel mee zou je zeggen, maar op die hoogte (5000m)en met 15 kg bagage (tent, twee slaapzakken en klimuitrusting) op je rug kan ik iedereen verzekeren dat het niet meevalt.. Maar goed, nadat ik ook dat had overleefd mochten we uitrusten tot 12 uur ´s nachts. Na een snel ´ontbijt` wat voornamelijk bestond uit coca-thee (goed tegen hoogteziekte) stonden we om 01.00 a.m. in volle uitrusting klaar voor de start. Wat een tocht werd dat.. Zes uur alleen maar klimmen tegen hellingen waar je echt je evenwicht niet wil verliezen. Rond zevenen ´s ochtens deden we het laatste stukje naar de top op 6088m. Veel mensen die dit lezen zullen weten dat ik niet zo´n last heb van hoogtevrees, maar dit was echt fucking eng (zie foto)! Ik bereikte de top in extase en met tranen in mijn ogen: dit was wel een van de grootste avonturen die ik ik m´n leven heb meegemaakt (ik heb ook iets in de camera gebrabbeld, zie filmpje op waarbenjij.nu). Nadat ik de top had bereikt kreeg ik enorme hoofdpijn en moest me goed concentreren om helder te zien. De tocht naar beneden was dan ook geen pretje en ik verloor twee keer m´n evenwicht. Daar bengelde ik dan langs een van de stijle hellingen aan een touw dat vast zat aan de gids (gelukkig hebben ze in Bolivia ook gehoord van klimtouw). Eenmaal weer in ´campo baso´ was ik helemaal stuk, maar bevredigd! Deze tocht ga ik niet snel vergeten..
Minpuntje: Als ik niet vast had gezeten was ik er nu niet best aan toe geweest.
Pluspuntje: Ik zat vast! En weer een ervaring rijker..
Foto´s op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
La Paz, de stad met het hoogste criminaliteitscijfer van Zuid-Amerika, maar daar heb ik gelukkig niks van gemerkt.. Tegelijkertijd ook een mooie stad (voor een hoofdstad dan) op een leuke hoogte (3600m, al weet ik niet hoe ze dat meten, want er zijn geen twee plekken in La Paz die even hoog zijn). Het eerste wat ik gedaan heb is een beetje rondgestruind door de adembenemende (letterlijk) stijle straatjes. Er is een ´heksenmarkt´ waar ze allerlei leuke dingen verkopen zoals; gedroogde lama feutussen (een offer wanneer je een nieuw huis bouwt), gedroogde vogelbekken, allerlei geluksbrengende poppetjes en kruiden tegen alle onplezierigheden in het leven. Ook heb ik een bezoekje gebracht aan het coca-museum, wat een leuke ervaring was. Coca is hier namelijk een grote business. Ongeveer 90% van de natieve bevolking kauwt coca en natuurlijk gaat er ook flink wat in de vorm van cocaine naar Europa en de Verenigde Staten. Een leuk feitje wat ik geleerd heb in het museum is dat de Christelijke kerk coca zag als iets duivels en verbood. Toen echter bleek dat de natieve slaven en mijnwerkers half zo productief waren zonder coca begonnen de Spanjaarden druk te zetten op de kerk. Resultaat: coca werd weer legaal en de kerk hief er zelfs 10% belasting over.
De volgende dag was het tijd voor wat meer actie en heb ik ´s werelds meest gevaarlijke weg (meeste dodelijke ongelukken per jaar) bereden met een fiets. Van 4600 m naar 1200m zo goed als alleen maar heuvel afwaarts.. Het eerste deel was asfalt en we gingen behoorlijk fucking hard (ik gok zo´n 60 km/h). Oorspronkelijk zat ik in een groep met 4 Israeliers, maar het verschil in snelheid tussen zij en mij (een geroutineerde Nederlandse fietser) was te groot en halverwege werd ik geplaatst bij twee jongens die mijn gelijken waren op het gebied van fietsen. Of de fietsen nou gevaarlijk waren of de weg is me een raadsel, maar op een moment blokkeerde mijn voorwiel en werd ik voorover geslingerd. No biggie, alleen een paar schaafwondjes, maar het was zeker waard!
Omdat dit soort trips in Bolivia goed te betalen zijn had ik na een dag rust een tour geboekt naar Huayna Potosi, een berg in de Andes met een top van 6088 meter. Ik had in de Lonely Planet gelezen dat deze berg relatief makkelijk te beklimmen was en had verwacht dat we drie dagen vrolijk fluitend zouden gaan wandelen. Na één uur bleek al dat dit niet het geval was.. Ik zat in een groep met 5 Israliers (ja, er zijn hier veel Israeliers) die net bevrijd waren van hun drie jaar durende dienstplicht en we werden gevraagd crampons (metalen dingen die je onder je schoen bindt voor meer grip op ijs/sneeuw) te bevestigen en kregen een ´ice axe´ in onze handen geduwd. Doel: het beklimmen van 90 graden stijle ijsmuren (zie foto) die Huayna Potosi rijk is. Toen we dit allemaal voor elkaar hadden gekregen, mochten we uitrusten in ´campo baso´ (=basis kamp) waar ik m´n tentje opzette en de rest van de dag van het uitzicht kon genieten (foto). Dag twee bevatte een drie uur durende tocht naar ´campo alto´ (=hoge kamp). Drie uur valt wel mee zou je zeggen, maar op die hoogte (5000m)en met 15 kg bagage (tent, twee slaapzakken en klimuitrusting) op je rug kan ik iedereen verzekeren dat het niet meevalt.. Maar goed, nadat ik ook dat had overleefd mochten we uitrusten tot 12 uur ´s nachts. Na een snel ´ontbijt` wat voornamelijk bestond uit coca-thee (goed tegen hoogteziekte) stonden we om 01.00 a.m. in volle uitrusting klaar voor de start. Wat een tocht werd dat.. Zes uur alleen maar klimmen tegen hellingen waar je echt je evenwicht niet wil verliezen. Rond zevenen ´s ochtens deden we het laatste stukje naar de top op 6088m. Veel mensen die dit lezen zullen weten dat ik niet zo´n last heb van hoogtevrees, maar dit was echt fucking eng (zie foto)! Ik bereikte de top in extase en met tranen in mijn ogen: dit was wel een van de grootste avonturen die ik ik m´n leven heb meegemaakt (ik heb ook iets in de camera gebrabbeld, zie filmpje op waarbenjij.nu). Nadat ik de top had bereikt kreeg ik enorme hoofdpijn en moest me goed concentreren om helder te zien. De tocht naar beneden was dan ook geen pretje en ik verloor twee keer m´n evenwicht. Daar bengelde ik dan langs een van de stijle hellingen aan een touw dat vast zat aan de gids (gelukkig hebben ze in Bolivia ook gehoord van klimtouw). Eenmaal weer in ´campo baso´ was ik helemaal stuk, maar bevredigd! Deze tocht ga ik niet snel vergeten..
Minpuntje: Als ik niet vast had gezeten was ik er nu niet best aan toe geweest.
Pluspuntje: Ik zat vast! En weer een ervaring rijker..
Foto´s op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
-
16 Maart 2010 - 05:10
Marinus:
FUCKING sick ouwe! Heel mooi, heel goed.
Geen last va hoogte ziekte deze keer?
Xx -
16 Maart 2010 - 07:58
Ruud:
Hombre, qué cuento! Menos mal que no sabíamos de antemano que ibas a buscar aventuras...
Cuídado con el sabón en el suelo de la ducha. -
16 Maart 2010 - 08:07
Laura:
Whaaaaaaat!!! Jemig lief, wat een avontuur en wat een supersupermooi uitzicht! Kan niet wachten je verhalen te horen morgen. Ben wel heel blij dat je vast zat!!!
x
ps. Lekker jassie? -
16 Maart 2010 - 08:27
Chris 't Sas:
he neef wat een top reis maak jij veel plezier nog -
16 Maart 2010 - 11:59
Lau:
wow wow berg geit,
living the dream? -
16 Maart 2010 - 12:08
Abe:
Lijpe shit ouwe! -
16 Maart 2010 - 12:37
Marjan:
Hey neef,
Echt vet respect man!!
Wat een gave reis heb jij!!
xjes -
16 Maart 2010 - 13:11
Rietha:
Enerverende reis hoor.
En wat een mooie foto's. -
16 Maart 2010 - 13:38
Lisanne:
Jesus Jeroen. Ik heb zondag ook een vulkaan beklommen, ook met ijs.. Maar jij overtreft weer alles natuurlijk. Ik hoefde namelijk geen 90graden stijl omhoog en ook geen drie dagen te klimmen. Het was 1 ochtend, maar wel incl dezelfde uitrusting als jij..
Laten we zeggen dat ik de vrouwelijke variant heb gedaan.. ofzo..
En ook de top niet kunnen bereiken, maar dat kwam door het weer: zulke harde windstoten dat we letterlijk omver verder geblazen, omvielen en bijna weggleden, was het niet voor de ice axe die ik steeds op tijd in de muur sloeg.. Of de gids die vasthield..
Maar goed, jij wint! Je wint met vlag en wimpel!
Jesus wat doe jij gave dingen zeg, ik geniet iedere x van je verhalen! En ben stik jaloers..
Blijf ons schrijven, Liefs Lisan -
16 Maart 2010 - 18:30
Floor:
1 woord: WOW!!!
geniet ervan, xx -
16 Maart 2010 - 21:24
Irlen:
dude wat een vet avontuur, keep it up! -
21 Maart 2010 - 16:03
Baukje:
lieve jeroen
wij (cor en ik) vermaken ons zeer met je verhaleb, erg leuk.
Veel kick om dit soort dingen te doen.
Blij gezond en heel veel plezier gewenst.
Liefs Baukje -
05 April 2010 - 20:25
Mathijs:
Wow Jeroen, echte ziekelijk gaaf. Ik lees weer eens bij op je blog... Zuid-Amerika klinkt een stuk enerverender dan het duffe New England, en is zojuist gestegen op mijn verlanglijstje van potentiële reisbestemmingen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
