Snelle paarden, zielige honden
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
08 Maart 2010 | Peru, Arequipa
Lago Titicaca. Zuid-Amerika´s grootste meer (qua water volume) op 3800 meter hoogte. Door de immensiteit, het heldere blauwe water en de rust die er van af straalt, kan ik me goed voorstellen waarom dit meer heilig was voor de Inca´s, Uro´s en andere beschavingen die in dit gebied leefden. Het meer is tegenwoordig verdeeld over Peru en Bolivia en we begonnen aan de Peruaanse kant. We bezochten daar de eilanden van de Uro´s, die letterlijk alles van tortora (riet) maken. In Huanchaco werd dit materiaal gebruikt voor het bouwen van de bootjes. De Uro´s zijn een stapje verder gegaan: ze bouwen hun huizen, keukens, boten, uitkijktorens en zelfs de eilanden waar ze op wonen (Islas Flotantes) ervan. Alsof dit nog niet genoeg is, gebruiken ze deze multifunctionele plant om hun maag te vullen.. Erg interessant om te zien allemaal, maar helaas een beetje toeristisch.. Na deze overdaad van riet zijn we Bolivia ingegaan om onze laatste dagen samen op Isla del Sol (eiland in Lago Titicaca) door te brengen. Na een behoorlijk stijle klim die ons bijna teveel werd, vonden we een erg relekst hostelletje met 360 graden lake-view (zie foto). We hebben het halve eiland overgeklommen (er zijn geen
wegen daar), gechilld aan een zandstrandje, zo vaak verse forel gegeten dat we het op het laatst niet meer konden horen, zien of ruiken en een nachtje samen doorgebracht in mijn veel te krappe tentje.. Na drie daagjes weer teruggegaan naar Copacabana, waar onze bus naar Juliaca ging. De reis naar Juliaca was een reis die we allebei liever niet wilden maken, omdat daar een vliegtuig vertrok dat mij en Laura voor een half jaar zou scheiden.. Na nog een paar theetjes, gebakjes en enpenadas (gevulde broodjes) was het zover: terwijl Laura de hoek omliep richting vliegtuig blies ik haar een laatste kushand toe. Het was niet makkelijk..
Omdat ik eigenlijk verder niet zoveel te zoeken had in de vieze en drukke stad Juliaca pakte ik de nachtbus terug naar het vertrouwde Arequipa. Ik was erg blij toen Onno me de volgende om vijf uur naar mijn kamertje leidde.. Na een dag hoofdpijn begon ik datgene waarvoor ik was teruggekeerd naar Arequipa: paardrijden. Ik had besloten een soort spoedcursus te nemen (een week lang, vier uur per dag). Als je zo je auto-rijbewijs kon halen, waarom dan niet je ´paardrijbewijs´.. Na dag één voelde ik bepaalde spieren en na dag twee had ik toch wel ernstig last van een houten kont. Deze onprettige sensatie bleef aanhouden op dag drie maar zakte (thank god..) in de dagen erna. Ik merkte bijna elke dag wel verbetering. Het sturen was nooit moeilijk, maar mijn wil opleggen aan het paard wel. In het begin was ik veel te zachtaardig voor het beest (genaamd Pancho) met als consequentie dat het in stap ging wanneer ik wilde galoperen en vice versa. Echter, vanaf dag vier galopeerde ik als een bezeten cowboy door de straten, rivieren en geterasseerde weilanden van Arequipa (zie foto´s en filmpje). Wat een heerlijk gevoel.. Op de een-na-laatste dag was ik optimistisch en besloot een tocht van 5 uur te maken. Een erg mooie trip langs verschillende dorpjes en kalmerende natuur. Na afloop was de eerdergenoemde sensatie wel weer helemaal terug.. En er gebeurde nog iets vervelends. De hond van de gids (Leonardo) waarmee ik op stap was werd aangereden door een auto. Hij kwam klem te zitten in het voorwiel en werd zeker tien meter over de grond meegesleurd voordat de auto tot stilstand kwam. Toen het arme beest zich had bevrijd deed de bestuurder alsof er niets gebeurd was en reed vrolijk verder. De hond bleef achter met een behoorlijke wond in zijn voorpoot en wilde/kon ons niet meer volgen. Tot mijn verbazing spoorde de gids me aan om verder te gaan en de hond achter te laten. ´Hij is harder dan Rambo, hij komt wel terug´ zei hij me. Aarzelend en zijn woorden in twijfel trekkend spoorde ik m´n paard aan om verder te gaan. Ik was verrast door de houding van de gids en de autobestuurder tegenover de hond en dacht na over het contrast met Nederland, het land waar niemand je raar aankijkt als je het hebt over gevarieerde hondenvoeding, hondensnoepjes, hondenshampoo, uitlaatservice en noem het maar op.. Hoewel ik een enorme hekel heb aan betutteling, kwam ik toch tot de conclusie dat ik de Nederlandse houding tegenover honden prefereer..
Vandaag is mijn laatste dag in Arequipa. Ik heb erg genoten van het comfort (dat je soms toch wel mist als je aan het reizen bent) en de gastvrijheid waarmee ik hier ben ontvangen. Gister ter gelegenheid van mijn afscheid de stad in gegaan met Onno en Bigaele onder het genot van een respectabele hoeveelheid pisco, ´t was erg gezellig.. Morgennacht pak ik de bus naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia, om daarna richting Samaipata te gaan voor een tocht door de jungle.
Pluspuntje: Leonardo´s voorspelling kwam uit: de hond was inderdaad de volgende dag terug op de manege.
Minpuntje: Moet weer afscheid nemen van onwijs aardige mensen.
Foto´s nog altijd op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/PeruMetLaura
wegen daar), gechilld aan een zandstrandje, zo vaak verse forel gegeten dat we het op het laatst niet meer konden horen, zien of ruiken en een nachtje samen doorgebracht in mijn veel te krappe tentje.. Na drie daagjes weer teruggegaan naar Copacabana, waar onze bus naar Juliaca ging. De reis naar Juliaca was een reis die we allebei liever niet wilden maken, omdat daar een vliegtuig vertrok dat mij en Laura voor een half jaar zou scheiden.. Na nog een paar theetjes, gebakjes en enpenadas (gevulde broodjes) was het zover: terwijl Laura de hoek omliep richting vliegtuig blies ik haar een laatste kushand toe. Het was niet makkelijk..
Omdat ik eigenlijk verder niet zoveel te zoeken had in de vieze en drukke stad Juliaca pakte ik de nachtbus terug naar het vertrouwde Arequipa. Ik was erg blij toen Onno me de volgende om vijf uur naar mijn kamertje leidde.. Na een dag hoofdpijn begon ik datgene waarvoor ik was teruggekeerd naar Arequipa: paardrijden. Ik had besloten een soort spoedcursus te nemen (een week lang, vier uur per dag). Als je zo je auto-rijbewijs kon halen, waarom dan niet je ´paardrijbewijs´.. Na dag één voelde ik bepaalde spieren en na dag twee had ik toch wel ernstig last van een houten kont. Deze onprettige sensatie bleef aanhouden op dag drie maar zakte (thank god..) in de dagen erna. Ik merkte bijna elke dag wel verbetering. Het sturen was nooit moeilijk, maar mijn wil opleggen aan het paard wel. In het begin was ik veel te zachtaardig voor het beest (genaamd Pancho) met als consequentie dat het in stap ging wanneer ik wilde galoperen en vice versa. Echter, vanaf dag vier galopeerde ik als een bezeten cowboy door de straten, rivieren en geterasseerde weilanden van Arequipa (zie foto´s en filmpje). Wat een heerlijk gevoel.. Op de een-na-laatste dag was ik optimistisch en besloot een tocht van 5 uur te maken. Een erg mooie trip langs verschillende dorpjes en kalmerende natuur. Na afloop was de eerdergenoemde sensatie wel weer helemaal terug.. En er gebeurde nog iets vervelends. De hond van de gids (Leonardo) waarmee ik op stap was werd aangereden door een auto. Hij kwam klem te zitten in het voorwiel en werd zeker tien meter over de grond meegesleurd voordat de auto tot stilstand kwam. Toen het arme beest zich had bevrijd deed de bestuurder alsof er niets gebeurd was en reed vrolijk verder. De hond bleef achter met een behoorlijke wond in zijn voorpoot en wilde/kon ons niet meer volgen. Tot mijn verbazing spoorde de gids me aan om verder te gaan en de hond achter te laten. ´Hij is harder dan Rambo, hij komt wel terug´ zei hij me. Aarzelend en zijn woorden in twijfel trekkend spoorde ik m´n paard aan om verder te gaan. Ik was verrast door de houding van de gids en de autobestuurder tegenover de hond en dacht na over het contrast met Nederland, het land waar niemand je raar aankijkt als je het hebt over gevarieerde hondenvoeding, hondensnoepjes, hondenshampoo, uitlaatservice en noem het maar op.. Hoewel ik een enorme hekel heb aan betutteling, kwam ik toch tot de conclusie dat ik de Nederlandse houding tegenover honden prefereer..
Vandaag is mijn laatste dag in Arequipa. Ik heb erg genoten van het comfort (dat je soms toch wel mist als je aan het reizen bent) en de gastvrijheid waarmee ik hier ben ontvangen. Gister ter gelegenheid van mijn afscheid de stad in gegaan met Onno en Bigaele onder het genot van een respectabele hoeveelheid pisco, ´t was erg gezellig.. Morgennacht pak ik de bus naar La Paz, de hoofdstad van Bolivia, om daarna richting Samaipata te gaan voor een tocht door de jungle.
Pluspuntje: Leonardo´s voorspelling kwam uit: de hond was inderdaad de volgende dag terug op de manege.
Minpuntje: Moet weer afscheid nemen van onwijs aardige mensen.
Foto´s nog altijd op http://picasaweb.google.com/berkhoutje/PeruMetLaura
-
08 Maart 2010 - 10:23
Laura Van Zwieten:
Hoi Jeroen wat een leuk verslag weer. Verschil met daar, Frieske was ook aangereden, dierenaarts, onderzoek, prik zus en zo, thuis een hoop vertroetelen, maar ook zij is taai, na een uur merkte je niets meer aan haar. Dit gebeurde toen Laura bij jou was en hebben we haar maar bespaard. Wij zullen Laura hier nog een beetje vertroetelen want over 4 dagen gaat ze vertrekken voor haar grote avontuur. Groeten van ons allen, Peter, Rietha, Laura, Arno en Nienke. -
08 Maart 2010 - 10:42
Irlen:
ziet er (weer) goed uit man! -
08 Maart 2010 - 10:46
Micha:
Hoi Jongen,
Wat prachtig weer allemaal. We missen je. Als je terugkomt staat de BBQ voor je klaar. Ciao Micha en Estela -
08 Maart 2010 - 14:25
Dino:
Ik vind je op een Enfield toch wat stoerder, haha. Krijg weer de kriebels van je verhalen en fotos JB! Gaaf! x -
08 Maart 2010 - 18:53
Lisanne:
Hey Jeroen,
Klinkt weer als pure vakantie allemaal!! Wou dat ik dan kon zeggen.. Maar goed, we weten nu wel dat ik met een ander doeleinde 'op reis' ben. Maar zoveel paardrijden joh, ik heb het 1x gedaan in Costa Rica.. Nooit meer! Had overal pijn, een teek in mn lies, dat beest rende het strand over terwijl ik daar niet om vroeg.. Ik vind je stoer dus!
En dat afscheid met Laura zal wel kut zijn geweest..
Ben benieuwd naar je nieuwe verhalen weer!
xx -
08 Maart 2010 - 19:08
Lisanne:
Je fotos zijn ook weer echt te asociaal mooi! En romantisch met Laura!! -
08 Maart 2010 - 21:55
Steven:
SUPER mooie en vaak grappige foto's. Volgens mij zijn er zowat geen foto's waarop jullie er niet breed lachend op staan. Daarom dat ik ook met n glimlach op mn gezicht zat toen ik ze keek. Echt een onwijs vakantiegevoel krijg je ervan. BLIJF CHILLEN -
09 Maart 2010 - 06:21
Ruud:
Anoche estuvieron Laura y Gabi con nosostros para cenar y para ver las fotos del viaje de Laura. Ella está muy bien y nosostros disfrutamos mucho los cuentos del viaje contigo. Espero que vayas a tener más tiempo para montar a caballo. En mis ojos ya eres un Gaucho. Bueno, etamos bien aquí como ya sabes. -
11 Maart 2010 - 09:40
Gabi En Jan :
lieber jeroen, danke für den wunderschönen bericht, jan hat ihn auch gelesen und grüßt dich. habe gestern im tv gesehen, das in bolivien eine doppelte wetgeving neu eingeführt wurde: die indianische und staatliche. damit können in den dörfern diebe (auch wenn man es nur denkt) drastisch bestraft/gelyncht werden. also wach bleiben, aufpassen und schnell reagieren. viel kraft und spaß bei deiner bewußtseinserweiterung. grüße gabi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
