De mooiste trip ooit?
Door: Jeroen Berkhout
Blijf op de hoogte en volg jeroen
31 Maart 2010 | Chili, San Pedro
M´n lippen vallen er bijna af (van de droogte), maar ik heb de Salar de Uyuni overleefd! Wat een trip..
Maar, ik zal het chronologisch houden en beginnen waar ik gebleven was: in La Paz. Na te zijn bijgekomen van de beklimming van de Huayna Potosi (dat duurde wel enkele dagen) besloot ik nog een tocht te gaan maken. Deze keer in m´n eentje en zonder uitrusting, gewoon lekker door de bergen wandelen. Met een klein rugzakje, een niet erg gedetailleerde kaart en een kompas ging ik op zoek naar plaats in La Paz waar de bussen naar Ventilla vertrokken. Na tachtig keer van hot naar her te zijn gestuurd en na heel wat steile straatjes voor niks te zijn ingelopen zat ik een krap minibusje met zeven zestig-plussers uit de Boliviaanse hoogvlakte. In Nederland zou zo´n busje dan ´vol´ zitten, maar hier moesten we nog wachten op 5 andere passagiers voordat het rendabel was om de tocht naar Ventilla aan te vangen. Na twee uur wachten werd ons vriendelijk verzocht het busje te verlaten vanwege gebrek aan passagiers..Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal in dit soort landen, dus de volgende ochtend ging ik met frisse moed weer naar de bussen vertrekplaats waar ik te horen kreeg dat de volgende bus pas de volgende dag ging, grrr... Nu wel lichtelijk geirriteerd ging ik zitten op een stoeprand en smeerde ik een boterham met jam. Ik was bezig in een luisterboek van Paolo Coelho (The Alchemist) waarin beweerd werd dat ´If you really want something, the whole universe will conspire to help you achieve it´. Dat bleek inderdaad te kloppen, want na een kwartier kwam er een vrouw naar me toe en vroeg waar ik heen wilde. Ik beantwoorde haar vraag en ze leidde me naar een super comfortabele jeep waar ik voor een appel en een ei in mee mocht reizen. Eenmaal in Ventilla aangekomen begon de wandeling. De eerste paar uur waren slechts klimmen en behoorlijk vermoeiend. Toen ik halverwege een berg ergens ging zitten om uit te rusten zag ver beneden een rivier lopen. Mijn hart miste een slag: in de Lonely Planet stond dat het grootste deel van de tocht langs de ´Takesi rivier´ liep. Zoals veel mensen weten is mijn richtingsgevoel ietwat onderontwikkeld en ik schatte de kans groot dat ik het verkeerde pad volgde. Ik had twee keuzes: 1. De rest van de steile berg (misschien wel voor niks) beklimmen en kijken wat erachter lag of 2. Afdalen naar de rivier. Na lang twijfelen koos ik voor het eerste en tot mijn grote opluchting was er boven op de berg een herkenningspunt en zag ik onder me de rivier lopen die ik moest volgen. Vlak voor het donker werd kwam ik aan in Takesi, een dorp met slechts 4 gezinnen en veel llama´s. Ze hadden ooit een hut met warme douches en bedden voor toeristen, maar enige tijd geleden waren de zonnepanelen eraf geroofd. Gevolg: geen warme douche, geen licht en ook de bedden waren niet om over naar huis te schrijven, al doe ik dat nu wel.. (zie foto) Om 19.00u werd het donker, koud en vochtig en omdat er niks anders te doen was ging ik verkleumd in ´bed´ liggen en luisterde naar ´The Alchemist´. De volgende ochtend kreeg ik coca-thee en popcorn (ze hadden geen brood) als ontbijt en daarna was ik klaar om de wandeling te vervolgen. Op het kaartje dat ik bij me had leek het alsof ik al ruim over de helft was en ik schatte dat het nog 4 uur lopen was. Na negen uur lopen over mooie geplaveide ´Inca-paden´, gevaarlijke bruggen en modderige jungle paadjes kwam ik helemaal kapot aan in Yanacacha waar ik onwijs vriendelijk werd ontvangen door Marco, Catalina en hun zoontje. Marco is een Italiaanse toerist die Catalina heeft leren kennen, verliefd is geworden en vervolgens is blijven plakken in Bolivia. Ze zijn net begonnen met het opzetten van een hostel waarin ik een van de eerste gasten was. Omdat de weg tussen La Paz en Yanacachi 150m naar beneden was gevallen, bovenop een gezin van zeven (dit soort shit gebeurt volgens mij alleen in Bolivia) was ik de enige toerist in het hele dorp, wat me goed beviel. Ik leefde twee dagen mee in het gezin van Marco en Catalina, genoot van Marco´s kookkunsten en nam afscheid als een vriend om terug te keren naar La Paz. De weg was weer enigszins begaanbaar, al moesten we halverwege wel een paar honderd meter door het ´rampgebied´ lopen waar aan de andere kant een nieuwe bus ons opwachtte. Na nog een paar dagen La Paz pakte ik de trein naar Uyuni om de befaamde zoutvlaktes te gaan verkennen. Van andere toeristen had ik al vernomen dat het een onvergeeflijke ervaring was en dit bleek niet overdreven. Ik kan zeker zeggen dat dit een van de mooiste trips in mijn leven was, misschien wel de mooiste.
Salar de Uyuni.
Met een groep van zes leuke medereizigers, een gids en een supergrappige en goede kokkin vertrokken we in een 4x4 richting de zoutvlaktes. Al na twee uur waren we omgeven door niets anders dan witheid, een erg bijzonder gevoel. Na een paar leipe foto´s te hebben gemaakt maakte de gids aanstalten om verder te gaan. Iemand van de groep vroeg voor de grap of we niet op het dak van de jeep mochten gaan zitten en tot ieders verbazing keurde hij dat voorstel goed. Dus, met de wind in onze haren (filmpje) gingen we richting Coqueza, waar we bleven slapen. Na de lokale bevolking te hebben ingemaakt met een potje voetbal werden we verrast door een erg mooie zonsondergang (zie foto´s: doordat het net regenseizoen is geweest, liggen er op sommige plaatsen nog plassen op de Salar waardoor je onwijs mooie weerspiegeling krijgt). De volgende dag hadden we besloten een vulkaan te beklimmen en het was weer erg zwaar (volgens mij is elke klim/wandeling zwaar in Bolivia). Echter, na 4,5 uur zaten we met de overgebelven helft van de groep op de top tevreden mate (Argentijnse kruidenthee) te drinken en onze koekjes te verorberen. Omdat ik nog steeds bezig was in ´The Alchemist´ vatte ik de kolibrie die op 5000m een paar seconden voor me in de lucht bleef hangen maar op als ´a good omen´. Ik kan het heel lang maken, maar de foto´s zeggen eigenlijk het meest. In het kort: de rest van de tocht langs prachtige gekleurde meren gereden, flamenco´s, vicuñas en een wilde vos gespot, op het dak van de jeep door de aanliggende woestijn gesjeesd, een verjaardagslied voor onze kokkin bedacht, genoten van Chileense wijn, onze handen gewarmd aan spuitende geisers en heerlijk gebadderd in de een van de natuurlijke thermale baden die de regio Uyuni rijk is.
Na 4 dagen was het feest afgelopen en na afscheid genomen te hebben van de groep, stak ik met Julie, Pauline en Bart de grens over en bevonden we ons in Chili. We vonden een hostel in San Pedro (een dorp midden in de droge Atacama woestijn) en hebben gisteren fietsen gehuurd om de wonderschone doch onherbergzame omgeving te verkennen. Ik heb een erg leuke tijd met ze gehad en betreur daarom het feit dat ze nu in de bus naar Salta (Argentinie) zitten. Ik blijf nog een paar daagjes in Chili en keer daarna weer terug naar Bolivia, waar ik een paar weken de jungle in ga.
Minpuntjes:
1) Chili is ong. 4x zo duur als Bolivia..
2) Chilenen praten Spaans zoals Groningers Nederlands praten en zijn amper te verstaan.
Pluspuntje:
Voor het eerst in lange tijd een echt warme douche gehad!
Foto´s op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
Maar, ik zal het chronologisch houden en beginnen waar ik gebleven was: in La Paz. Na te zijn bijgekomen van de beklimming van de Huayna Potosi (dat duurde wel enkele dagen) besloot ik nog een tocht te gaan maken. Deze keer in m´n eentje en zonder uitrusting, gewoon lekker door de bergen wandelen. Met een klein rugzakje, een niet erg gedetailleerde kaart en een kompas ging ik op zoek naar plaats in La Paz waar de bussen naar Ventilla vertrokken. Na tachtig keer van hot naar her te zijn gestuurd en na heel wat steile straatjes voor niks te zijn ingelopen zat ik een krap minibusje met zeven zestig-plussers uit de Boliviaanse hoogvlakte. In Nederland zou zo´n busje dan ´vol´ zitten, maar hier moesten we nog wachten op 5 andere passagiers voordat het rendabel was om de tocht naar Ventilla aan te vangen. Na twee uur wachten werd ons vriendelijk verzocht het busje te verlaten vanwege gebrek aan passagiers..Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal in dit soort landen, dus de volgende ochtend ging ik met frisse moed weer naar de bussen vertrekplaats waar ik te horen kreeg dat de volgende bus pas de volgende dag ging, grrr... Nu wel lichtelijk geirriteerd ging ik zitten op een stoeprand en smeerde ik een boterham met jam. Ik was bezig in een luisterboek van Paolo Coelho (The Alchemist) waarin beweerd werd dat ´If you really want something, the whole universe will conspire to help you achieve it´. Dat bleek inderdaad te kloppen, want na een kwartier kwam er een vrouw naar me toe en vroeg waar ik heen wilde. Ik beantwoorde haar vraag en ze leidde me naar een super comfortabele jeep waar ik voor een appel en een ei in mee mocht reizen. Eenmaal in Ventilla aangekomen begon de wandeling. De eerste paar uur waren slechts klimmen en behoorlijk vermoeiend. Toen ik halverwege een berg ergens ging zitten om uit te rusten zag ver beneden een rivier lopen. Mijn hart miste een slag: in de Lonely Planet stond dat het grootste deel van de tocht langs de ´Takesi rivier´ liep. Zoals veel mensen weten is mijn richtingsgevoel ietwat onderontwikkeld en ik schatte de kans groot dat ik het verkeerde pad volgde. Ik had twee keuzes: 1. De rest van de steile berg (misschien wel voor niks) beklimmen en kijken wat erachter lag of 2. Afdalen naar de rivier. Na lang twijfelen koos ik voor het eerste en tot mijn grote opluchting was er boven op de berg een herkenningspunt en zag ik onder me de rivier lopen die ik moest volgen. Vlak voor het donker werd kwam ik aan in Takesi, een dorp met slechts 4 gezinnen en veel llama´s. Ze hadden ooit een hut met warme douches en bedden voor toeristen, maar enige tijd geleden waren de zonnepanelen eraf geroofd. Gevolg: geen warme douche, geen licht en ook de bedden waren niet om over naar huis te schrijven, al doe ik dat nu wel.. (zie foto) Om 19.00u werd het donker, koud en vochtig en omdat er niks anders te doen was ging ik verkleumd in ´bed´ liggen en luisterde naar ´The Alchemist´. De volgende ochtend kreeg ik coca-thee en popcorn (ze hadden geen brood) als ontbijt en daarna was ik klaar om de wandeling te vervolgen. Op het kaartje dat ik bij me had leek het alsof ik al ruim over de helft was en ik schatte dat het nog 4 uur lopen was. Na negen uur lopen over mooie geplaveide ´Inca-paden´, gevaarlijke bruggen en modderige jungle paadjes kwam ik helemaal kapot aan in Yanacacha waar ik onwijs vriendelijk werd ontvangen door Marco, Catalina en hun zoontje. Marco is een Italiaanse toerist die Catalina heeft leren kennen, verliefd is geworden en vervolgens is blijven plakken in Bolivia. Ze zijn net begonnen met het opzetten van een hostel waarin ik een van de eerste gasten was. Omdat de weg tussen La Paz en Yanacachi 150m naar beneden was gevallen, bovenop een gezin van zeven (dit soort shit gebeurt volgens mij alleen in Bolivia) was ik de enige toerist in het hele dorp, wat me goed beviel. Ik leefde twee dagen mee in het gezin van Marco en Catalina, genoot van Marco´s kookkunsten en nam afscheid als een vriend om terug te keren naar La Paz. De weg was weer enigszins begaanbaar, al moesten we halverwege wel een paar honderd meter door het ´rampgebied´ lopen waar aan de andere kant een nieuwe bus ons opwachtte. Na nog een paar dagen La Paz pakte ik de trein naar Uyuni om de befaamde zoutvlaktes te gaan verkennen. Van andere toeristen had ik al vernomen dat het een onvergeeflijke ervaring was en dit bleek niet overdreven. Ik kan zeker zeggen dat dit een van de mooiste trips in mijn leven was, misschien wel de mooiste.
Salar de Uyuni.
Met een groep van zes leuke medereizigers, een gids en een supergrappige en goede kokkin vertrokken we in een 4x4 richting de zoutvlaktes. Al na twee uur waren we omgeven door niets anders dan witheid, een erg bijzonder gevoel. Na een paar leipe foto´s te hebben gemaakt maakte de gids aanstalten om verder te gaan. Iemand van de groep vroeg voor de grap of we niet op het dak van de jeep mochten gaan zitten en tot ieders verbazing keurde hij dat voorstel goed. Dus, met de wind in onze haren (filmpje) gingen we richting Coqueza, waar we bleven slapen. Na de lokale bevolking te hebben ingemaakt met een potje voetbal werden we verrast door een erg mooie zonsondergang (zie foto´s: doordat het net regenseizoen is geweest, liggen er op sommige plaatsen nog plassen op de Salar waardoor je onwijs mooie weerspiegeling krijgt). De volgende dag hadden we besloten een vulkaan te beklimmen en het was weer erg zwaar (volgens mij is elke klim/wandeling zwaar in Bolivia). Echter, na 4,5 uur zaten we met de overgebelven helft van de groep op de top tevreden mate (Argentijnse kruidenthee) te drinken en onze koekjes te verorberen. Omdat ik nog steeds bezig was in ´The Alchemist´ vatte ik de kolibrie die op 5000m een paar seconden voor me in de lucht bleef hangen maar op als ´a good omen´. Ik kan het heel lang maken, maar de foto´s zeggen eigenlijk het meest. In het kort: de rest van de tocht langs prachtige gekleurde meren gereden, flamenco´s, vicuñas en een wilde vos gespot, op het dak van de jeep door de aanliggende woestijn gesjeesd, een verjaardagslied voor onze kokkin bedacht, genoten van Chileense wijn, onze handen gewarmd aan spuitende geisers en heerlijk gebadderd in de een van de natuurlijke thermale baden die de regio Uyuni rijk is.
Na 4 dagen was het feest afgelopen en na afscheid genomen te hebben van de groep, stak ik met Julie, Pauline en Bart de grens over en bevonden we ons in Chili. We vonden een hostel in San Pedro (een dorp midden in de droge Atacama woestijn) en hebben gisteren fietsen gehuurd om de wonderschone doch onherbergzame omgeving te verkennen. Ik heb een erg leuke tijd met ze gehad en betreur daarom het feit dat ze nu in de bus naar Salta (Argentinie) zitten. Ik blijf nog een paar daagjes in Chili en keer daarna weer terug naar Bolivia, waar ik een paar weken de jungle in ga.
Minpuntjes:
1) Chili is ong. 4x zo duur als Bolivia..
2) Chilenen praten Spaans zoals Groningers Nederlands praten en zijn amper te verstaan.
Pluspuntje:
Voor het eerst in lange tijd een echt warme douche gehad!
Foto´s op: http://picasaweb.google.com/berkhoutje/Bolivia
-
31 Maart 2010 - 20:09
Lau:
unbelievable... -
31 Maart 2010 - 20:19
Mamma:
Jongen, je blijft me verbazen en ontroeren!Wat een belevenissen. En wat heerlijk dat alles zo goed gaat en dat je zulke aardige mensen ontmoet! De foto's zijn ook adembenemend!
Stevige moederlijke hug en zoenen. -
01 April 2010 - 10:29
Gabi En Jan :
haben deine karte bekommen und freuen uns von dir zu hören,weiter so ...gabi und jan -
01 April 2010 - 10:36
Bee:
leuke lunchpauze met jouw stukjes op het scherm.
-
01 April 2010 - 15:36
Irlen:
na een dag werken jouw verhalen en foto's lezen roept toch bepaalde gevoelens van jaloezi op...Ziet er echt zo vet uit! -
02 April 2010 - 07:45
Ruud:
La vida sueño es! Cojones!
El sendero vale más que la meta. Te quedan 4 meses y ya. Adelante. -
02 April 2010 - 13:32
Rietha:
Aardige logeeradresjes zoek je op. Blijf genieten en je verbazen. -
03 April 2010 - 13:28
Lisanne:
Jesus Jeroen wat een TOEVAL! Je weet dat als ik je verhalen lees ik altijd meteen wat post. Deze keer ben ik dus een beetje laat en lees in je verhaal nu pas, in NL, gister aangekomen. Maar wat is nou het toeval, ik ben een beetje mn tas aant uitpakken gister en zeg tegen Stief, man ik heb zon mooi boek gekocht de laatste dagen in Chili, ik ben er helemaal verslaafd aan, het geeft me iedere keer kippevel.. El Alquuimista van Coelho. Dus Stief antwoord, oh komt dat door Jeroens verhaal? Ik kijk hem verbaasd aan, want je laatste blog heb ik nog helemaal niet gelezen.. En lees ik nu pas! Wat een toevallig toch??? Ik koop dat boek en ben verslaafd en jij, die ook in Zuid Amerika reist bent verslaafd geraakt aan dit super mooie boek! Luister je hem ook int spaans? Nee he, in het Engels geloof ik..? Ik raad het je echt aan om het int spaans te lezen, ik vind het heel goed te doen en het is heel mooi geschreven!! Anyway, over je verhalen nu: wat een gave dingen doe je weer zeg, je geeft me echt kippevel door het alleen maar te lezen heb ik bijna het gevoel het ook echt te beleven!! Ik ben zoo mega jaloers dat wil je niet weten..
En ja, nu weet je waar ik 2 maanden in heb gewoond, spaans sprekende Chilenen is heel wat andere koek he? Ze praten onduidelijk, binnensmonds en met heel veel slang! Ik heb er ook lang overgedaan voordat ik echt een beetje alles ging begrijpen..! En Chili is inderdaad niet goedkoop.. Maar goed, je bent er alweer uit weg he? Jammer dat we mekaar niet hebben gezien daar.
Veel plezier en avonturen toegewenst en blijf ons vermaken en jaloers maken met je stories! xxx
Vooral nu ik weer thuis ben en verlang naar reizen.. -
03 April 2010 - 15:37
Dino & Maris:
Hey Joentje! Wat ongelovelijke gave foto´s! We zien dat je echt je ding aan het doen bent, je leeft helemaal op! Wat toevallig, ik ben nu ook ´A alquimista´ aan het lezen (in het portugees). We zijn benieuwd naar je volgende avontuur! Tchau e grandes abracos para voce! -
06 April 2010 - 15:57
Selma:
Jeroen!!!! Wat een vette verhalen. Vooral dat helemaal alleen gaan hiken lijk me echt een gevoel van vrijheid!
Thermale baden hebben ze hier ook overal. Gisten in een IJskoud fjord aan de Noordelijke Ijszee gezwonnen en toe het warme badje in. Zo vet! Helaas hier wat minder warmte en zonneschijn en zie ik er niet zo bruin uit als jij. Ga je ook nog naar Brazilie? Ik ben daar in Juli. Meeten:-)
Kus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
