Hemelse hoogvlaktes & helse holen
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
09 April 2010 | Bolivia, Potosí
Na het afscheid met mijn nieuwe vrienden moest ik mezelf weer gaan vermaken. Dus het eerste wat ik deed was een trip boeken naar de befaamde ´Los Géiseres del Tatio´, met 4320 m het hoogste geiserveld ter wereld. Om 4 uur ´s ochtends werd ik opgehaald en na zo´n twee uur rijden waren we omgeven door waterspuitende en sissende gaten in de grond. We mochten de auto uit om rond te wandelen en ik heb even getwijfeld want het was k-k-koud.. Maar ik had net in de auto lopen verkondigen dat ik Nederlands was en wel wat kou gewend was, dus ik liet me niet kennen! Het had wel iets griezeligs om daar in het halfdonker rond te lopen met overal waterdamp en borrelgeluiden om je heen. Mijn geklappertand werd wat minder toen de zon opkwam en na een duik in het natuurlijke thermale bad had ik het helemaal niet koud meer.
Mijn volgende bestemming was Putre, vanwaar ik een busje pakte naar het Nacional Parque Lauca. In dat busje zaten twee Chilenen die me een gratis surfboard en wetsuit wilden lenen, dus ik werd ernstig in de verleiding gebracht om naar de Chileense kust te reizen, maar heb uiteindelijk gekozen het toch niet te doen. In plaats van de warme kust kampeerde ik die nacht aan het meer Chungará (op 4700m het hoogste meer ter wereld). Ik was al door verschillende mensen gewaarschuwd dat het koud was, maar wilde het toch eerst zelf proberen. Nou, koud was het inderdaad. Mijn compacte slaapzakje is niet gemaakt voor temperaturen van -5 °C en zelfs met al mijn kleren aan was het maar nauwelijks uit te houden. Echer, toen ik volgende morgen wakker werd tussen grazende vicuñas, vizcachas en een hoop vogels was ik de bitterkoude nacht op slag vergeten. Toch besloot ik voor de komende nacht een hostel te pakken in Parinacota, een zo goed als verlaten dorpje (iedereen was voor Pasen naar Arica (=grote stad)) met een mooi kerkje. De volgende dag een lift gekregen naar de snelweg en omdat ik twee uur moest wachten op mijn bus naar La Paz besloot ik een beetje gitaar te spelen en vermaakte daarmee de langsrijdende vrachtwagenchauffers.. Na een uur in de bus waren we bij de grens van Chili en Bolivia. Voor de derde keer in korte tijd bezocht ik Bolivia en de douanebeamte vroeg me argwanend wat ik in zijn land te zoeken had. Toen ik antwoordde ´toerisme´ zette hij hoofdschuddend een stempel en gaf me mijn paspoort terug: ik mocht door. Eenmaal terug in de bus speelde zich een triest tafereel af. Een vrouw stapte uit op haar bestemming en kwam tot de conclusie dat haar bagage gestolen was. Mensen zijn hier niet zo rijk dat ze zich zoiets kunnen veroorloven en begrijpelijkerwijze was ze gelijk in tranen. De bagagejongen wist niet goed wat hij met de situatie aanmoest en we lieten de vrouw huilend achter. De busmaatschappij is hier dus niet verantwoordelijk voor dit soort grappen! Het is onmogelijk om gedurende een tien uur durende rit constant alles in de gaten te houden, maar ik ga wel proberen (nog) beter op mn spullen te letten. In La Paz wat souveniertjes gekocht en mijn inmiddels veel te zware tas iets verlicht door wat spullen naar huis te sturen. Hierna een lange busrit (met een kerel naast me die (on)bewust de hele tijd op mijn helft kwam liggen) naar Potosi overleefd. Potosi is een stad op 4070m en beroemd vanwege de Cerro Rico, een berg die sinds de komst van de Spanjaarden honderduizenden kilo´s aan zilver heeft opgeleverd. Hoewel het zilver nu wel zo´n beetje op is, worden er nog wel andere metalen gewonnen (zoals tin). Het is mogelijk om een bezoekje te brengen aan de mijnen en de mijners en dat is wat ik de tweede dag in Potosi deed. Heftig!
Cerro Rico
De werkomstandigheden in deze berg zijn verre van ideaal: het is er donker, fucking stoffig en modderig, er zit erg weinig zuurstof in de lucht en je moet continu oppassen dat je je hoofd niet stoot (ik spreek uit ervaring). De mijnwerkers beginnen om een uurtje of 10 ´s ochtends en werken 8 uur op een dag. Ze hakken en graven en lopen vervolgens met 45 kg (!!) aan stenen op hun rug naar de uitgang om vervolgens hetzelfde ritueel weer te herhalen. En denk maar niet dat je rechtop kan lopen. De meeste gangen zijn 1,50m hoog en vaak genoeg is kruipen de enige mogelijkheid om je weg te vervolgen. Af en toe gebruikt men dynamiet om de stenen los te maken en daar kregen wij ook een demonstratie van.
Na ongeveer 15 jaar werken in deze mijn is het vrijwel zeker dat je silicosis (=longaandoening) hebt ontwikkeld en de gemiddelde mijnwerker sterft op 45-jarige leeftijd. Iedereen weet dit en toch hebben we genoeg mannen gezien die minstens 20 jaar in de mijn werkten. Een daarvan werkte met zijn 14-jarige zoontje en er was zelfs een jochie van 11 aanwezig in de mijn! ´Waarom?´ vraag je je af. Ten eerste schept de Cerro Rico veel werkgelegenheid in een stad waar er verder niet zoveel werk is. Ten tweede is er voor dit beroep geen opleiding of certificaat vereist en tenslotte verdienen mijnwerkers relatief goed (5-8 euro per dag). Ze kiezen dus voor een kort maar ´rijk´ leven. Er zijn twee dingen die het leven wat lichter maken, coca-bladeren (coca stimuleert de longen, vermindert de honger en vergroot het het uithoudingsvermogen en mijnwerkers kauwen per dag een respectabele zak weg) en de vrijdagavond waarop ze helemaal kapot gaan aan 96% (ik lieg niet, zie foto) sterke drank. Het schijnt dat ze hier op een avond 1 á 2 liter van wegdrinken. Ik weet niet of ik dit moet geloven, maar voor mij was een slokje genoeg...
Nog een leuk feit is dat ene helft van de mijnwerkers Jezus Christus aanbidt en de andere helft ´Tio´ of ´Diablo´, oftewel de duivel. Dit laatste omdat men denkt dat de hel er ongeveer zo uit moet zien als deze werkomgeving en dus moet het wel territorium van de duivel zijn..
Na deze helse tunnels pak ik vanavond de bus naar Sucre, naar het schijnt de mooiste stad van Bolivia..
Minpuntje: Ik ben ondertussen al over de helft van mijn trip. Tijd gaat snel..
Pluspuntjes: 1. Ik heb in La Paz een nieuwe slaapzak (tot -10 graden) op de kop getikt en zal hopelijk geen koude nachten meer beleven. 2. Versgeperste sap kost hier €0,20 en ik laat geen kans voorbij gaan om daarvan te genieten..
Foto´s van Chili (geisers, nationaal park) op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Chile
Foto´s van Bolivia (mijnen): http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
Mijn volgende bestemming was Putre, vanwaar ik een busje pakte naar het Nacional Parque Lauca. In dat busje zaten twee Chilenen die me een gratis surfboard en wetsuit wilden lenen, dus ik werd ernstig in de verleiding gebracht om naar de Chileense kust te reizen, maar heb uiteindelijk gekozen het toch niet te doen. In plaats van de warme kust kampeerde ik die nacht aan het meer Chungará (op 4700m het hoogste meer ter wereld). Ik was al door verschillende mensen gewaarschuwd dat het koud was, maar wilde het toch eerst zelf proberen. Nou, koud was het inderdaad. Mijn compacte slaapzakje is niet gemaakt voor temperaturen van -5 °C en zelfs met al mijn kleren aan was het maar nauwelijks uit te houden. Echer, toen ik volgende morgen wakker werd tussen grazende vicuñas, vizcachas en een hoop vogels was ik de bitterkoude nacht op slag vergeten. Toch besloot ik voor de komende nacht een hostel te pakken in Parinacota, een zo goed als verlaten dorpje (iedereen was voor Pasen naar Arica (=grote stad)) met een mooi kerkje. De volgende dag een lift gekregen naar de snelweg en omdat ik twee uur moest wachten op mijn bus naar La Paz besloot ik een beetje gitaar te spelen en vermaakte daarmee de langsrijdende vrachtwagenchauffers.. Na een uur in de bus waren we bij de grens van Chili en Bolivia. Voor de derde keer in korte tijd bezocht ik Bolivia en de douanebeamte vroeg me argwanend wat ik in zijn land te zoeken had. Toen ik antwoordde ´toerisme´ zette hij hoofdschuddend een stempel en gaf me mijn paspoort terug: ik mocht door. Eenmaal terug in de bus speelde zich een triest tafereel af. Een vrouw stapte uit op haar bestemming en kwam tot de conclusie dat haar bagage gestolen was. Mensen zijn hier niet zo rijk dat ze zich zoiets kunnen veroorloven en begrijpelijkerwijze was ze gelijk in tranen. De bagagejongen wist niet goed wat hij met de situatie aanmoest en we lieten de vrouw huilend achter. De busmaatschappij is hier dus niet verantwoordelijk voor dit soort grappen! Het is onmogelijk om gedurende een tien uur durende rit constant alles in de gaten te houden, maar ik ga wel proberen (nog) beter op mn spullen te letten. In La Paz wat souveniertjes gekocht en mijn inmiddels veel te zware tas iets verlicht door wat spullen naar huis te sturen. Hierna een lange busrit (met een kerel naast me die (on)bewust de hele tijd op mijn helft kwam liggen) naar Potosi overleefd. Potosi is een stad op 4070m en beroemd vanwege de Cerro Rico, een berg die sinds de komst van de Spanjaarden honderduizenden kilo´s aan zilver heeft opgeleverd. Hoewel het zilver nu wel zo´n beetje op is, worden er nog wel andere metalen gewonnen (zoals tin). Het is mogelijk om een bezoekje te brengen aan de mijnen en de mijners en dat is wat ik de tweede dag in Potosi deed. Heftig!
Cerro Rico
De werkomstandigheden in deze berg zijn verre van ideaal: het is er donker, fucking stoffig en modderig, er zit erg weinig zuurstof in de lucht en je moet continu oppassen dat je je hoofd niet stoot (ik spreek uit ervaring). De mijnwerkers beginnen om een uurtje of 10 ´s ochtends en werken 8 uur op een dag. Ze hakken en graven en lopen vervolgens met 45 kg (!!) aan stenen op hun rug naar de uitgang om vervolgens hetzelfde ritueel weer te herhalen. En denk maar niet dat je rechtop kan lopen. De meeste gangen zijn 1,50m hoog en vaak genoeg is kruipen de enige mogelijkheid om je weg te vervolgen. Af en toe gebruikt men dynamiet om de stenen los te maken en daar kregen wij ook een demonstratie van.
Na ongeveer 15 jaar werken in deze mijn is het vrijwel zeker dat je silicosis (=longaandoening) hebt ontwikkeld en de gemiddelde mijnwerker sterft op 45-jarige leeftijd. Iedereen weet dit en toch hebben we genoeg mannen gezien die minstens 20 jaar in de mijn werkten. Een daarvan werkte met zijn 14-jarige zoontje en er was zelfs een jochie van 11 aanwezig in de mijn! ´Waarom?´ vraag je je af. Ten eerste schept de Cerro Rico veel werkgelegenheid in een stad waar er verder niet zoveel werk is. Ten tweede is er voor dit beroep geen opleiding of certificaat vereist en tenslotte verdienen mijnwerkers relatief goed (5-8 euro per dag). Ze kiezen dus voor een kort maar ´rijk´ leven. Er zijn twee dingen die het leven wat lichter maken, coca-bladeren (coca stimuleert de longen, vermindert de honger en vergroot het het uithoudingsvermogen en mijnwerkers kauwen per dag een respectabele zak weg) en de vrijdagavond waarop ze helemaal kapot gaan aan 96% (ik lieg niet, zie foto) sterke drank. Het schijnt dat ze hier op een avond 1 á 2 liter van wegdrinken. Ik weet niet of ik dit moet geloven, maar voor mij was een slokje genoeg...
Nog een leuk feit is dat ene helft van de mijnwerkers Jezus Christus aanbidt en de andere helft ´Tio´ of ´Diablo´, oftewel de duivel. Dit laatste omdat men denkt dat de hel er ongeveer zo uit moet zien als deze werkomgeving en dus moet het wel territorium van de duivel zijn..
Na deze helse tunnels pak ik vanavond de bus naar Sucre, naar het schijnt de mooiste stad van Bolivia..
Minpuntje: Ik ben ondertussen al over de helft van mijn trip. Tijd gaat snel..
Pluspuntjes: 1. Ik heb in La Paz een nieuwe slaapzak (tot -10 graden) op de kop getikt en zal hopelijk geen koude nachten meer beleven. 2. Versgeperste sap kost hier €0,20 en ik laat geen kans voorbij gaan om daarvan te genieten..
Foto´s van Chili (geisers, nationaal park) op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Chile
Foto´s van Bolivia (mijnen): http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
-
09 April 2010 - 22:04
Laura:
Wow, wat een mooi verhaal en wat heerlijk dat je gelijk in het echt je verhaal kon doen. Het staat er precies zoals je vertelde. Wat een indrukken! Je bent weer even goed wakker geschudt!
Geniet van je komende 4 dagen voor de jungle en tot snel :D
Dikke kus op je mond! -
09 April 2010 - 22:34
Lisanne:
Jaloers, jaloers, jaloers.. Ik heb er maar drie woorden..
Waarom zie jij ook nog eens allemaal mooie shit in Chili en zat ik daar 10 weken zonder dat te zien..?
Naja, dat weten we nu wel!
Ik wilde overigens in Chili ook een mijn in, in Lota, maar die was door de aardbeving gesloten..
Maar ik herhaal maar weer wat ik steeds zeg: jeetje wat gaaf! Blijf mooie dingen doen en ons erover vertellen, je schrijft echt heel leuk!
En hoever ben je in de Alchemist? Mooi boek he;)
xx -
16 April 2010 - 06:12
Ruud:
Acabo de volver de un viaje a Normandie en Francia con dos hermanos. Estuvimos una semana en la casa del compañero del estudio que se llama Hans.
Es otro tipo de viaje pero lo pasamos muy bien. El día de tu cumpleaños tengo otro examen. Bueno hombre, mi abrazo de siempre y halaremos. Chau. -
19 April 2010 - 12:21
Micha:
Hey jongen, Felicidades!Waarbenjij maakt de lezer er namelijk al vriendelijk attent op :) Verras Jeroen met een belletje - dat was ook mijn idee, maar ik heb alleen geen idee wat je nummer is. Je houdt van mij nog een prachtig kado tegoed.
Ik zie er naar uit je weer te zien.
Saludos mi amigo -
19 April 2010 - 21:22
Ron En Marjan:
hey lieve neef, nog net op tijd om je te feliciteren met je verjaardag!! Het zal wel een bijzondere dag zijn aan je verhalen te lezen!! Geniet nog even; dikke kus van ons xx -
22 April 2010 - 16:34
Anand:
Wat een prachtige verhalen! Ik geniet er iedere keer weer van en moet soms erg lachen. Ik ben ook jaloers op je. Heb je geen momenten dat je je eenzaam voelt of heimwee hebt? Ik hoop dat dat meevalt en dat je nog veel gave dingen mag zien en beleven!
P.s. ik ken nog een goede drummer,maar die woont in Uruguay. Dus als je meer zuidwaarts gaat... -
26 April 2010 - 10:44
Bee:
Hey, Nog gefeliciteerd met je verjaardag, maar vooral met je geweldige reis !
Het leest heerlijk weg tijdens de pauze met brood en kaas......
Is zo'n trip ook iets voor 60- mannen ?? Misschien iets aangepast programma?
all the best, Boudewijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
